Ἀγαμέμνων
Συγγραφέας:
Δείτε επίσης: σχετικό λήμμα. ed. G. Murray, Aeschyli tragoediae, 2nd edn. Oxford: Clarendon Press, 1955 (repr. 1960): 207-274.


ΦΥΛΑΞ
      Θεοὺς μὲν αἰτῶ τῶνδ' ἀπαλλαγὴν πόνων,
      φρουρᾶς ἐτείας μῆκος, ἣν κοιμώμενος
      στέγαις Ἀτρειδῶν ἄγκαθεν, κυνὸς δίκην,
      ἄστρων κάτοιδα νυκτέρων ὁμήγυριν,
      καὶ τοὺς φέροντας χεῖμα καὶ θέρος βροτοῖς    5
      λαμπροὺς δυνάστας, ἐμπρέποντας αἰθέρι
      [ἀστέρας, ὅταν φθίνωσιν, ἀντολάς τε τῶν].
      καὶ νῦν φυλάσσω λαμπάδος τὸ σύμβολον,
      αὐγὴν πυρὸς φέρουσαν ἐκ Τροίας φάτιν
      ἁλώσιμόν τε βάξιν· ὧδε γὰρ κρατεῖ    10
      γυναικὸς ἀνδρόβουλον ἐλπίζον κέαρ.
      εὖτ' ἂν δὲ νυκτίπλαγκτον ἔνδροσόν τ' ἔχων
      εὐνὴν ὀνείροις οὐκ ἐπισκοπουμένην
      ἐμήν–φόβος γὰρ ἀνθ' ὕπνου παραστατεῖ,
      τὸ μὴ βεβαίως βλέφαρα συμβαλεῖν ὕπνῳ–    15
      ὅταν δ' ἀείδειν ἢ μινύρεσθαι δοκῶ,
      ὕπνου τόδ' ἀντίμολπον ἐντέμνων ἄκος,
      κλαίω τότ' οἴκου τοῦδε συμφορὰν στένων
      οὐχ ὡς τὰ πρόσθ' ἄριστα διαπονουμένου.
      νῦν δ' εὐτυχὴς γένοιτ' ἀπαλλαγὴ πόνων    20
      εὐαγγέλου φανέντος ὀρφναίου πυρός.
        ὦ χαῖρε λαμπτήρ, νυκτὸς ἡμερήσιον
      φάος πιφαύσκων καὶ χορῶν κατάστασιν
      πολλῶν ἐν Ἄργει, τῆσδε συμφορᾶς χάριν.
      ἰοὺ ἰού.    25
      Ἀγαμέμνονος γυναικὶ σημαίνω τορῶς
      εὐνῆς ἐπαντείλασαν ὡς τάχος δόμοις
      ὀλολυγμὸν εὐφημοῦντα τῇδε λαμπάδι
      ἐπορθιάζειν, εἴπερ Ἰλίου πόλις
      ἑάλωκεν, ὡς ὁ φρυκτὸς ἀγγέλλων πρέπει·    30
      αὐτός τ' ἔγωγε φροίμιον χορεύσομαι.
      τὰ δεσποτῶν γὰρ εὖ πεσόντα θήσομαι
      τρὶς ἓξ βαλούσης τῆσδέ μοι φρυκτωρίας.
      γένοιτο δ' οὖν μολόντος εὐφιλῆ χέρα
      ἄνακτος οἴκων τῇδε βαστάσαι χερί.    35
      τὰ δ' ἄλλα σιγῶ· βοῦς ἐπὶ γλώσσῃ μέγας
      βέβηκεν· οἶκος δ' αὐτός, εἰ φθογγὴν λάβοι,
      σαφέστατ' ἂν λέξειεν· ὡς ἑκὼν ἐγὼ
      μαθοῦσιν αὐδῶ κοὐ μαθοῦσι λήθομαι.
 
 ΧΟΡΟΣ
      δέκατον μὲν ἔτος τόδ' ἐπεὶ Πριάμῳ    40
      μέγας ἀντίδικος,
      Μενέλαος ἄναξ ἠδ' Ἀγαμέμνων,
      διθρόνου Διόθεν καὶ δισκήπτρου
      τιμῆς ὀχυρὸν ζεῦγος Ἀτρειδᾶν,
      στόλον Ἀργείων χιλιοναύταν    45
      τῆσδ' ἀπὸ χώρας
        ἦραν, στρατιῶτιν ἀρωγάν,
      μέγαν ἐκ θυμοῦ κλάζοντες Ἄρη
      τρόπον αἰγυπιῶν,
      οἵτ' ἐκπατίοις ἄλγεσι παίδων    50
      ὕπατοι λεχέων στροφοδινοῦνται
      πτερύγων ἐρετμοῖσιν ἐρεσσόμενοι,
      δεμνιοτήρη
        πόνον ὀρταλίχων ὀλέσαντες·
      ὕπατος δ' ἀίων ἤ τις Ἀπόλλων    55
      ἢ Πὰν ἢ Ζεὺς οἰωνόθροον
      γόον ὀξυβόαν τῶνδε μετοίκων
      ὑστερόποινον
        πέμπει παραβᾶσιν Ἐρινύν.
      οὕτω δ' Ἀτρέως παῖδας ὁ κρείσσων    60
      ἐπ' Ἀλεξάνδρῳ πέμπει ξένιος
      Ζεὺς πολυάνορος ἀμφὶ γυναικός,
      πολλὰ παλαίσματα καὶ γυιοβαρῆ,
      γόνατος κονίαισιν ἐρειδομένου
      διακναιομένης τ' ἐν προτελείοις    65
        κάμακος, θήσων Δαναοῖσιν
      Τρωσί θ' ὁμοίως. ἔστι δ' ὅπη νῦν
      ἔστι· τελεῖται δ' ἐς τὸ πεπρωμένον·
      οὔθ' ὑποκαίων οὔτ' ἐπιλείβων
      οὔτε δακρύων ἀπύρων ἱερῶν    70
        ὀργὰς ἀτενεῖς παραθέλξει.
      ἡμεῖς δ' ἀτίται σαρκὶ παλαιᾷ
      τῆς τότ' ἀρωγῆς ὑπολειφθέντες
      μίμνομεν ἰσχὺν
      ἰσόπαιδα νέμοντες ἐπὶ σκήπτροις.    75
      ὅ τε γὰρ νεαρὸς μυελὸς στέρνων
      ἐντὸς ἀνᾴσσων
      ἰσόπρεσβυς Ἄρης δ' οὐκ ἔνι χώρᾳ,
      τό θ' ὑπέργηρων φυλλάδος ἤδη
      κατακαρφομένης τρίποδας μὲν ὁδοὺς    80
      στείχει, παιδὸς δ' οὐδὲν ἀρείων
        ὄναρ ἡμερόφαντον ἀλαίνει.
 
      σὺ δέ, Τυνδάρεω
      θύγατερ, βασίλεια Κλυταιμήστρα,
      τί χρέος; τί νέον; τί δ' ἐπαισθομένη    85
      τίνος ἀγγελίας
        πειθοῖ περίπεμπτα θυοσκεῖς;
      πάντων δὲ θεῶν τῶν ἀστυνόμων,
      ὑπάτων, χθονίων,
      τῶν τε θυραίων τῶν τ' ἀγοραίων,    90
        βωμοὶ δώροισι φλέγονται·
      ἄλλη δ' ἄλλοθεν οὐρανομήκης
      λαμπὰς ἀνίσχει,
      φαρμασσομένη χρίματος ἁγνοῦ
      μαλακαῖς ἀδόλοισι παρηγορίαις,    95
        πελάνῳ μυχόθεν βασιλείῳ.
      τούτων λέξασ' ὅ τι καὶ δυνατὸν
      καὶ θέμις αἴνει
      παιών τε γενοῦ τῆσδε μερίμνης,
      ἣ νῦν τοτὲ μὲν κακόφρων τελέθει,    100
      τοτὲ δ' ἐκ θυσιῶν ἀγάν' ἀμφαίνουσ'
      ἐλπὶς ἀμύνει φροντίδ' ἄπληστον
        † τὴν θυμοφθόρον λύπης φρένα. †
 
      κύριός εἰμι θροεῖν ὅδιον κράτος αἴσιον ἀνδρῶν [στρ. α.
      ἐντελέων· ἔτι γὰρ θεόθεν καταπνεύει    105
      πειθώ, μολπᾶν ἀλκάν, σύμφυτος αἰών·
      ὅπως Ἀχαιῶν δίθρονον κράτος, Ἑλλάδος ἥβας
      ξύμφρονα ταγάν,    110
      πέμπει σὺν δορὶ καὶ χερὶ πράκτορι
      θούριος ὄρνις Τευκρίδ' ἐπ' αἶαν,
      οἰωνῶν βασιλεὺς βασιλεῦσι νεῶν ὁ κελαινός, ὅ τ' ἐξόπιν
        ἀργᾶς,    115
      φανέντες ἴκταρ μελάθρων χερὸς ἐκ δοριπάλτου
          παμπρέπτοις ἐν ἕδραισι,
      βοσκόμενοι λαγίναν, ἐρικύμονα φέρματα, γένναν,
      βλαβέντα λοισθίων δρόμων.    120
      αἵλινον αἵλινον εἰπέ, τὸ δ' εὖ νικάτω.
 
      κεδνὸς δὲ στρατόμαντις ἰδὼν δύο λήμασι δισσοὺς [ἀντ. α.
      Ἀτρεΐδας μαχίμους ἐδάη λαγοδαίτας
        πομπούς τ' ἀρχάς· οὕτω δ' εἶπε τερᾴζων·    125
      ‘χρόνῳ μὲν ἀγρεῖ Πριάμου πόλιν ἅδε κέλευθος,
          πάντα δὲ πύργων
      κτήνη πρόσθε τὰ δημιοπληθέα
      Μοῖρα λαπάξει πρὸς τὸ βίαιον·    130
      οἶον μή τις ἄγα θεόθεν κνεφάσῃ προτυπὲν στόμιον μέγα Τροίας
      στρατωθέν. οἴκτῳ γὰρ ἐπίφθονος Ἄρτεμις ἀγνὰ
          πτανοῖσιν κυσὶ πατρὸς    135
      αὐτότοκον πρὸ λόχου μογερὰν πτάκα θυομένοισι·
        στυγεῖ δὲ δεῖπνον αἰετῶν.’
      αἵλινον αἵλινον εἰπέ, τὸ δ' εὖ νικάτω.
 
      ‘τόσον περ εὔφρων ἁ καλά,    140 [μεσῳδ.
          δρόσοις ἀέπτοις μαλερῶν λεόντων
          πάντων τ' ἀγρονόμων φιλομάστοις
          θηρῶν ὀβρικάλοισι τερπνά,
          τούτων αἰτεῖ ξύμβολα κρᾶναι,
      δεξιὰ μὲν κατάμομφα δὲ φάσματα † στρουθῶν.    145
          ἰήιον δὲ καλέω Παιᾶνα,
      μή τινας ἀντιπνόους Δαναοῖς χρονίας ἐχενῇδας ἀπλοίας
      τεύξῃ, σπευδομένα θυσίαν ἑτέραν, ἄνομόν τιν', ἄδαιτον,    150
          νεικέων τέκτονα σύμφυτον,
      οὐ δεισήνορα. μίμνει γὰρ φοβερὰ παλίνορτος
      οἰκονόμος δολία μνάμων μῆνις τεκνόποινος.’    155
      τοιάδε Κάλχας ξὺν μεγάλοις ἀγαθοῖς ἀπέκλαγξεν
      μόρσιμ' ἀπ' ὀρνίθων ὁδίων οἴκοις βασιλείοις·
          τοῖς δ' ὁμόφωνον    158
        αἵλινον αἵλινον εἰπέ, τὸ δ' εὖ νικάτω.
 
      Ζεύς, ὅστις ποτ' ἐστίν, εἰ τόδ' αὐ-    160 [στρ. β.
          τῷ φίλον κεκλημένῳ,
          τοῦτό νιν προσεννέπω.
          οὐκ ἔχω προσεικάσαι
          πάντ' ἐπισταθμώμενος
      πλὴν Διός, εἰ τὸ μάταν ἀπὸ φροντίδος ἄχθος    165
          χρὴ βαλεῖν ἐτητύμως.
 
        οὐδ' ὅστις πάροιθεν ἦν μέγας, [ἀντ. β.
          παμμάχῳ θράσει βρύων,
          οὐδὲ λέξεται πρὶν ὤν·    170
          ὃς δ' ἔπειτ' ἔφυ, τρια-
          κτῆρος οἴχεται τυχών.
      Ζῆνα δέ τις προφρόνως ἐπινίκια κλάζων
          τεύξεται φρενῶν τὸ πᾶν,    140
 
          τὸν φρονεῖν βροτοὺς ὁδώ- [στρ. γ.
          σαντα, τὸν πάθει μάθος
          θέντα κυρίως ἔχειν.
        στάζει δ' ἀνθ' ὕπνου πρὸ καρδίας
          μνησιπήμων πόνος· καὶ παρ' ἄ-    180
          κοντας ἦλθε σωφρονεῖν.
      δαιμόνων δέ που χάρις βίαιος
          σέλμα σεμνὸν ἡμένων.
 
          καὶ τόθ' ἡγεμὼν ὁ πρέ- [ἀντ. γ.
          σβυς νεῶν Ἀχαιικῶν,    185
          μάντιν οὔτινα ψέγων,
        ἐμπαίοις τύχαισι συμπνέων,
          εὖτ' ἀπλοίᾳ κεναγγεῖ βαρύ-
          νοντ' Ἀχαιικὸς λεώς,
          Χαλκίδος πέραν ἔχων παλιῤῥό-    190
          χθοις ἐν Αὐλίδος τόποις·
 
          πνοαὶ δ' ἀπὸ Στρυμόνος μολοῦσαι [στρ. δ.
          κακόσχολοι, νήστιδες, δύσορμοι,
                βροτῶν ἄλαι,
          ναῶν <τε> καὶ πεισμάτων ἀφειδεῖς,    195
            παλιμμήκη χρόνον τιθεῖσαι
            τρίβῳ κατέξαινον ἄνθος Ἀργεί-
        ων· ἐπεὶ δὲ καὶ πικροῦ
          χείματος ἄλλο μῆχαρ
      βριθύτερον πρόμοισιν    200
      μάντις ἔκλαγξεν
      προφέρων Ἄρτεμιν, ὥστε χθόνα βάκτροις
      ἐπικρούσαντας Ἀτρείδας
      δάκρυ μὴ κατασχεῖν·
 
      ἄναξ δ' ὁ πρέσβυς τόδ' εἶπε φωνῶν·    205 [ἀντ. δ.
      ‘βαρεῖα μὲν κὴρ τὸ μὴ πιθέσθαι,
            βαρεῖα δ', εἰ
      τέκνον δαΐξω, δόμων ἄγαλμα,
      μιαίνων παρθενοσφάγοισιν
      ῥείθροις πατρῴους χέρας πέλας βω-    210
        μοῦ. τί τῶνδ' ἄνευ κακῶν;
          πῶς λιπόναυς γένωμαι
          ξυμμαχίας ἁμαρτών;
      παυσανέμου γὰρ
      θυσίας παρθενίου θ' αἵματος ὀργᾷ    215
      περιόργως ἐπιθυμεῖν
      θέμις. εὖ γὰρ εἴη.’
 
      ἐπεὶ δ' ἀνάγκας ἔδυ λέπαδνον [στρ. ε.
      φρενὸς πνέων δυσσεβῆ τροπαίαν
      ἄναγνον, ἀνίερον, τόθεν    220
      τὸ παντότολμον φρονεῖν μετέγνω.
      βροτοὺς θρασύνει γὰρ αἰσχρόμητις
      τάλαινα παρακοπὰ πρωτοπήμων.
        ἔτλα δ' οὖν θυτὴρ γενέσθαι
            θυγατρός, γυναικοποίνων    225
              πολέμων ἀρωγὰν
          καὶ προτέλεια ναῶν.
 
      λιτὰς δὲ καὶ κληδόνας πατρῴους [ἀντ. ε.
      παρ' οὐδὲν αἰῶ τε παρθένειον
      ἔθεντο φιλόμαχοι βραβῆς.    230
      φράσεν δ' ἀόζοις πατὴρ μετ' εὐχὰν
      δίκαν χιμαίρας ὕπερθε βωμοῦ
      πέπλοισι περιπετῆ παντὶ θυμῷ
        προνωπῆ λαβεῖν ἀέρδην,
          στόματός τε καλλιπρῴρου    235
            φυλακᾷ κατασχεῖν
            φθόγγον ἀραῖον οἴκοις.
 
        βίᾳ χαλινῶν δ', ἀναύδῳ μένει, [στρ. ζ.
        κρόκου βαφὰς [δ'] ἐς πέδον χέουσα,
        ἔβαλλ' ἕκαστον θυτή-    240
      ρων ἀπ' ὄμματος βέλει φιλοίκτῳ,
    πρέπουσα τὼς ἐν γραφαῖς, προσεννέπειν
          θέλουσ', ἐπεὶ πολλάκις
      πατρὸς κατ' ἀνδρῶνας εὐτραπέζους
  ἔμελψεν, ἁγνᾷ δ' ἀταύρωτος αὐδᾷ πατρὸς    245
      φίλου τριτόσπονδον εὔποτμον
          παιῶνα φίλως ἐτίμα.
 
  τὰ δ' ἔνθεν οὔτ' εἶδον οὔτ' ἐννέπω· [ἀντ. ζ.
    τέχναι δὲ Κάλχαντος οὐκ ἄκραντοι.
    Δίκα δὲ τοῖς μὲν παθοῦ-    250
      σιν μαθεῖν ἐπιῤῥέπει· τὸ μέλλον
    ἐπεὶ γένοιτ' ἂν κλύοις· πρὸ χαιρέτω·
          ἴσον δὲ τῷ προστένειν.
      τορὸν γὰρ ἥξει σύνορθρον αὐγαῖς.
  πέλοιτο δ' οὖν ἁ 'πὶ τούτοισιν εὖ πρᾶξις, ὡς    255
      θέλει τόδ' ἄγχιστον Ἀπίας
          γαίας μονόφρουρον ἕρκος.
 
 – ἥκω σεβίζων σόν, Κλυταιμήστρα, κράτος·
      δίκη γάρ ἐστι φωτὸς ἀρχηγοῦ τίειν
      γυναῖκ' ἐρημωθέντος ἄρσενος θρόνου.    260
      σὺ δ' εἴ τι κεδνὸν εἴτε μὴ πεπυσμένη
      εὐαγγέλοισιν ἐλπίσιν θυηπολεῖς,
      κλύοιμ' ἂν εὔφρων· οὐδὲ σιγώσῃ φθόνος.
 
 ΚΛΥΤΑΙΜΗΣΤΡΑ
      εὐάγγελος μέν, ὥσπερ ἡ παροιμία,
      ἕως γένοιτο μητρὸς εὐφρόνης πάρα.    265
      πεύσῃ δὲ χάρμα μεῖζον ἐλπίδος κλύειν·
      Πριάμου γὰρ ᾑρήκασιν Ἀργεῖοι πόλιν.
 Χο. πῶς φῄς; πέφευγε τοὔπος ἐξ ἀπιστίας.
 Κλ. Τροίαν Ἀχαιῶν οὖσαν· ἦ τορῶς λέγω;
 Χο. χαρά μ' ὑφέρπει δάκρυον ἐκκαλουμένη.    270
 Κλ. εὖ γὰρ φρονοῦντος ὄμμα σοῦ κατηγορεῖ.
 Χο. τί γὰρ τὸ πιστόν; ἔστι τῶνδέ σοι τέκμαρ;
 Κλ. ἔστιν· τί δ' οὐχί; μὴ δολώσαντος θεοῦ.
 Χο. πότερα δ' ὀνείρων φάσματ' εὐπειθῆ σέβεις;
 Κλ. οὐ δόξαν ἂν λάκοιμι βριζούσης φρενός.    275
 Χο. ἀλλ' ἦ σ' ἐπίανέν τις ἄπτερος φάτις;
 Κλ. παιδὸς νέας ὣς κάρτ' ἐμωμήσω φρένας.
 Χο. ποίου χρόνου δὲ καὶ πεπόρθηται πόλις;
 Κλ. τῆς νῦν τεκούσης φῶς τόδ' εὐφρόνης λέγω.
 Χο. καὶ τίς τόδ' ἐξίκοιτ' ἂν ἀγγέλων τάχος;    280
 Κλ. Ἥφαιστος Ἴδης λαμπρὸν ἐκπέμπων σέλας.
      φρυκτὸς δὲ φρυκτὸν δεῦρ' ἀπ' ἀγγάρου πυρὸς
      ἔπεμπεν· Ἴδη μὲν πρὸς Ἑρμαῖον λέπας
      Λήμνου· μέγαν δὲ πανὸν ἐκ νήσου τρίτον
      Ἀθῷον αἶπος Ζηνὸς ἐξεδέξατο,    285
     ὑπερτελής τε, πόντον ὥστε νωτίσαι
      ἰχθῦς πορευτοῦ λαμπάδος πρὸς ἡδονήν,
      πεύκη τὸ χρυσοφεγγές, ὥς τις ἥλιος,
      σέλας παραγγείλασα Μακίστου σκοπαῖς·
      ὁ δ' οὔτι μέλλων οὐδ' ἀφρασμόνως ὕπνῳ    290
      νικώμενος παρῆκεν ἀγγέλου μέρος·
      ἑκὰς δὲ φρυκτοῦ φῶς ἐπ' Εὐρίπου ῥοὰς
      Μεσσαπίου φύλαξι σημαίνει μολόν.
      οἱ δ' ἀντέλαμψαν καὶ παρήγγειλαν πρόσω
      γραίας ἐρείκης θωμὸν ἅψαντες πυρί.    295
      σθένουσα λαμπὰς δ' οὐδέπω μαυρουμένη,
      ὑπερθοροῦσα πεδίον Ἀσωποῦ, δίκην
      φαιδρᾶς σελήνης, πρὸς Κιθαιρῶνος λέπας,
      ἤγειρεν ἄλλην ἐκδοχὴν πομποῦ πυρός.
      φάος δὲ τηλέπομπον οὐκ ἠναίνετο    300
      φρουρά, πλέον καίουσα τῶν εἰρημένων,
      λίμνην δ' ὑπὲρ Γοργῶπιν ἔσκηψεν φάος,
      ὄρος τ' ἐπ' Αἰγίπλαγκτον ἐξικνούμενον
      ὤτρυνε θεσμὸν μὴ χατίζεσθαι πυρός.
      πέμπουσι δ' ἀνδαίοντες ἀφθόνῳ μένει    305
      φλογὸς μέγαν πώγωνα, καὶ Σαρωνικοῦ
      πορθμοῦ κάτοπτον πρῶν' ὑπερβάλλειν πρόσω
      φλέγουσαν· εἶτ' ἔσκηψεν, εὖτ' ἀφίκετο
      Ἀραχναῖον αἶπος, ἀστυγείτονας σκοπάς·
      κἄπειτ' Ἀτρειδῶν ἐς τόδε σκήπτει στέγος    310
      φάος τόδ' οὐκ ἄπαππον Ἰδαίου πυρός.
      τοιοίδε τοί μοι λαμπαδηφόρων νομοί,
      ἄλλος παρ' ἄλλου διαδοχαῖς πληρούμενοι·
      νικᾷ δ' ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος δραμών.
      τέκμαρ τοιοῦτον σύμβολόν τε σοὶ λέγω    315
      ἀνδρὸς παραγγείλαντος ἐκ Τροίας ἐμοί.
 Χο. θεοῖς μὲν αὖθις, ὦ γύναι, προσεύξομαι.
      λόγους δ' ἀκοῦσαι τούσδε κἀποθαυμάσαι
      διηνεκῶς θέλοιμ' ἂν ὡς λέγεις πάλιν.
 Κλ. Τροίαν Ἀχαιοὶ τῇδ' ἔχουσ' ἐν ἡμέρᾳ.    320
      οἶμαι βοὴν ἄμεικτον ἐν πόλει πρέπειν.
      ὄξος τ' ἄλειφά τ' ἐγχέας ταὐτῷ κύτει
      διχοστατοῦντ' ἂν οὐ φίλως † προσεννέποις.
      καὶ τῶν ἁλόντων καὶ κρατησάντων δίχα
      φθογγὰς ἀκούειν ἔστι συμφορᾶς διπλῆς.    325
      οἱ μὲν γὰρ ἀμφὶ σώμασιν πεπτωκότες
      ἀνδρῶν κασιγνήτων τε, καὶ φυταλμίων
      παῖδες γερόντων, οὐκέτ' ἐξ ἐλευθέρου
      δέρης ἀποιμώζουσι φιλτάτων μόρον·
      τοὺς δ' αὖτε νυκτίπλαγκτος ἐκ μάχης πόνος    330
      νήστεις πρὸς ἀρίστοισιν ὧν ἔχει πόλις
      τάσσει, πρὸς οὐδὲν ἐν μέρει τεκμήριον,
      ἀλλ' ὡς ἕκαστος ἔσπασεν τύχης πάλον.
      ἐν αἰχμαλώτοις Τρωικοῖς οἰκήμασιν
      ναίουσιν ἤδη, τῶν ὑπαιθρίων πάγων    335
      δρόσων τ' ἀπαλλαχθέντες· ὡς δ' εὐδαίμονες
      ἀφύλακτον εὑδήσουσι πᾶσαν εὐφρόνην.
      εἰ δ' εὐσεβοῦσι τοὺς πολισσούχους θεοὺς
      τοὺς τῆς ἁλούσης γῆς θεῶν θ' ἱδρύματα,
      οὔ τἂν ἑλόντες ἀνθαλοῖεν ἄν.    340
      ἔρως δὲ μή τις πρότερον ἐμπίπτῃ στρατῷ
      πορθεῖν ἃ μὴ χρή, κέρδεσιν νικωμένους.
      δεῖ γὰρ πρὸς οἴκους νοστίμου σωτηρίας
      κάμψαι διαύλου θάτερον κῶλον πάλιν·
      θεοῖς δ' ἀναμπλάκητος εἰ μόλοι στρατός,    345
      ἐγρηγορὸς τὸ πῆμα τῶν ὀλωλότων
      γένοιτ' ἄν, εἰ πρόσπαιά πη τεύχοι κακά.
        τοιαῦτά τοι γυναικὸς ἐξ ἐμοῦ κλύεις·
      τὸ δ' εὖ κρατοίη, μὴ διχοῤῥόπως ἰδεῖν.
      πολλῶν γὰρ ἐσθλῶν τήνδ' ὄνησιν εἱλόμην.    350
 Χο. γύναι, κατ' ἄνδρα σώφρον' εὐφρόνως λέγεις.
      ἐγὼ δ' ἀκούσας πιστά σου τεκμήρια
      θεοὺς προσειπεῖν αὖ παρασκευάζομαι.
      χάρις γὰρ οὐκ ἄτιμος εἴργασται πόνων.
 
 – ὦ Ζεῦ βασιλεῦ καὶ νὺξ φιλία    355
        μεγάλων κόσμων κτεάτειρα,
      ἥτ' ἐπὶ Τροίας πύργοις ἔβαλες
      στεγανὸν δίκτυον, ὡς μήτε μέγαν
      μήτ' οὖν νεαρῶν τιν' ὑπερτελέσαι
      μέγα δουλείας    360
        γάγγαμον, ἄτης παναλώτου.
      Δία τοι ξένιον μέγαν αἰδοῦμαι
      τὸν τάδε πράξαντ', ἐπ' Ἀλεξάνδρῳ
      τείνοντα πάλαι τόξον, ὅπως ἂν
      μήτε πρὸ καιροῦ μήθ' ὑπὲρ ἄστρων
        βέλος ἠλίθιον σκήψειεν.
 
 – Διὸς πλαγὰν ἔχουσιν εἰπεῖν, [στρ. α.
      πάρεστιν τοῦτό γ' ἐξιχνεῦσαι.
      ἔπραξεν ὡς ἔκρανεν. οὐκ ἔφα τις
      θεοὺς βροτῶν ἀξιοῦσθαι μέλειν    370
          ὅσοις ἀθίκτων χάρις
          πατοῖθ'· ὁ δ' οὐκ εὐσεβής.
      πέφανται δ' ἐγγονοῦσα τόλμη τῶν Ἄρη
      πνεόντων μεῖζον ἢ δικαίως,    375
      φλεόντων δωμάτων ὑπέρφευ
      ὑπὲρ τὸ βέλτιστον. ἔστω δ' ἀπή-
          μαντον, ὥστ' ἀπαρκεῖν
      εὖ πραπίδων λαχόντι.    380
 
          οὐ γὰρ ἔστιν ἔπαλξις
          πλούτου πρὸς κόρον ἀνδρὶ
      λακτίσαντι μέγαν Δίκας
          βωμὸν εἰς ἀφάνειαν.
 
      βιᾶται δ' ἁ τάλαινα πειθώ,    385 [ἀντ. α.
      προβούλου παῖς ἄφερτος ἄτας.
      ἄκος δὲ πᾶν μάταιον. οὐκ ἐκρύφθη,
      πρέπει δέ, φῶς αἰνολαμπές, σίνος·
      κακοῦ δὲ χαλκοῦ τρόπον    390
          τρίβῳ τε καὶ προσβολαῖς
      μελαμπαγὴς πέλει δικαιωθείς, ἐπεὶ
      διώκει παῖς ποτανὸν ὄρνιν,    395
      πόλει πρόστριμμα θεὶς ἄφερτον·
      λιτᾶν δ' ἀκούει μὲν οὔτις θεῶν·
          † τὸν δ' ἐπίστροφον τῶν[δε]
            φῶτ' ἄδικον καθαιρεῖ.
 
          οἷος καὶ Πάρις ἐλθὼν
      ἐς δόμον τὸν Ἀτρειδᾶν    400
      ᾔσχυνε ξενίαν τράπε-
          ζαν κλοπαῖσι γυναικός.
 
      λιποῦσα δ' ἀστοῖσιν ἀσπίστορας [στρ. β.
          κλόνους λοχισμούς τε καὶ
          ναυβάτας ὁπλισμούς,    405
  ἄγουσά τ' ἀντίφερνον Ἰλίῳ φθορὰν
          βεβάκει ῥίμφα διὰ
  πυλᾶν ἄτλητα τλᾶσα· πολλὰ δ' ἔστενον
      τόδ' ἐννέποντες δόμων προφῆται·
 ‘ἰὼ ἰὼ δῶμα δῶμα καὶ πρόμοι,    410
      ἰὼ λέχος καὶ στίβοι φιλάνορες.
      † πάρεστι σιγᾶς ἄτιμος † ἀλοίδορος
          ἄλιστος ἀφεμένων ἰδεῖν.
          πόθῳ δ' ὑπερποντίας
      φάσμα δόξει δόμων ἀνάσσειν.’    415
 
          εὐμόρφων δὲ κολοσσῶν
          ἔχθεται χάρις ἀνδρί·
      ὀμμάτων δ' ἐν ἀχηνίαις
          ἔῤῥει πᾶσ' Ἀφροδίτα.
 
      ὀνειρόφαντοι δὲ πειθήμονες    420[ἀντ. β.
     πάρεισι δόξαι φέρου-
          σαι χάριν ματαίαν.
  μάταν γάρ, εὖτ' ἂν ἐς θιγὰς δοκῶν ὁρᾷ,
          παραλλάξασα διὰ
  χερῶν βέβακεν ὄψις, οὐ μεθύστερον    425
      πτεροῖς ὀπαδοῦσ' ὕπνου κελεύθοις.
      τὰ μὲν κατ' οἴκους ἐφ' ἑστίας ἄχη
      τάδ' ἐστὶ καὶ τῶνδ' ὑπερβατώτερα.
      τὸ πᾶν δ' ἀπ' αἴας Ἕλλαδος συνορμένοις
      πένθεια τλησικάρδιος    430
          δόμῳ 'ν ἑκάστου πρέπει.
      πολλὰ γοῦν θιγγάνει πρὸς ἧπαρ·
          οὓς μὲν γάρ <τις> ἔπεμψεν
          οἶδεν, ἀντὶ δὲ φωτῶν
      τεύχη καὶ σποδὸς εἰς ἑκά-    435
          στου δόμους ἀφικνεῖται.
 
  ὁ χρυσαμοιβὸς δ' Ἄρης σωμάτων [στρ. γ.
  καὶ ταλαντοῦχος ἐν μάχῃ δορὸς
      πυρωθὲν ἐξ Ἰλίου    440
      φίλοισι πέμπει βαρὺ
      ψῆγμα δυσδάκρυτον, ἀντ-
      ήνορος σποδοῦ γεμί-
      ζων λέβητας εὐθέτους.
      στένουσι δ' εὖ λέγοντες ἄν-    445
      δρα τὸν μὲν ὡς μάχης ἴδρις,
      τὸν δ' ἐν φοναῖς καλῶς πεσόντ'– ‘ἀλ-
          λοτρίας διαὶ γυναικός’·
          τάδε σῖγά τις βαΰζει·
      φθονερὸν δ' ὑπ' ἄλγος ἕρπει    450
            προδίκοις Ἀτρείδαις.
 
          οἱ δ' αὐτοῦ περὶ τεῖχος
          θήκας Ἰλιάδος γᾶς
      εὔμορφοι κατέχουσιν· ἐ-
          χθρὰ δ' ἔχοντας ἔκρυψεν.    455
 
  βαρεῖα δ' ἀστῶν φάτις ξὺν κότῳ· [ἀντ. γ.
  δημοκράτου δ' ἀρᾶς τίνει χρέος.
      μένει δ' ἀκοῦσαί τί μοι
  μέριμνα νυκτηρεφές.    460
      τῶν πολυκτόνων γὰρ οὐκ
      ἄσκοποι θεοί. κελαι-
      ναὶ δ' Ἐρινύες χρόνῳ
      τυχηρὸν ὄντ' ἄνευ δίκας
      παλιντυχεῖ τριβᾷ βίου    465
      τιθεῖσ' ἀμαυρόν, ἐν δ' ἀίστοις
          τελέθοντος οὔτις ἀλκά·
          τὸ δ' ὑπερκόπως κλύειν εὖ
          βαρύ· βάλλεται γὰρ ὄσσοις
      Διόθεν κεραυνός.    470
 
          κρίνω δ' ἄφθονον ὄλβον·
          μήτ' εἴην πτολιπόρθης
      μήτ' οὖν αὐτὸς ἁλοὺς ὑπ' ἄλ-
          λων βίον κατίδοιμι.
 
 – πυρὸς δ' ὑπ' εὐαγγέλου    475 [ἐπῳδ.
          πόλιν διήκει θοὰ
          βάξις· εἰ δ' ἐτήτυμος,
      τίς οἶδεν, ἤ τι θεῖόν ἐστί πῃ ψύθος.
 
 – τίς ὧδε παιδνὸς ἢ φρενῶν κεκομμένος,
      φλογὸς παραγγέλμασιν    480
      νέοις πυρωθέντα καρδίαν ἔπειτ'
          ἀλλαγᾷ λόγου καμεῖν;
 – γυναικὸς αἰχμᾷ πρέπει
      πρὸ τοῦ φανέντος χάριν ξυναινέσαι.
      πιθανὸς ἄγαν ὁ θῆλυς ὅρος ἐπινέμεται    485
          ταχύπορος· ἀλλὰ ταχύμορον
      γυναικογήρυτον ὄλλυται κλέος.
 
 Χο. τάχ' εἰσόμεσθα λαμπάδων φαεσφόρων
      φρυκτωριῶν τε καὶ πυρὸς παραλλαγάς,    490
      εἴτ' οὖν ἀληθεῖς, εἴτ' ὀνειράτων δίκην
      τερπνὸν τόδ' ἐλθὸν φῶς ἐφήλωσεν φρένας.
      κήρυκ' ἀπ' ἀκτῆς τόνδ' ὁρῶ κατάσκιον
      κλάδοις ἐλαίας· μαρτυρεῖ δέ μοι κάσις
      πηλοῦ ξύνουρος διψία κόνις τάδε,    495
      ὡς οὐκ ἄναυδος οὗτος, οὐ δαίων φλόγα
      ὕλης ὀρείας, σημανεῖ καπνῷ πυρός,
      ἀλλ' ἢ τὸ χαίρειν μᾶλλον ἐκβάξει λέγων–
      τὸν ἀντίον δὲ τοῖσδ' ἀποστέργω λόγον·
      εὖ γὰρ πρὸς εὖ φανεῖσι προσθήκη πέλοι.    500
 
 – ὅστις τάδ' ἄλλως τῇδ' ἐπεύχεται πόλει,
      αὐτὸς φρενῶν καρποῖτο τὴν ἁμαρτίαν.
 
 ΚΗΡΥΞ
      ἰὼ πατρῷον οὖδας Ἀργείας χθονός,
      δεκάτῳ σε φέγγει τῷδ' ἀφικόμην ἔτους,
      πολλῶν ῥαγεισῶν ἐλπίδων μιᾶς τυχών.    505
      οὐ γάρ ποτ' ηὔχουν τῇδ' ἐν Ἀργείᾳ χθονὶ
      θανὼν μεθέξειν φιλτάτου τάφου μέρος.
      νῦν χαῖρε μὲν χθών, χαῖρε δ' ἡλίου φάος,
      ὕπατός τε χώρας Ζεύς, ὁ Πύθιός τ' ἄναξ,
      τόξοις ἰάπτων μηκέτ' εἰς ἡμᾶς βέλη·    510
      ἅλις παρὰ Σκάμανδρον ἦσθ' ἀνάρσιος,
      νῦν δ' αὖτε σωτὴρ ἴσθι καὶ παιώνιος,
      ἄναξ Ἄπολλον. τούς τ' ἀγωνίους θεοὺς
      πάντας προσαυδῶ, τόν τ' ἐμὸν τιμάορον
      Ἑρμῆν, φίλον κήρυκα, κηρύκων σέβας,    515
      ἥρως τε τοὺς πέμψαντας, εὐμενεῖς πάλιν
      στρατὸν δέχεσθαι τὸν λελειμμένον δορός.
        ἰὼ μέλαθρα βασιλέων, φίλαι στέγαι,
      σεμνοί τε θᾶκοι, δαίμονές τ' ἀντήλιοι,
      εἴ που πάλαι, φαιδροῖσι τοισίδ' ὄμμασι    520
      δέξασθε κόσμῳ βασιλέα πολλῷ χρόνῳ.
      ἥκει γὰρ ὑμῖν φῶς ἐν εὐφρόνῃ φέρων
      καὶ τοῖσδ' ἅπασι κοινὸν Ἀγαμέμνων ἄναξ.
      ἀλλ' εὖ νιν ἀσπάσασθε, καὶ γὰρ οὖν πρέπει,
      Τροίαν κατασκάψαντα τοῦ δικηφόρου    525
      Διὸς μακέλλῃ, τῇ κατείργασται πέδον.
      βωμοὶ δ' ἄιστοι καὶ θεῶν ἱδρύματα,
      καὶ σπέρμα πάσης ἐξαπόλλυται χθονός.
      τοιόνδε Τροίᾳ περιβαλὼν ζευκτήριον
      ἄναξ Ἀτρείδης πρέσβυς, εὐδαίμων ἀνήρ,    530
      ἥκει, τίεσθαι δ' ἀξιώτατος βροτῶν
      τῶν νῦν· Πάρις γὰρ οὔτε συντελὴς πόλις
      ἐξεύχεται τὸ δρᾶμα τοῦ πάθους πλέον.
      ὀφλὼν γὰρ ἁρπαγῆς τε καὶ κλοπῆς δίκην
      τοῦ ῥυσίου θ' ἥμαρτε καὶ πανώλεθρον    535
      αὐτόχθονον πατρῷον ἔθρισεν δόμον.
      διπλᾶ δ' ἔτεισαν Πριαμίδαι θἀμάρτια.
 Χο. κῆρυξ Ἀχαιῶν χαῖρε τῶν ἀπὸ στρατοῦ.
 Κη. χαίρω, † τεθνᾶναι δ' οὐκέτ' ἀντερῶ θεοῖς. †
 Χο. ἔρως πατρῴας τῆσδε γῆς σ' ἐγύμνασεν;    540
 Κη. ὥστ' ἐνδακρύειν γ' ὄμμασιν χαρᾶς ὕπο.
 Χο. τερπνῆς ἄρ' ἦστε τῆσδ' ἐπήβολοι νόσου,
 Κη. πῶς δή; διδαχθεὶς τοῦδε δεσπόσω λόγου.
 Χο. τῶν ἀντερώντων ἱμέρῳ πεπληγμένοι.
 Κη. ποθεῖν ποθοῦντα τήνδε γῆν στρατὸν λέγεις;    545
 Χο. ὡς πόλλ' ἀμαυρᾶς ἐκ φρενός <μ'> ἀναστένειν.
 Κη. πόθεν τὸ δύσφρον; τοῦτ' ἐπῆν στύγος στρατῷ;
 Χο. πάλαι τὸ σιγᾶν φάρμακον βλάβης ἔχω.
 Κη. καὶ πῶς; ἀπόντων κοιράνων ἔτρεις τινάς;
 Χο. ὡς νῦν τὸ σὸν δή, καὶ θανεῖν πολλὴ χάρις.    550
 Κη. εὖ γὰρ πέπρακται. ταῦτα δ' ἐν πολλῷ χρόνῳ
      τὰ μέν τις ἂν λέξειεν εὐπετῶς ἔχειν,
      τὰ δ' αὖτε κἀπίμομφα. τίς δὲ πλὴν θεῶν
       ἅπαντ' ἀπήμων τὸν δι' αἰῶνος χρόνον;
       μόχθους γὰρ εἰ λέγοιμι καὶ δυσαυλίας,    555
      σπαρνὰς παρήξεις καὶ κακοστρώτους–τί δ' οὐ
      στένοντες, οὐ λαχόντες ἤματος μέρος;
      τὰ δ' αὖτε χέρσῳ· καὶ προσῆν πλέον στύγος·
      εὐναὶ γὰρ ἦσαν δηΐων πρὸς τείχεσιν,
      ἐξ οὐρανοῦ δὲ κἀπὸ γῆς λειμωνίας    560
      † δρόσοι κατεψάκαζον, ἔμπεδον σίνος
      ἐσθημάτων, τιθέντες ἔνθηρον τρίχα.
      χειμῶνα δ' εἰ λέγοι τις οἰωνοκτόνον,
      οἷον παρεῖχ' ἄφερτον Ἰδαία χιών,
      ἢ θάλπος, εὖτε πόντος ἐν μεσημβριναῖς    565
      κοίταις ἀκύμων νηνέμοις εὕδοι πεσών–
      τί ταῦτα πενθεῖν δεῖ; παροίχεται πόνος·
      παροίχεται δέ, τοῖσι μὲν τεθνηκόσιν
      τὸ μήποτ' αὖθις μηδ' ἀναστῆναι μέλειν–
      τί τοὺς ἀναλωθέντας ἐν ψήφῳ λέγειν,    570
      τὸν ζῶντα δ' ἀλγεῖν χρὴ τύχης παλιγκότου;
      καὶ πολλὰ χαίρειν ξυμφοραῖς καταξιῶ.
      ἡμῖν δὲ τοῖς λοιποῖσιν Ἀργείων στρατοῦ
      νικᾷ τὸ κέρδος, πῆμα δ' οὐκ ἀντιῤῥέπει·
      ὡς κομπάσαι τῷδ' εἰκὸς ἡλίου φάει    575
      ὑπὲρ θαλάσσης καὶ χθονὸς ποτωμένοις·
      ‘Τροίαν ἑλόντες δήποτ' Ἀργείων στόλος
      θεοῖς λάφυρα ταῦτα τοῖς καθ' Ἑλλάδα
      δόμοις ἐπασσάλευσαν ἀρχαῖον γάνος.’
      τοιαῦτα χρὴ κλύοντας εὐλογεῖν πόλιν    580
      καὶ τοὺς στρατηγούς· καὶ χάρις τιμήσεται
      Διὸς τάδ' ἐκπράξασα. πάντ' ἔχεις λόγον.
 Χο. νικώμενος λόγοισιν οὐκ ἀναίνομαι·
      ἀεὶ γὰρ ἥβη τοῖς γέρουσιν εὐμαθεῖν.
      δόμοις δὲ ταῦτα καὶ Κλυταιμήστρᾳ μέλειν    585
      εἰκὸς μάλιστα, σὺν δὲ πλουτίζειν ἐμέ.
 Κλ. ἀνωλόλυξα μὲν πάλαι χαρᾶς ὕπο,
      ὅτ' ἦλθ' ὁ πρῶτος νύχιος ἄγγελος πυρός,
      φράζων ἅλωσιν Ἰλίου τ' ἀνάστασιν.
      καί τίς μ' ἐνίπτων εἶπε, ‘φρυκτωρῶν διὰ    590
      πεισθεῖσα Τροίαν νῦν πεπορθῆσθαι δοκεῖς;
      ἦ κάρτα πρὸς γυναικὸς αἴρεσθαι κέαρ.’
      λόγοις τοιούτοις πλαγκτὸς οὖσ' ἐφαινόμην.
      ὅμως δ' ἔθυον, καὶ γυναικείῳ νόμῳ
      ὀλολυγμὸν ἄλλος ἄλλοθεν κατὰ πτόλιν    595
      ἔλασκον εὐφημοῦντες ἐν θεῶν ἕδραις,
      θυηφάγον κοιμῶντες εὐώδη φλόγα.
      καὶ νῦν τὰ μάσσω μὲν τί δεῖ σέ μοι λέγειν;
      ἄνακτος αὐτοῦ πάντα πεύσομαι λόγον.
      ὅπως δ' ἄριστα τὸν ἐμὸν αἰδοῖον πόσιν    600
      σπεύσω πάλιν μολόντα δέξασθαι–τί γὰρ
      γυναικὶ τούτου φέγγος ἥδιον δρακεῖν,
      ἀπὸ στρατείας ἄνδρα σώσαντος θεοῦ
      πύλας ἀνοῖξαι; –ταῦτ' ἀπάγγειλον πόσει·
      ἥκειν ὅπως τάχιστ' ἐράσμιον πόλει·    605
      γυναῖκα πιστὴν δ' ἐν δόμοις εὕροι μολὼν
      οἵανπερ οὖν ἔλειπε, δωμάτων κύνα,
      ἐσθλὴν ἐκείνῳ, πολεμίαν τοῖς δύσφροσιν,
      καὶ τἄλλ' ὁμοίαν πάντα, σημαντήριον
      οὐδὲν διαφθείρασαν ἐν μήκει χρόνου.    610
      οὐδ' οἶδα τέρψιν οὐδ' ἐπίψογον φάτιν
      ἄλλου πρὸς ἀνδρὸς μᾶλλον ἢ χαλκοῦ βαφάς.
        τοιόσδ' ὁ κόμπος, τῆς ἀληθείας γέμων,
      οὐκ αἰσχρὸς ὡς γυναικὶ γενναίᾳ λακεῖν.
      αὕτη μὲν οὕτως εἶπε μανθάνοντί σοι    615
      † τοροῖσιν ἑρμηνεῦσιν εὐπρεπῶς λόγον.
      σὺ δ' εἰπέ, κῆρυξ, Μενέλεων δὲ πεύθομαι,
      εἰ νόστιμός τε καὶ σεσῳμένος πάλιν
      ἥξει σὺν ὑμῖν, τῆσδε γῆς φίλον κράτος.
      Κη. οὐκ ἔσθ' ὅπως λέξαιμι τὰ ψευδῆ καλὰ    620
      ἐς τὸν πολὺν φίλοισι καρποῦσθαι χρόνον.
 Χο. πῶς δῆτ' ἂν εἰπὼν κεδνὰ τἀληθῆ τύχοις;
      σχισθέντα δ' οὐκ εὔκρυπτα γίγνεται τάδε.
 Κη. ἁνὴρ ἄφαντος ἐξ Ἀχαιικοῦ στρατοῦ,
      αὐτός τε καὶ τὸ πλοῖον. οὐ ψευδῆ λέγω.    625
 Χο. πότερον ἀναχθεὶς ἐμφανῶς ἐξ Ἰλίου,
      ἢ χεῖμα, κοινὸν ἄχθος, ἥρπασε στρατοῦ;
 Κη. ἔκυρσας ὥστε τοξότης ἄκρος σκοποῦ·
      μακρὸν δὲ πῆμα συντόμως ἐφημίσω.
      Χο. πότερα γὰρ αὐτοῦ ζῶντος ἢ τεθνηκότος    630
      φάτις πρὸς ἄλλων ναυτίλων ἐκλῄζετο;
 Κη. οὐκ οἶδεν οὐδεὶς ὥστ' ἀπαγγεῖλαι τορῶς,
      πλὴν τοῦ τρέφοντος Ἡλίου χθονὸς φύσιν.
 Χο. πῶς γὰρ λέγεις χειμῶνα ναυτικῷ στρατῷ
      ἐλθεῖν τελευτῆσαί τε δαιμόνων κότῳ;    635
 Κη. εὔφημον ἦμαρ οὐ πρέπει κακαγγέλῳ
      γλώσσῃ μιαίνειν· χωρὶς ἡ τιμὴ θεῶν.
      ὅταν δ' ἀπευκτὰ πήματ' ἄγγελος πόλει
      στυγνῷ προσώπῳ πτωσίμου στρατοῦ φέρῃ,
      πόλει μὲν ἕλκος ἓν τὸ δήμιον τυχεῖν,    640
      πολλοὺς δὲ πολλῶν ἐξαγισθέντας δόμων
      ἄνδρας διπλῇ μάστιγι, τὴν Ἄρης φιλεῖ,
      δίλογχον ἄτην, φοινίαν ξυνωρίδα·
      τοιῶνδε μέντοι πημάτων σεσαγμένον
      πρέπει λέγειν παιᾶνα τόνδ' Ἐρινύων.    645
      σωτηρίων δὲ πραγμάτων εὐάγγελον
      ἥκοντα πρὸς χαίρουσαν εὐεστοῖ πόλιν–
      πῶς κεδνὰ τοῖς κακοῖσι συμμείξω, λέγων
      χειμῶν' Ἀχαιῶν οὐκ ἀμήνιτον θεοῖς;
      ξυνώμοσαν γάρ, ὄντες ἔχθιστοι τὸ πρίν,    650
      πῦρ καὶ θάλασσα, καὶ τὰ πίστ' ἐδειξάτην
      φθείροντε τὸν δύστηνον Ἀργείων στρατόν·
      ἐν νυκτὶ δυσκύμαντα δ' ὠρώρει κακά.
      ναῦς γὰρ πρὸς ἀλλήλῃσι Θρῄκιαι πνοαὶ
      ἤρεικον· αἱ δὲ κεροτυπούμεναι βίᾳ    655
      χειμῶνι τυφῶ σὺν ζάλῃ τ' ὀμβροκτύπῳ
      ᾤχοντ' ἄφαντοι, ποιμένος κακοῦ στρόβῳ.
      ἐπεὶ δ' ἀνῆλθε λαμπρὸν ἡλίου φάος,
      ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς
      ἀνδρῶν Ἀχαιῶν ναυτικοῖς τ' ἐρειπίοις.    660
      ἡμᾶς γε μὲν δὴ ναῦν τ' ἀκήρατον σκάφος
      ἤτοι τις ἐξέκλεψεν ἢ 'ξῃτήσατο
      θεός τις, οὐκ ἄνθρωπος, οἴακος θιγών.
      τύχη δὲ σωτὴρ ναῦν θέλουσ' ἐφέζετο,
      ὡς μήτ' ἐν ὅρμῳ κύματος ζάλην ἔχειν    665
      μήτ' ἐξοκεῖλαι πρὸς κραταίλεων χθόνα.
      ἔπειτα δ' Ἅιδην πόντιον πεφευγότες,
      λευκὸν κατ' ἦμαρ, οὐ πεποιθότες τύχῃ,
      ἐβουκολοῦμεν φροντίσιν νέον πάθος,
      στρατοῦ καμόντος καὶ κακῶς σποδουμένου.    670
      καὶ νῦν ἐκείνων εἴ τις ἐστὶν ἐμπνέων,
      λέγουσιν ἡμᾶς ὡς ὀλωλότας, τί μήν;
      ἡμεῖς τ' ἐκείνους ταὔτ' ἔχειν δοξάζομεν.
      γένοιτο δ' ὡς ἄριστα. Μενέλεων γὰρ οὖν
      . . . . . . .
      πρῶτόν τε καὶ μάλιστα προσδόκα μέλειν·    675
      εἰ δ' οὖν τις ἀκτὶς ἡλίου νιν ἱστορεῖ
      χλωρόν τε καὶ βλέποντα, μηχαναῖς Διὸς
      οὔπω θέλοντος ἐξαναλῶσαι γένος,
      ἐλπίς τις αὐτὸν πρὸς δόμους ἥξειν πάλιν.
      τοσαῦτ' ἀκούσας ἴσθι τἀληθῆ κλυών.    680
 
 Χο. τίς ποτ' ὠνόμαξεν ὧδ' [στρ. α.
      ἐς τὸ πᾶν ἐτητύμως–
      μή τις ὅντιν' οὐχ ὁρῶ-
      μεν προνοί-
      αισι τοῦ πεπρωμένου
      γλῶσσαν ἐν τύχᾳ νέμων; –τὰν    685
        δορίγαμβρον ἀμφινεικῆ
        θ' Ἑλέναν; ἐπεὶ πρεπόντως
        ἑλένας, ἕλανδρος, ἑλέ-
      πτολις, ἐκ τῶν ἁβροπήνων    690
        προκαλυμμάτων ἔπλευσε
        Ζεφύρου γίγαντος αὔρᾳ,
        πολύανδροί
        τε φεράσπιδες κυναγοὶ
        κατ' ἴχνος πλατᾶν ἄφαντον    595
        κελσάντων Σιμόεντος
        ἀκτὰς ἐπ' ἀεξιφύλλους
        δι' ἔριν αἱματόεσσαν.
 
      Ἰλίῳ δὲ κῆδος ὀρθ- [ἀντ. α.
      ώνυμον τελεσσίφρων    700
      μῆνις ἤλασεν, τραπέ-
      ζας ἀτί-
      μωσιν ὑστέρῳ χρόνῳ
      καὶ ξυνεστίου Διὸς πρασ-
        σομένα τὸ νυμφότιμον    705
        μέλος ἐκφάτως τίοντας,
        ὑμέναιον, ὃς τότ' ἐπέρ-
        ρεπε γαμβροῖσιν ἀείδειν.
        μεταμανθάνουσα δ' ὕμνον
      Πριάμου πόλις γεραιὰ    710
        πολύθρηνον
        μέγα που στένει κικλήσκουσ'
        Ἄπαριν τὸν αἰνόλεκτρον,
        παμπορθῆ πολύθρηνον
        αἰῶν' ἀμφὶ πολιτᾶν    715
        μέλεον αἷμ' ἀνατλᾶσα.
 
      ἔθρεψεν δὲ λέοντος ἶ- [στρ. β.
      νιν δόμοις ἀγάλακτον οὕ-
        τως ἀνὴρ φιλόμαστον,
      ἐν βιότου προτελείοις    720
        ἅμερον, εὐφιλόπαιδα
        καὶ γεραροῖς ἐπίχαρτον.
      πολέα δ' ἔσκ' ἐν ἀγκάλαις
      νεοτρόφου τέκνου δίκαν,
      φαιδρωπὸς ποτὶ χεῖρα σαί-    725
        νων τε γαστρὸς ἀνάγκαις.
 
      χρονισθεὶς δ' ἀπέδειξεν ἦ- [ἀντ. β.
      θος τὸ πρὸς τοκέων· χάριν
        γὰρ τροφεῦσιν ἀμείβων
      μηλοφόνοισι μάταισιν    730
        δαῖτ' ἀκέλευστος ἔτευξεν,
        αἵματι δ' οἶκος ἐφύρθη,
      ἄμαχον ἄλγος οἰκέταις,
      μέγα σίνος πολυκτόνον.
      ἐκ θεοῦ δ' ἱερεύς τις ἄ-    735
        τας δόμοις προσεθρέφθη.
 
      πάραυτα δ' ἐλθεῖν ἐς Ἰλίου πόλιν [στρ. γ.
        λέγοιμ' ἂν φρόνημα μὲν
     νηνέμου γαλάνας,    740
      ἀκασκαῖον <τ'> ἄγαλμα πλούτου,
        μαλθακὸν ὀμμάτων βέλος,
        δηξίθυμον ἔρωτος ἄνθος.
          παρακλίνασ' ἐπέκρανεν
          δὲ γάμου πικρὰς τελευτάς,    745
          δύσεδρος καὶ δυσόμιλος
          συμένα Πριαμίδαισιν,
        πομπᾷ Διὸς ξενίου,
          νυμφόκλαυτος Ἐρινύς.
 
        παλαίφατος δ' ἐν βροτοῖς γέρων    750 λόγος [ἀντ. γ.
        τέτυκται, μέγαν τελε-
          σθέντα φωτὸς ὄλβον
      τεκνοῦσθαι μηδ' ἄπαιδα θνῄσκειν,
        ἐκ δ' ἀγαθᾶς τύχας γένει    755
        βλαστάνειν ἀκόρεστον οἰζύν.
          δίχα δ' ἄλλων μονόφρων εἰ-
          μί. τὸ δυσσεβὲς γὰρ ἔργον
          μετὰ μὲν πλείονα τίκτει,
      σφετέρᾳ δ' εἰκότα γέννᾳ.    760
        οἴκων γὰρ εὐθυδίκων
          καλλίπαις πότμος ἀεί.
 
        φιλεῖ δὲ τίκτειν Ὕβρις [στρ. δ.
        μὲν παλαιὰ νεά-
        ζουσαν ἐν κακοῖς βροτῶν    765
    Ὕβριν τότ' ἢ τόθ', ὅτε τὸ κύριον μόλῃ
        φάος τόκου, δαίμονά τ' ἔταν,
        ἄμαχον ἀπόλεμον ἀνίερον,
    Θράσος, μελαίνα μελάθροισιν Ἄτα,
    εἰδομένα τοκεῦσιν.    770
 
        Δίκα δὲ λάμπει μὲν ἐν [ἀντ. δ.
        δυσκάπνοις δώμασιν,
        τόν τ' ἐναίσιμον τίει [βίον].    775
  τὰ χρυσόπαστα δ' ἔδεθλα σὺν πίνῳ χερῶν
      παλιντρόποις ὄμμασι λιποῦσ',
      ὅσια προσέβατο δύναμιν οὐ
  σέβουσα πλούτου παράσημον αἴνῳ·    780
      πᾶν δ' ἐπὶ τέρμα νωμᾷ.
 
 – ἄγε, δή, βασιλεῦ, Τροίας πτολίπορθ',
      Ἀτρέως γένεθλον,
      πῶς σε προσείπω; πῶς σε σεβίξω    785
      μήθ' ὑπεράρας μήθ' ὑποκάμψας
      καιρὸν χάριτος;
      πολλοὶ δὲ βροτῶν τὸ δοκεῖν εἶναι
        προτίουσι δίκην παραβάντες.
      τῷ δυσπραγοῦντί τ' ἐπιστενάχειν    790
      πᾶς τις ἑτοῖμος· δῆγμα δὲ λύπης
        οὐδὲν ἐφ' ἧπαρ προσικνεῖται·
        καὶ ξυγχαίρουσιν ὁμοιοπρεπεῖς,
        ἀγέλαστα πρόσωπα βιαζόμενοι
        . . . . . .
        ὅστις δ' ἀγαθὸς προβατογνώμων,    795
        οὐκ ἔστι λαθεῖν ὄμματα φωτός
        † τὰ δοκοῦντ' εὔφρονος ἐκ διανοίας
        ὑδαρεῖ σαίνειν φιλότητι.
      σὺ δέ μοι τότε μὲν στέλλων στρατιὰν
      Ἑλένης ἕνεκ', οὐ γάρ <σ'> ἐπικεύσω,    800
      κάρτ' ἀπομούσως ἦσθα γεγραμμένος,
      οὐδ' εὖ πραπίδων οἴακα νέμων,
      θάρσος ἑκούσιον
        ἀνδράσι θνῄσκουσι κομίζων.
      νῦν δ' οὐκ ἀπ' ἄκρας φρενὸς οὐδ' ἀφίλως    805
          εὔφρων πόνος εὖ τελέσασιν.
      γνώσῃ δὲ χρόνῳ διαπευθόμενος
      τόν τε δικαίως καὶ τὸν ἀκαίρως
        πόλιν οἰκουροῦντα πολιτῶν.
 
 ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ
      πρῶτον μὲν Ἄργος καὶ θεοὺς ἐγχωρίους    810
      δίκη προσειπεῖν, τοὺς ἐμοὶ μεταιτίους
      νόστου δικαίων θ' ὧν ἐπραξάμην πόλιν
      Πριάμου· δίκας γὰρ οὐκ ἀπὸ γλώσσης θεοὶ
      κλυόντες ἀνδροθνῆτας Ἰλιοφθόρους
      εἰς αἱματηρὸν τεῦχος οὐ διχοῤῥόπως    815
      ψήφους ἔθεντο· τῷ δ' ἐναντίῳ κύτει
      ἐλπὶς προσῄει χειρὸς οὐ πληρουμένῳ.
      καπνῷ δ' ἁλοῦσα νῦν ἔτ' εὔσημος πόλις.
      ἄτης θύελλαι ζῶσι· συνθνῄσκουσα δὲ
      σποδὸς προπέμπει πίονας πλούτου πνοάς.    820
      τούτων θεοῖσι χρὴ πολύμνηστον χάριν
      τίνειν, ἐπείπερ χἀρπαγὰς ὑπερκόπους
      ἐπραξάμεσθα καὶ γυναικὸς οὕνεκα
      πόλιν διημάθυνεν Ἀργεῖον δάκος,
      ἵππου νεοσσός, ἀσπιδηφόρος λεώς,    825
      πήδημ' ὀρούσας ἀμφὶ Πλειάδων δύσιν·
      ὑπερθορὼν δὲ πύργον ὠμηστὴς λέων
      ἄδην ἔλειξεν αἵματος τυραννικοῦ.
        θεοῖς μὲν ἐξέτεινα φροίμιον τόδε·
     τὰ δ' ἐς τὸ σὸν φρόνημα, μέμνημαι κλυών,    830
     καὶ φημὶ ταὐτὰ καὶ συνήγορόν μ' ἔχεις.
      παύροις γὰρ ἀνδρῶν ἐστι συγγενὲς τόδε,
      φίλον τὸν εὐτυχοῦντ' ἄνευ φθόνων σέβειν.
      δύσφρων γὰρ ἰὸς καρδίαν προσήμενος
      ἄχθος διπλοίζει τῷ πεπαμένῳ νόσον·    835
      τοῖς τ' αὐτὸς αὑτοῦ πήμασιν βαρύνεται
      καὶ τὸν θυραῖον ὄλβον εἰσορῶν στένει.
      εἰδὼς λέγοιμ' ἄν· εὖ γὰρ ἐξεπίσταμαι
      ὁμιλίας κάτοπτρον, εἴδωλον σκιᾶς,
      δοκοῦντας εἶναι κάρτα πρευμενεῖς ἐμοί.    840
      μόνος δ' Ὀδυσσεύς, ὅσπερ οὐχ ἑκὼν ἔπλει,
      ζευχθεὶς ἑτοῖμος ἦν ἐμοὶ σειραφόρος,
      εἴτ' οὖν θανόντος εἴτε καὶ ζῶντος πέρι
      λέγω. τὰ δ' ἄλλα πρὸς πόλιν τε καὶ θεοὺς
      κοινοὺς ἀγῶνας θέντες ἐν πανηγύρει    845
      βουλευσόμεσθα. καὶ τὸ μὲν καλῶς ἔχον
      ὅπως χρονίζον εὖ μενεῖ βουλευτέον·
      ὅτῳ δὲ καὶ δεῖ φαρμάκων παιωνίων,
      ἤτοι κέαντες ἢ τεμόντες εὐφρόνως
      πειρασόμεσθα πῆμ' ἀποστρέψαι νόσου.    850
        νῦν δ' ἐς μέλαθρα καὶ δόμους ἐφεστίους
      ἐλθὼν θεοῖσι πρῶτα δεξιώσομαι,
      οἵπερ πρόσω πέμψαντες ἤγαγον πάλιν.
      νίκη δ' ἐπείπερ ἕσπετ' ἐμπέδως μένοι.
 Κλ. ἄνδρες πολῖται, πρέσβος Ἀργείων τόδε,    855
      οὐκ αἰσχυνοῦμαι τοὺς φιλάνορας τρόπους
      λέξαι πρὸς ὑμᾶς· ἐν χρόνῳ δ' ἀποφθίνει
      τὸ τάρβος ἀνθρώποισιν. οὐκ ἄλλων πάρα
      μαθοῦσ', ἐμαυτῆς δύσφορον λέξω βίον
      τοσόνδ' ὅσονπερ οὗτος ἦν ὑπ' Ἰλίῳ.    860
      τὸ μὲν γυναῖκα πρῶτον ἄρσενος δίχα
      ἧσθαι δόμοις ἔρημον ἔκπαγλον κακόν,
      πολλὰς κλύουσαν κληδόνας παλιγκότους·
      καὶ τὸν μὲν ἥκειν, τὸν δ' ἐπεσφέρειν κακοῦ
      κάκιον ἄλλο, πῆμα λάσκοντας δόμοις.    865
      καὶ τραυμάτων μὲν εἰ τόσων ἐτύγχανεν
      ἀνὴρ ὅδ', ὡς πρὸς οἶκον ὠχετεύετο
      φάτις, τέτρηται δικτύου πλέω λέγειν.
      εἰ δ' ἦν τεθνηκώς, ὡς ἐπλήθυον λόγοι,
      τρισώματός τἄν, Γηρυὼν ὁ δεύτερος,    870
      [πολλὴν ἄνωθεν, τὴν κάτω γὰρ οὐ λέγω,]
      χθονὸς τρίμοιρον χλαῖναν ἐξηύχει λαβεῖν,
      ἅπαξ ἑκάστῳ κατθανὼν μορφώματι.
      τοιῶνδ' ἕκατι κληδόνων παλιγκότων
      πολλὰς ἄνωθεν ἀρτάνας ἐμῆς δέρης    875
      ἔλυσαν ἄλλοι πρὸς βίαν λελημμένης.
        ἐκ τῶνδέ τοι παῖς ἐνθάδ' οὐ παραστατεῖ,
      ἐμῶν τε καὶ σῶν κύριος πιστωμάτων,
      ὡς χρῆν, Ὀρέστης· μηδὲ θαυμάσῃς τόδε.
      τρέφει γὰρ αὐτὸν εὐμενὴς δορύξενος    880
      Στροφίος ὁ Φωκεύς, ἀμφίλεκτα πήματα
      ἐμοὶ προφωνῶν, τόν θ' ὑπ' Ἰλίῳ σέθεν
      κίνδυνον, εἴ τε δημόθρους ἀναρχία
      βουλὴν καταῤῥίψειεν, ὥς τε σύγγονον
      βροτοῖσι τὸν πεσόντα λακτίσαι πλέον.    885
      τοιάδε μέντοι σκῆψις οὐ δόλον φέρει.
        ἔμοιγε μὲν δὴ κλαυμάτων ἐπίσσυτοι
      πηγαὶ κατεσβήκασιν, οὐδ' ἔνι σταγών.
      ἐν ὀψικοίτοις δ' ὄμμασιν βλάβας ἔχω
      τὰς ἀμφί σοι κλαίουσα λαμπτηρουχίας    890
      ἀτημελήτους αἰέν. ἐν δ' ὀνείρασιν
      λεπταῖς ὑπαὶ κώνωπος ἐξηγειρόμην
      ῥιπαῖσι θωύσσοντος, ἀμφί σοι πάθη
      ὁρῶσα πλείω τοῦ ξυνεύδοντος χρόνου.
        νῦν ταῦτα πάντα τλᾶσ', ἀπενθήτῳ φρενὶ    895
      λέγοιμ' ἂν ἄνδρα τόνδε τῶν σταθμῶν κύνα,
      σωτῆρα ναὸς πρότονον, ὑψηλῆς στέγης
      στῦλον ποδήρη, μονογενὲς τέκνον πατρί,
      καὶ γῆν φανεῖσαν ναυτίλοις παρ' ἐλπίδα,
      κάλλιστον ἦμαρ εἰσιδεῖν ἐκ χείματος,    900
      ὁδοιπόρῳ διψῶντι πηγαῖον ῥέος.
      τερπνὸν δὲ τἀναγκαῖον ἐκφυγεῖν ἅπαν.
      τοιοῖσδέ τοί νιν ἀξιῶ προσφθέγμασιν.
      φθόνος δ' ἀπέστω. πολλὰ γὰρ τὰ πρὶν κακὰ
      ἠνειχόμεσθα. νῦν δέ μοι, φίλον κάρα,    905
      ἔκβαιν' ἀπήνης τῆσδε, μὴ χαμαὶ τιθεὶς
      τὸν σὸν πόδ', ὦναξ, Ἰλίου πορθήτορα.
        δμῳαί, τί μέλλεθ', αἷς ἐπέσταλται τέλος
      πέδον κελεύθου στορνύναι πετάσμασιν;
      εὐθὺς γενέσθω πορφυρόστρωτος πόρος    910
      ἐς δῶμ' ἄελπτον ὡς ἂν ἡγῆται Δίκη.
      τὰ δ' ἄλλα φροντὶς οὐχ ὕπνῳ νικωμένη
      θήσει–δικαίως σὺν θεοῖς εἱμαρμένα.
 Αγ. Λήδας γένεθλον, δωμάτων ἐμῶν φύλαξ,
      ἀπουσίᾳ μὲν εἶπας εἰκότως ἐμῇ·    915
      μακρὰν γὰρ ἐξέτεινας· ἀλλ' ἐναισίμως
      αἰνεῖν, παρ' ἄλλων χρὴ τόδ' ἔρχεσθαι γέρας.
      καὶ τἄλλα μὴ γυναικὸς ἐν τρόποις ἐμὲ
      ἅβρυνε, μηδὲ βαρβάρου φωτὸς δίκην
      χαμαιπετὲς βόαμα προσχάνῃς ἐμοί,    920
      μηδ' εἵμασι στρώσασ' ἐπίφθονον πόρον
      τίθει· θεούς τοι τοῖσδε τιμαλφεῖν χρεών·
      ἐν ποικίλοις δὲ θνητὸν ὄντα κάλλεσιν
      βαίνειν ἐμοὶ μὲν οὐδαμῶς ἄνευ φόβου.
      λέγω κατ' ἄνδρα, μὴ θεόν, σέβειν ἐμέ.    925
      χωρὶς ποδοψήστρων τε καὶ τῶν ποικίλων
      κληδὼν ἀυτεῖ· καὶ τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν
      θεοῦ μέγιστον δῶρον. ὀλβίσαι δὲ χρὴ
      βίον τελευτήσαντ' ἐν εὐεστοῖ φίλῃ.
      εἰ πάντα δ' ὣς πράσσοιμ' ἄν, εὐθαρσὴς ἐγώ.    930
 Κλ. καὶ μὴν τόδ' εἰπὲ μὴ παρὰ γνώμην ἐμοί.
 Αγ. γνώμην μὲν ἴσθι μὴ διαφθεροῦντ' ἐμέ.
 Κλ. ηὔξω θεοῖς δείσας ἂν ὧδ' ἔρδειν τάδε;
 Αγ. εἴπερ τις, εἰδώς γ' εὖ τόδ' ἐξεῖπον τέλος.
 Κλ. τί δ' ἂν δοκεῖ σοι Πρίαμος, εἰ τάδ' ἤνυσεν;    935
 Αγ. ἐν ποικίλοις ἂν κάρτα μοι βῆναι δοκεῖ.
 Κλ. μή νυν τὸν ἀνθρώπειον αἰδεσθῇς ψόγον.
 Αγ. φήμη γε μέντοι δημόθρους μέγα σθένει.
 Κλ. ὁ δ' ἀφθόνητός γ' οὐκ ἐπίζηλος πέλει.
 Αγ. οὔτοι γυναικός ἐστιν ἱμείρειν μάχης.    940
 Κλ. τοῖς δ' ὀλβίοις γε καὶ τὸ νικᾶσθαι πρέπει.
 Αγ. ἦ καὶ σὺ νίκην τήνδε δήριος τίεις;
 Κλ. πιθοῦ· κρατεῖς μέντοι παρεὶς ἑκὼν ἐμοί.
 Αγ. ἀλλ' εἰ δοκεῖ σοι ταῦθ', ὑπαί τις ἀρβύλας
      λύοι τάχος, πρόδουλον ἔμβασιν ποδός.    945
      καὶ τοῖσδέ μ' ἐμβαίνονθ' ἁλουργέσιν θεῶν
      μή τις πρόσωθεν ὄμματος βάλοι φθόνος.
      πολλὴ γὰρ αἰδὼς δωματοφθορεῖν ποσὶν
      φύροντα πλοῦτον ἀργυρωνήτους θ' ὑφάς.
      τούτων μὲν οὕτω· τὴν ξένην δὲ πρευμενῶς    950
      τήνδ' ἐσκόμιζε· τὸν κρατοῦντα μαλθακῶς
      θεὸς πρόσωθεν εὐμενῶς προσδέρκεται.
      ἑκὼν γὰρ οὐδεὶς δουλίῳ χρῆται ζυγῷ.
      αὕτη δὲ πολλῶν χρημάτων ἐξαίρετον
      ἄνθος, στρατοῦ δώρημ', ἐμοὶ ξυνέσπετο.    955
      ἐπεὶ δ' ἀκούειν σοῦ κατέστραμμαι τάδε,
      εἶμ' ἐς δόμων μέλαθρα πορφύρας πατῶν.
 Κλ. ἔστιν θάλασσα–τίς δέ νιν κατασβέσει; –
      τρέφουσα πολλῆς πορφύρας ἰσάργυρον
      κηκῖδα παγκαίνιστον, εἱμάτων βαφάς.    960
      οἶκος δ' ὑπάρχει τῶνδε σὺν θεοῖς, ἄναξ,
      ἔχειν· πένεσθαι δ' οὐκ ἐπίσταται δόμος.
      πολλῶν πατησμὸν δ' εἱμάτων ἂν ηὐξάμην,
      δόμοισι προυνεχθέντος ἐν χρηστηρίοις,
      ψυχῆς κόμιστρα τῆσδε μηχανωμένη.    965
      ῥίζης γὰρ οὔσης φυλλὰς ἵκετ' ἐς δόμους,
      σκιὰν ὑπερτείνασα σειρίου κυνός.
      καὶ σοῦ μολόντος δωματῖτιν ἑστίαν,
      θάλπος μὲν ἐν χειμῶνι σημαίνει μολόν·
      ὅταν δὲ τεύχῃ Ζεὺς ἀπ' ὄμφακος πικρᾶς    970
      οἶνον, τότ' ἤδη ψῦχος ἐν δόμοις πέλει,
      ἀνδρὸς τελείου δῶμ' ἐπιστρωφωμένου.
        Ζεῦ Ζεῦ τέλειε, τὰς ἐμὰς εὐχὰς τέλει·
      μέλοι δέ τοι σοὶ τῶνπερ ἂν μέλλῃς τελεῖν.
 
 Χο. τίπτε μοι τόδ' ἐμπέδως    975 [στρ. α.
          δεῖμα προστατήριον
        καρδίας τερασκόπου
        πωτᾶται,
      μαντιπολεῖ δ' ἀκέλευστος ἄμισθος ἀοιδά,
      οὐδ' ἀποπτύσαι δίκαν    980
        δυσκρίτων ὀνειράτων
        θάρσος εὐπειθὲς ἵ-
        ζει φρενὸς φίλον θρόνον;
        χρόνος δ' † ἐπεὶ
        πρυμνησίων ξυνεμβολαῖς
        ψαμμίας ἀκάτα † παρή-    985
        βησεν, εὖθ' ὑπ' Ἴλιον
        ὦρτο ναυβάτας στρατός.
 
        πεύθομαι δ' ἀπ' ὀμμάτων [ἀντ. α.
        νόστον, αὐτόμαρτυς ὤν·
      τὸν δ' ἄνευ λύρας ὅμως    990
        ὑμνῳδεῖ
      θρῆνον Ἐρινύος αὐτοδίδακτος ἔσωθεν
        θυμός, οὐ τὸ πᾶν ἔχων
        ἐλπίδος φίλον θράσος.
        σπλάγχνα δ' οὔτοι ματᾴ-    995
        ζει, πρὸς ἐνδίκοις φρεσὶν
        τελεσφόροις
        δίναις κυκλούμενον κέαρ.
        εὔχομαι δ' ἐξ ἐμᾶς
        ἐλπίδος ψύθη πεσεῖν
        ἐς τὸ μὴ τελεσφόρον.    1000
 
        μάλα † γάρ τοι τᾶς πολλᾶς † [στρ. β.
        ὑγιείας ἀκόρεστον
            τέρμα. νόσος γὰρ
              γείτων ὁμότοιχος ἐρείδει,
        καὶ πότμος εὐθυπορῶν    1005
        . . . . .
      ἀνδρὸς ἔπαισεν ἄφαντον ἕρμα.
        καὶ πρὸ μέν τι χρημάτων
        κτησίων ὄκνος βαλὼν
        σφενδόνας ἀπ' εὐμέτρου–    1010
        οὐκ ἔδυ πρόπας δόμος
        πλησμονᾶς γέμων ἄγαν,
        οὐδ' ἐπόντισε σκάφος.
      πολλά τοι δόσις ἐκ Διὸς ἀμφιλα-
      φής τε καὶ ἐξ ἀλόκων ἐπετειᾶν    1015
        νῆστιν ὤλεσεν νόσον,
 
        τὸ δ' ἐπὶ γᾶν πεσὸν ἅπαξ [ἀντ. β.
      θανάσιμον πρόπαρ ἀνδρὸς
            μέλαν αἷμα τίς ἂν    1020
              πάλιν ἀγκαλέσαιτ' ἐπαείδων;
        οὐδὲ τὸν ὀρθοδαῆ
        τῶν φθιμένων ἀνάγειν
      Ζεὺς ἀπέπαυσεν ἐπ' ἀβλαβείᾳ.
        εἰ δὲ μὴ τεταγμένα    1025
        μοῖρα μοῖραν ἐκ θεῶν
        εἶργε μὴ πλέον φέρειν,
        προφθάσασα καρδία
        γλῶσσαν ἂν τάδ' ἐξέχει.
      νῦν δ' ὑπὸ σκότῳ βρέμει    1030
      θυμαλγής τε καὶ οὐδὲν ἐπελπομέ-
      να ποτὲ καίριον ἐκτολυπεύσειν
        ζωπυρουμένας φρενός.
 
 Κλ. εἴσω κομίζου καὶ σύ, Κασσάνδραν λέγω·    1035
      ἐπεί σ' ἔθηκε Ζεὺς ἀμηνίτως δόμοις
      κοινωνὸν εἶναι χερνίβων, πολλῶν μέτα
      δούλων σταθεῖσαν κτησίου βωμοῦ πέλας,
      ἔκβαιν' ἀπήνης τῆσδε, μηδ' ὑπερφρόνει.
      καὶ παῖδα γάρ τοι φασὶν Ἀλκμήνης ποτε    1040
      πραθέντα τλῆναι, † δουλίας μάζης βίᾳ.
      εἰ δ' οὖν ἀνάγκη τῆσδ' ἐπιῤῥέποι τύχης,
      ἀρχαιοπλούτων δεσποτῶν πολλὴ χάρις.
      οἳ δ' οὔποτ' ἐλπίσαντες ἤμησαν καλῶς,
      ὠμοί τε δούλοις πάντα καὶ πέρα σταθμῶν.    1045
      ἔχεις παρ' ἡμῶν οἷάπερ νομίζεται.
 Χο. σοί τοι λέγουσα παύεται σαφῆ λόγον.
      ἐντὸς δ' ἁλοῦσα μορσίμων ἀγρευμάτων
      πείθοι' ἄν, εἰ πείθοι'· ἀπειθοίης δ' ἴσως.
 Κλ. ἀλλ' εἴπερ ἐστὶ μὴ χελιδόνος δίκην    1050
      ἀγνῶτα φωνὴν βάρβαρον κεκτημένη,
      ἔσω φρενῶν λέγουσα πείθω νιν λόγῳ.
 Χο. ἕπου. τὰ λῷστα τῶν παρεστώτων λέγει.
      πείθου λιποῦσα τόνδ' ἁμαξήρη θρόνον.
 Κλ. οὔτοι θυραίᾳ τῇδ' ἐμοὶ σχολὴ πάρα    1055
      τρίβειν· τὰ μὲν γὰρ ἑστίας μεσομφάλου
      ἕστηκεν ἤδη μῆλα πρὸς σφαγὰς πάρος.
      [ὡς οὔποτ' ἐλπίσασι τήνδ' ἕξειν χάριν.]
      σὺ δ' εἴ τι δράσεις τῶνδε, μὴ σχολὴν τίθει.
      εἰ δ' ἀξυνήμων οὖσα μὴ δέχῃ λόγον–    1060
      σὺ δ' ἀντὶ φωνῆς φράζε καρβάνῳ χερί.
 Χο. ἑρμηνέως ἔοικεν ἡ ξένη τοροῦ
      δεῖσθαι. τρόπος δὲ θηρὸς ὡς νεαιρέτου.
 Κλ. ἦ μαίνεταί γε καὶ κακῶν κλύει φρενῶν,
     ἥτις λιποῦσα μὲν πόλιν νεαίρετον    1065
      ἥκει, χαλινὸν δ' οὐκ ἐπίσταται φέρειν
      πρὶν αἱματηρὸν ἐξαφρίζεσθαι μένος.
      οὐ μὴν πλέω ῥίψασ' ἀτιμασθήσομαι.
 Χο. ἐγὼ δ', ἐποικτίρω γάρ, οὐ θυμώσομαι.
      ἴθ', ὦ τάλαινα, τόνδ' ἐρημώσασ' ὄχον,    1070
        εἴκουσ' ἀνάγκῃ τῇδε καίνισον ζυγόν.
 
 ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
          ὀτοτοτοτοῖ πόποι δᾶ. [στρ. α.
          ὦπολλον ὦπολλον.
 Χο. τί ταῦτ' ἀνωτότυξας ἀμφὶ Λοξίου;
      οὐ γὰρ τοιοῦτος ὥστε θρηνητοῦ τυχεῖν.    1075
 
 Κα. ὀτοτοτοτοῖ πόποι δᾶ. [ἀντ. α.
          ὦπολλον ὦπολλον.
 Χο. ἥδ' αὖτε δυσφημοῦσα τὸν θεὸν καλεῖ
      οὐδὲν προσήκοντ' ἐν γόοις παραστατεῖν.
 
Κα. Ἄπολλον· Ἄπολλον·    1080 [στρ. β.
          ἀγυιᾶτ', ἀπόλλων ἐμός.
      ἀπώλεσας γὰρ οὐ μόλις τὸ δεύτερον.
 Χο. χρήσειν ἔοικεν ἀμφὶ τῶν αὑτῆς κακῶν.
      μένει τὸ θεῖον δουλίᾳ περ ἐν φρενί.
 Κα. Ἄπολλον· Ἄπολλον·    1085 [ἀντ. β.
          ἀγυιᾶτ', ἀπόλλων ἐμός.
      ἆ ποῖ ποτ' ἤγαγές με; πρὸς ποίαν στέγην;
 Χο. πρὸς τὴν Ἀτρειδῶν· εἰ σὺ μὴ τόδ' ἐννοεῖς,
      ἐγὼ λέγω σοι· καὶ τάδ' οὐκ ἐρεῖς ψύθη.
 
Κα. μισόθεον μὲν οὖν· πολλὰ συνίστορα,    1090 [στρ. γ.
        αὐτόφονα, † κακὰ καρτάναι †
      ἀνδρὸς σφαγεῖον καὶ πέδον ῥαντήριον.
 Χο. ἔοικεν εὔρις ἡ ξένη κυνὸς δίκην
      εἶναι, ματεύει δ' ὧν ἀνευρήσει φόνον.
 
 Κα. μαρτυρίοισι γὰρ τοῖσδ' ἐπιπείθομαι·    1095 [ἀντ. γ.
        κλαιόμενα τάδε βρέφη σφαγὰς
      ὀπτάς τε σάρκας πρὸς πατρὸς βεβρωμένας.
 Χο. † ἦ μὴν κλέος σοῦ μαντικὸν πεπυσμένοι
      ἦμεν· προφήτας δ' οὔτινας ματεύομεν.
 
Κα. ἰὼ πόποι, τί ποτε μήδεται;    1100 [στρ. δ.
          τί τόδε νέον ἄχος μέγα;
      μέγ' ἐν δόμοισι τοῖσδε μήδεται κακόν,
        ἄφερτον φίλοισιν, δυσίατον· ἀλκὰ δ'
          ἑκὰς ἀποστατεῖ.
 Χο. τούτων ἄιδρίς εἰμι τῶν μαντευμάτων.    1105
      ἐκεῖνα δ' ἔγνων· πᾶσα γὰρ πόλις βοᾷ.
 
 Κα. ἰὼ τάλαινα, τόδε γὰρ τελεῖς; [ἀντ. δ.
          τὸν ὁμοδέμνιον πόσιν
      λουτροῖσι φαιδρύνασα–πῶς φράσω τέλος;
      τάχος γὰρ τόδ' ἔσται· προτείνει δὲ χεὶρ ἐκ    1110
          χερὸς ὀρεγομένα.
 Χο. οὔπω ξυνῆκα· νῦν γὰρ ἐξ αἰνιγμάτων
      ἐπαργέμοισι θεσφάτοις ἀμηχανῶ.
 
 Κα. ἒ ἔ, παπαῖ παπαῖ, τί τόδε φαίνεται; [στρ. ε.
     ἦ δίκτυόν τί γ' Ἅιδου.    1115
      ἀλλ' ἄρκυς ἡ ξύνευνος, ἡ ξυναιτία
        φόνου. στάσις δ' ἀκόρετος γένει
        κατολολυξάτω θύματος λευσίμου.
 Χο. ποίαν Ἐρινὺν τήνδε δώμασιν κέλῃ
        ἐπορθιάζειν; οὔ με φαιδρύνει λόγος.    1120
        ἐπὶ δὲ καρδίαν ἔδραμε κροκοβαφὴς
        σταγών, ἅτε καὶ δορὶ πτωσίμοις
          ξυνανύτει βίου δύντος αὐγαῖς.
        ταχεῖα δ' ἄτα πέλει.
 
 Κα. ἆ ἆ, ἰδοὺ ἰδού· ἄπεχε τῆς βοὸς    1125 [ἀντ. ε.
          τὸν ταῦρον· ἐν πέπλοισιν
      μελαγκέρῳ λαβοῦσα μηχανήματι
        τύπτει· πίτνει δ' <ἐν> ἐνύδρῳ τεύχει.
        δολοφόνου λέβητος τύχαν σοι λέγω.
Χο. οὐ κομπάσαιμ' ἂν θεσφάτων γνώμων ἄκρος    1130
      εἶναι, κακῷ δέ τῳ προσεικάζω τάδε.
        ἀπὸ δὲ θεσφάτων τίς ἀγαθὰ φάτις
        βροτοῖς τέλλεται; κακῶν γὰρ διαὶ
          πολυεπεῖς τέχναι θεσπιῳδοὶ
        φόβον φέρουσιν μαθεῖν.    1135
 
 Κα. ἰὼ ἰὼ ταλαίνας κακόποτμοι τύχαι· [στρ. ζ.
        τὸ γὰρ ἐμὸν θροῶ πάθος ἐπεγχέασα.
      ποῖ δή με δεῦρο τὴν τάλαιναν ἤγαγες;
      οὐδέν ποτ' εἰ μὴ ξυνθανουμένην. τί γάρ;
Χο. φρενομανής τις εἶ θεοφόρητος, ἀμ-    1140
        φὶ δ' αὑτᾶς θροεῖς
          νόμον ἄνομον, οἷά τις ξουθὰ
        ἀκόρετος βοᾶς, φεῦ, φιλοίκτοις φρεσὶν
        Ἴτυν Ἴτυν στένουσ' ἀμφιθαλῆ κακοῖς
          ἀηδὼν βίον.    1145
 
 Κα. ἰὼ ἰὼ λιγείας μόρον ἀηδόνος· [ἀντ. ζ.
        πτεροφόρον γάρ οἱ περὶ δέμας βάλοντο
      θεοὶ γλυκύν τ' ἀγῶνα κλαυμάτων ἄτερ·
      ἐμοὶ δὲ μίμνει σχισμὸς ἀμφήκει δορί.
Χο. πόθεν ἐπισσύτους θεοφόρους [τ'] ἔχεις    1150
        ματαίους δύας;
          τὰ δ' ἐπίφοβα δυσφάτῳ κλαγγᾷ
        μελοτυπεῖς ὁμοῦ τ' ὀρθίοις ἐν νόμοις.
        πόθεν ὅρους ἔχεις θεσπεσίας ὁδοῦ
          κακοῤῥήμονας;    1155
 
 Κα. ἰὼ γάμοι, γάμοι Πάριδος, [στρ. η.
          ὀλέθριοι φίλων.
        ἰὼ Σκαμάνδρου πάτριον ποτόν.
          τότε μὲν ἀμφὶ σὰς ἀιόνας τάλαιν'
          ἠνυτόμαν τροφαῖς·
      νῦν δ' ἀμφὶ Κωκυτόν τε κἀχερουσίους    1160
      ὄχθους ἔοικα θεσπιῳδήσειν τάχα.
 Χο. τί τόδε τορὸν ἄγαν ἔπος ἐφημίσω;
          νεογνὸς ἂν ἀΐων μάθοι.
        πέπληγμαι δ' ὑπ' αὖ δήγματι φοινίῳ
        δυσαλγεῖ τύχᾳ μινυρὰ θρεομένας,    1165
          θραύματ' ἐμοὶ κλύειν.
 
 Κα. ἰὼ πόνοι πόνοι πόλεος [ἀντ. η.
          ὀλομένας τὸ πᾶν.
        ἰὼ πρόπυργοι θυσίαι πατρὸς
        πολυκανεῖς βοτῶν ποιονόμων· ἄκος δ'
      οὐδὲν ἐπήρκεσαν    1170
      τὸ μὴ πόλιν μὲν ὥσπερ οὖν ἐχρῆν παθεῖν,
      ἐγὼ δὲ θερμόνους τάχ' ἐν πέδῳ βαλῶ.
 Χο. ἑπόμενα προτέροισι τάδ' ἐφημίσω.
          καί τίς σε κακοφρονῶν τίθη-
        σι δαίμων ὑπερβαρὴς ἐμπίτνων    1175
        μελίζειν πάθη γοερὰ θανατοφόρα.
          τέρμα δ' ἀμηχανῶ.
 
 Κα. καὶ μὴν ὁ χρησμὸς οὐκέτ' ἐκ καλυμμάτων
      ἔσται δεδορκὼς νεογάμου νύμφης δίκην·
      λαμπρὸς δ' ἔοικεν ἡλίου πρὸς ἀντολὰς    1180
      πνέων ἐσᾴξειν, ὥστε κύματος δίκην
      κλύζειν πρὸς αὐγάς, τοῦδε πήματος πολὺ
      μεῖζον· φρενώσω δ' οὐκέτ' ἐξ αἰνιγμάτων.
      καὶ μαρτυρεῖτε συνδρόμως ἴχνος κακῶν
      ῥινηλατούσῃ τῶν πάλαι πεπραγμένων.    1185
      τὴν γὰρ στέγην τήνδ' οὔποτ' ἐκλείπει χορὸς
      σύμφθογγος οὐκ εὔφωνος· οὐ γὰρ εὖ λέγει.
     καὶ μὴν πεπωκώς γ', ὡς θρασύνεσθαι πλέον,
      βρότειον αἷμα κῶμος ἐν δόμοις μένει,
      δύσπεμπτος ἔξω, συγγόνων Ἐρινύων.    1190
      ὑμνοῦσι δ' ὕμνον δώμασιν προσήμεναι
      πρώταρχον ἄτης· ἐν μέρει δ' ἀπέπτυσαν
      εὐνὰς ἀδελφοῦ τῷ πατοῦντι δυσμενεῖς.
        ἥμαρτον, ἢ κυρῶ τι τοξότης τις ὥς;
      ἢ ψευδόμαντίς εἰμι θυροκόπος φλέδων;    1195
      ἐκμαρτύρησον προυμόσας τό μ' εἰδέναι
      λόγῳ παλαιὰς τῶνδ' ἁμαρτίας δόμων.
 Χο. καὶ πῶς ἂν ὅρκου πῆγμα, γενναίως παγέν,
      παιώνιον γένοιτο; θαυμάζω δέ σου,
      πόντου πέραν τραφεῖσαν ἀλλόθρουν πόλιν    1200
      κυρεῖν λέγουσαν, ὥσπερ εἰ παρεστάτεις.
 Κα. μάντις μ' Ἀπόλλων τῷδ' ἐπέστησεν τέλει.
 Χο. μῶν καὶ θεός περ ἱμέρῳ πεπληγμένος;
 Κα. προτοῦ μὲν αἰδὼς ἦν ἐμοὶ λέγειν τάδε.
 Χο. ἁβρύνεται γὰρ πᾶς τις εὖ πράσσων πλέον.    1205
 Κα. ἀλλ' ἦν παλαιστὴς κάρτ' ἐμοὶ πνέων χάριν.
 Χο. ἦ καὶ τέκνων εἰς ἔργον ἤλθετον νόμῳ;
 Κα. ξυναινέσασα Λοξίαν ἐψευσάμην.
 Χο. ἤδη τέχναισιν ἐνθέοις ᾑρημένη;
Κα. ἤδη πολίταις πάντ' ἐθέσπιζον πάθη.    1210
 Χο. πῶς δῆτ' ἄνατος ἦσθα Λοξίου κότῳ;
 Κα. ἔπειθον οὐδέν' οὐδέν, ὡς τάδ' ἤμπλακον.
 Χο. ἡμῖν γε μὲν δὴ πιστὰ θεσπίζειν δοκεῖς.
 Κα. ἰοὺ ἰού, ὢ ὢ κακά.
      ὑπ' αὖ με δεινὸς ὀρθομαντείας πόνος    1215
      στροβεῖ ταράσσων φροιμίοις .....
      ὁρᾶτε τούσδε τοὺς δόμοις ἐφημένους
      νέους, ὀνείρων προσφερεῖς μορφώμασιν;
      παῖδες θανόντες ὡσπερεὶ πρὸς τῶν φίλων,
      χεῖρας κρεῶν πλήθοντες οἰκείας βορᾶς·    1220
      σὺν ἐντέροις τε σπλάγχν', ἐποίκτιστον γέμος,
      πρέπουσ' ἔχοντες, ὧν πατὴρ ἐγεύσατο.
      ἐκ τῶνδε ποινάς φημι βουλεύειν τινά,
      λέοντ' ἄναλκιν, ἐν λέχει στρωφώμενον
      οἰκουρόν, οἴμοι, τῷ μολόντι δεσπότῃ–    1225
      ἐμῷ· φέρειν γὰρ χρὴ τὸ δούλιον ζυγόν·
      νεῶν τ' ἄπαρχος Ἰλίου τ' ἀναστάτης
      οὐκ οἶδεν οἵα γλῶσσα, μισητῆς κυνὸς
      λείξασα κἀκτείνασα φαιδρὸν οὖς δίκην,
      ἄτης λαθραίου τεύξεται κακῇ τύχῃ.    1230
      τοιάδε τόλμα· θῆλυς ἄρσενος φονεύς·
      ἔστιν–τί νιν καλοῦσα δυσφιλὲς δάκος
      τύχοιμ' ἄν; ἀμφίσβαιναν, ἢ Σκύλλαν τινὰ
      οἰκοῦσαν ἐν πέτραισι, ναυτίλων βλάβην,
      † θύουσαν Ἅιδου μητέρ' † ἄσπονδόν τ' Ἄρη    1235
      φίλοις πνέουσαν; ὡς δ' ἐπωλολύξατο
      ἡ παντότολμος, ὥσπερ ἐν μάχης τροπῇ.
      δοκεῖ δὲ χαίρειν νοστίμῳ σωτηρίᾳ.
        καὶ τῶνδ' ὅμοιον εἴ τι μὴ πείθω· τί γάρ;
      τὸ μέλλον ἥξει. καὶ σύ μ' ἐν τάχει παρὼν    1240
      ἄγαν γ' ἀληθόμαντιν οἰκτίρας ἐρεῖς.
 Χο. τὴν μὲν Θυέστου δαῖτα παιδείων κρεῶν
      ξυνῆκα καὶ πέφρικα, καὶ φόβος μ' ἔχει
      κλύοντ' ἀληθῶς οὐδὲν ἐξῃκασμένα.
      τὰ δ' ἄλλ' ἀκούσας ἐκ δρόμου πεσὼν τρέχω.    1245
 Κα. Ἀγαμέμνονός σέ φημ' ἐπόψεσθαι μόρον.
 Χο. εὔφημον, ὦ τάλαινα, κοίμησον στόμα.
 Κα. ἀλλ' οὔτι παιὼν τῷδ' ἐπιστατεῖ λόγῳ.
 Χο. οὔκ, εἴπερ ἔσται γ'· ἀλλὰ μὴ γένοιτό πως.
 Κα. σὺ μὲν κατεύχῃ, τοῖς δ' ἀποκτείνειν μέλει.    1250
 Χο. τίνος πρὸς ἀνδρὸς τοῦτ' ἄχος πορσύνεται;
 Κα. ἦ κάρτα χρησμῶν παρεκόπης ἐμῶν ἄρα.
 Χο. τοῦ γὰρ τελοῦντος οὐ ξυνῆκα μηχανήν.
 Κα. καὶ μὴν ἄγαν γ' Ἕλλην' ἐπίσταμαι φάτιν.
 Χο. καὶ γὰρ τὰ πυθόκραντα· δυσμαθῆ δ' ὅμως.    1255
 Κα. παπαῖ, οἷον τὸ πῦρ· ἐπέρχεται δέ μοι.
      ὀτοτοῖ, Λύκει' Ἄπολλον, οἲ ἐγὼ ἐγώ.
      αὕτη δίπους λέαινα συγκοιμωμένη
      λύκῳ, λέοντος εὐγενοῦς ἀπουσίᾳ,
      κτενεῖ με τὴν τάλαιναν· ὡς δὲ φάρμακον    1260
      τεύχουσα κἀμοῦ μισθὸν ἐνθήσει ποτῷ·
      ἐπεύχεται, θήγουσα φωτὶ φάσγανον,
      ἐμῆς ἀγωγῆς ἀντιτείσεσθαι φόνον.
        τί δῆτ' ἐμαυτῆς καταγέλωτ' ἔχω τάδε,
      καὶ σκῆπτρα καὶ μαντεῖα περὶ δέρῃ στέφη;    1265
      σὲ μὲν πρὸ μοίρας τῆς ἐμῆς διαφθερῶ.
      ἴτ' ἐς φθόρον· πεσόντα γ' ὧδ' ἀμείβομαι.
      ἄλλην τιν' Ἄτην ἀντ' ἐμοῦ πλουτίζετε.
        ἰδοὺ δ', Ἀπόλλων αὐτὸς ἐκδύων ἐμὲ
      χρηστηρίαν ἐσθῆτ', ἐποπτεύσας δέ με    1270
      κἀν τοῖσδε κόσμοις καταγελωμένην † μετὰ
      φίλων ὑπ' ἐχθρῶν οὐ διχοῤῥόπως μάτην.
      κακουμένη δέ, φοιτὰς ὡς ἀγύρτρια,
      πτωχὸς τάλαινα λιμοθνὴς ἠνεσχόμην·
      καὶ νῦν ὁ μάντις μάντιν ἐκπράξας ἐμὲ    1275
      ἀπήγαγ' ἐς τοιάσδε θανασίμους τύχας.
      βωμοῦ πατρῴου δ' ἀντ' ἐπίξηνον μένει,
      θερμῷ κοπείσης φοίνιον προσφάγματι.
                 οὐ μὴν ἄτιμοί γ' ἐκ θεῶν τεθνήξομεν.
      ἥξει γὰρ ἡμῶν ἄλλος αὖ τιμάορος,    1280
      μητροκτόνον φίτυμα, ποινάτωρ πατρός·
      φυγὰς δ' ἀλήτης τῆσδε γῆς ἀπόξενος
      κάτεισιν, ἄτας τάσδε θριγκώσων φίλοις·
      ὀμώμοται γὰρ ὅρκος ἐκ θεῶν μέγας,
      ἄξειν νιν ὑπτίασμα κειμένου πατρός.    1285
        τί δῆτ' ἐγὼ κάτοικτος ὧδ' ἀναστένω;
      ἐπεὶ τὸ πρῶτον εἶδον Ἰλίου πόλιν
      πράξασαν ὡς ἔπραξεν, οἳ δ' εἷλον πόλιν
      οὕτως ἀπαλλάσσουσιν ἐν θεῶν κρίσει.
      ἰοῦσα πράξω· τλήσομαι τὸ κατθανεῖν.    1290
      Ἅιδου πύλας δὲ τάσδ' ἐγὼ προσεννέπω·
      ἐπεύχομαι δὲ καιρίας πληγῆς τυχεῖν,
      ὡς ἀσφάδᾳστος, αἱμάτων εὐθνησίμων
      ἀποῤῥυέντων, ὄμμα συμβάλω τόδε.
Χο. ὦ πολλὰ μὲν τάλαινα, πολλὰ δ' αὖ σοφὴ    1295
      γύναι, μακρὰν ἔτεινας. εἰ δ' ἐτητύμως
      μόρον τὸν αὑτῆς οἶσθα, πῶς θεηλάτου
      βοὸς δίκην πρὸς βωμὸν εὐτόλμως πατεῖς;
 Κα. οὐκ ἔστ' ἄλυξις, οὔ, ξένοι, † χρόνῳ πλέῳ.
 Χο. ὁ δ' ὕστατός γε τοῦ χρόνου πρεσβεύεται.    1300
 Κα. ἥκει τόδ' ἦμαρ· σμικρὰ κερδανῶ φυγῇ.
 Χο. ἀλλ' ἴσθι τλήμων οὖσ' ἀπ' εὐτόλμου φρενός.
 Κα. οὐδεὶς ἀκούει ταῦτα τῶν εὐδαιμόνων.
 Χο. ἀλλ' εὐκλεῶς τοι κατθανεῖν χάρις βροτῷ.
 Κα. ἰὼ πάτερ σοῦ σῶν τε γενναίων τέκνων.    1305
 Χο. τί δ' ἐστὶ χρῆμα; τίς σ' ἀποστρέφει φόβος;
 Κα. φεῦ φεῦ.
 Χο. τί τοῦτ' ἔφευξας; εἴ τι μὴ φρενῶν στύγος.
 Κα. φόνον δόμοι πνέουσιν αἱματοσταγῆ.
 Χο. καὶ πῶς; τόδ' ὄζει θυμάτων ἐφεστίων.    1310
 Κα. ὅμοιος ἀτμὸς ὥσπερ ἐκ τάφου πρέπει.
 Χο. οὐ Σύριον ἀγλάισμα δώμασιν λέγεις;
 Κα. ἀλλ' εἶμι κἀν δόμοισι κωκύσουσ' ἐμὴν
      Ἀγαμέμνονός τε μοῖραν. ἀρκείτω βίος.
      ἰὼ ξένοι.    1315
      οὔτοι δυσοίζω, θάμνον ὡς ὄρνις, φόβῳ
      ἄλλως· θανούσῃ μαρτυρεῖτέ μοι τόδε,
      ὅταν γυνὴ γυναικὸς ἀντ' ἐμοῦ θάνῃ,
      ἀνήρ τε δυσδάμαρτος ἀντ' ἀνδρὸς πέσῃ.
      ἐπιξενοῦμαι ταῦτα δ' ὡς θανουμένη.    1320
 Χο. ὦ τλῆμον, οἰκτίρω σε θεσφάτου μόρου.
 Κα. ἅπαξ ἔτ' εἰπεῖν ῥῆσιν, ἢ θρῆνον θέλω
      ἐμὸν τὸν αὐτῆς. ἡλίου δ' ἐπεύχομαι
      πρὸς ὕστατον φῶς τοῖς ἐμοῖς τιμαόροις
      ἐχθροὺς φόνευσιν τὴν ἐμὴν τίνειν ὁμοῦ,    1325
      δούλης θανούσης, εὐμαροῦς χειρώματος.
        ἰὼ βρότεια πράγματ'· εὐτυχοῦντα μὲν
      σκιᾷ τις ἂν πρέψειεν· εἰ δὲ δυστυχοῖ,
      βολαῖς ὑγρώσσων σπόγγος ὤλεσεν γραφήν.
      καὶ ταῦτ' ἐκείνων μᾶλλον οἰκτίρω πολύ.    1330
 
 Χο. τὸ μὲν εὖ πράσσειν ἀκόρεστον ἔφυ
      πᾶσι βροτοῖσιν· δακτυλοδείκτων δ'
      οὔτις ἀπειπὼν εἴργει μελάθρων,
        μηκέτ' ἐσέλθῃς, τάδε φωνῶν.
      καὶ τῷδε πόλιν μὲν ἑλεῖν ἔδοσαν    1335
      μάκαρες Πριάμου·
      θεοτίμητος δ' οἴκαδ' ἱκάνει·
      νῦν δ' εἰ προτέρων αἷμ' ἀποτείσει
      καὶ τοῖσι θανοῦσι θανὼν ἄλλων
      ποινὰς θανάτων ἐπικρανεῖ,    1340
      τίς τἂν εὔξαιτο βροτῶν ἀσινεῖ
        δαίμονι φῦναι τάδ' ἀκούων;
 
 Αγ. ὤμοι, πέπληγμαι καιρίαν πληγὴν ἔσω.
 Χο. σῖγα· τίς πληγὴν ἀυτεῖ καιρίως οὐτασμένος;
 Αγ. ὤμοι μάλ' αὖθις, δευτέραν πεπληγμένος.    1345
 Χο. τοὔργον εἰργάσθαι δοκεῖ μοι βασιλέως οἰμώγμασιν.
      ἀλλὰ κοινωσώμεθ', ἤν πως, ἀσφαλῆ βουλεύματα.
  1. ἐγὼ μὲν ὑμῖν τὴν ἐμὴν γνώμην λέγω,
        πρὸς δῶμα δεῦρ' ἀστοῖσι κηρύσσειν βοήν.
  2. ἐμοὶ δ' ὅπως τάχιστά γ' ἐμπεσεῖν δοκεῖ    1350
        καὶ πρᾶγμ' ἐλέγχειν σὺν νεοῤῥύτῳ ξίφει.
  3. κἀγὼ τοιούτου γνώματος κοινωνὸς ὢν
        ψηφίζομαί τι δρᾶν· τὸ μὴ μέλλειν δ' ἀκμή.
  4. ὁρᾶν πάρεστι· φροιμιάζονται γὰρ ὥς,
        τυραννίδος σημεῖα πράσσοντες πόλει.    1355
  5. χρονίζομεν γάρ. οἱ δὲ τῆς μελλοῦς κλέος
        πέδοι πατοῦντες οὐ καθεύδουσιν χερί.
  6. οὐκ οἶδα βουλῆς ἧστινος τυχὼν λέγω.
        τοῦ δρῶντός ἐστι καὶ τὸ βουλεῦσαι πέρι.
  7. κἀγὼ τοιοῦτός εἰμ', ἐπεὶ δυσμηχανῶ    1360
        λόγοισι τὸν θανόντ' ἀνιστάναι πάλιν.
  8. ἦ καὶ βίον τείνοντες ὧδ' ὑπείξομεν
        δόμων καταισχυντῆρσι τοῖσδ' ἡγουμένοις;
  9. ἀλλ' οὐκ ἀνεκτόν, ἀλλὰ κατθανεῖν κρατεῖ·
        πεπαιτέρα γὰρ μοῖρα τῆς τυραννίδος.    1365
 10. ἦ γὰρ τεκμηρίοισιν ἐξ οἰμωγμάτων
        μαντευσόμεσθα τἀνδρὸς ὡς ὀλωλότος;
 11. σάφ' εἰδότας χρὴ τῶνδε θυμοῦσθαι πέρι·
        τὸ γὰρ τοπάζειν τοῦ σάφ' εἰδέναι δίχα.
 12. ταύτην ἐπαινεῖν πάντοθεν πληθύνομαι,    1370
        τρανῶς Ἀτρείδην † εἰδέναι κυροῦνθ' ὅπως.
 
 Κλ. πολλῶν πάροιθεν καιρίως εἰρημένων
      τἀναντί' εἰπεῖν οὐκ ἐπαισχυνθήσομαι.
      πῶς γάρ τις ἐχθροῖς ἐχθρὰ πορσύνων, φίλοις
      δοκοῦσιν εἶναι, πημονῆς ἀρκύστατ' ἂν    1375
      φράξειεν ὕψος κρεῖσσον ἐκπηδήματος;
      ἐμοὶ δ' ἀγὼν ὅδ' οὐκ ἀφρόντιστος πάλαι·
      νείκης παλαιᾶς ἦλθε, σὺν χρόνῳ γε μήν·
      ἕστηκα δ' ἔνθ' ἔπαισ' ἐπ' ἐξειργασμένοις.
      οὕτω δ' ἔπραξα–καὶ τάδ' οὐκ ἀρνήσομαι–    1380
      ὡς μήτε φεύγειν μήτ' ἀμύνεσθαι μόρον.
      ἄπειρον ἀμφίβληστρον, ὥσπερ ἰχθύων,
      περιστιχίζω, πλοῦτον εἵματος κακόν,
      παίω δέ νιν δίς· κἀν δυοῖν οἰμωγμάτοιν
      μεθῆκεν αὐτοῦ κῶλα· καὶ πεπτωκότι    1385
      τρίτην ἐπενδίδωμι, τοῦ κατὰ χθονός,
      Ἅιδου, νεκρῶν σωτῆρος, εὐκταίαν χάριν.
      οὕτω τὸν αὑτοῦ θυμὸν ὁρμαίνει πεσών,
      κἀκφυσιῶν ὀξεῖαν αἵματος σφαγὴν
      βάλλει μ' ἐρεμνῇ ψακάδι φοινίας δρόσου,    1390
      χαίρουσαν οὐδὲν ἧσσον ἢ διοσδότῳ
      γάνει σπορητὸς κάλυκος ἐν λοχεύμασιν.
        ὡς ὧδ' ἐχόντων, πρέσβος Ἀργείων τόδε,
      χαίροιτ' ἄν, εἰ χαίροιτ', ἐγὼ δ' ἐπεύχομαι.
      εἰ δ' ἦν πρεπόντων ὥστ' ἐπισπένδειν νεκρῷ,    1395
      τῷδ' ἂν δικαίως ἦν, ὑπερδίκως μὲν οὖν·
      τοσόνδε κρατῆρ' ἐν δόμοις κακῶν ὅδε
      πλήσας ἀραίων αὐτὸς ἐκπίνει μολών.
 Χο. θαυμάζομέν σου γλῶσσαν, ὡς θρασύστομος,
           ἥτις τοιόνδ' ἐπ' ἀνδρὶ κομπάζεις λόγον.    1400
 Κλ. πειρᾶσθέ μου γυναικὸς ὡς ἀφράσμονος·
      ἐγὼ δ' ἀτρέστῳ καρδίᾳ πρὸς εἰδότας
      λέγω–σὺ δ' αἰνεῖν εἴτε με ψέγειν θέλεις
      ὅμοιον–οὗτός ἐστιν Ἀγαμέμνων, ἐμὸς
      πόσις, νεκρὸς δὲ τῆσδε δεξιᾶς χερός,    1405
      ἔργον δικαίας τέκτονος. τάδ' ὧδ' ἔχει.
 
 Χο. τί κακόν, ὦ γύναι, [στρ. α]
        χθονοτρεφὲς ἐδανὸν ἢ ποτὸν
      πασαμένα ῥυτᾶς ἐξ ἁλὸς ὄρμενον
      τόδ' ἐπέθου θύος, δημοθρόους τ' ἀράς;
      ἀπέδικες ἀπέταμες, ἀπόπολις δ' ἔσῃ,    1410
          μῖσος ὄβριμον ἀστοῖς.
 Κλ. νῦν μὲν δικάζεις ἐκ πόλεως φυγὴν ἐμοί,
      καὶ μῖσος ἀστῶν δημόθρους τ' ἔχειν ἀράς,
      οὐδὲν τότ' ἀνδρὶ τῷδ' ἐναντίον φέρων,
     ὃς οὐ προτιμῶν, ὡσπερεὶ βοτοῦ μόρον,    1415
      μήλων φλεόντων εὐπόκοις νομεύμασιν,
      ἔθυσεν αὑτοῦ παῖδα, φιλτάτην ἐμοὶ
      ὠδῖν', ἐπῳδὸν Θρῃκίων ἀημάτων.
      οὐ τοῦτον ἐκ γῆς τῆσδε χρῆν σ' ἀνδρηλατεῖν,
      μιασμάτων ἄποινα; ἐπήκοος δ' ἐμῶν    1420
      ἔργων δικαστὴς τραχὺς εἶ. λέγω δέ σοι
      τοιαῦτ' ἀπειλεῖν, ὡς παρεσκευασμένη
      σ' ἐκ τῶν ὁμοίων χειρὶ νικήσαντ' ἐμοῦ
      ἄρχειν· ἐὰν δὲ τοὔμπαλιν κραίνῃ θεός,
      γνώσῃ διδαχθεὶς ὀψὲ γοῦν τὸ σωφρονεῖν.    1425
 
 Χο. μεγαλόμητις εἶ, [ἀντ.
        περίφρονα δ' ἔλακες, ὥσπερ οὖν
      φονολιβεῖ τύχᾳ φρὴν ἐπιμαίνεται·
      λίβος ἐπ' ὀμμάτων αἵματος ἐμπρέπει·
      ἄντιτον ἔτι σε χρὴ στερομέναν φίλων
      τύμμα τύμματι τεῖσαι.    1430
 
 Κλ. καὶ τήνδ' ἀκούεις ὁρκίων ἐμῶν θέμιν·
      μὰ τὴν τέλειον τῆς ἐμῆς παιδὸς Δίκην,
      Ἄτην Ἐρινύν θ', αἷσι τόνδ' ἔσφαξ' ἐγώ,
      οὔ μοι Φόβου μέλαθρον ἐλπὶς ἐμπατεῖ,
      ἕως ἂν αἴθῃ πῦρ ἐφ' ἑστίας ἐμῆς    1435
      Αἴγισθος, ὡς τὸ πρόσθεν εὖ φρονῶν ἐμοί.
      οὗτος γὰρ ἡμῖν ἀσπὶς οὐ σμικρὰ θράσους.
          . . . . . . .
      κεῖται, γυναικὸς τῆσδε λυμαντήριος,
      Χρυσηίδων μείλιγμα τῶν ὑπ' Ἰλίῳ·
      ἥ τ' αἰχμάλωτος ἥδε καὶ τερασκόπος    1440
      καὶ κοινόλεκτρος τοῦδε, θεσφατηλόγος
      πιστὴ ξύνευνος, ναυτίλων δὲ σελμάτων
      ἰσοτριβής. ἄτιμα δ' οὐκ ἐπραξάτην.
      ὁ μὲν γὰρ οὕτως, ἡ δέ τοι κύκνου δίκην
      τὸν ὕστατον μέλψασα θανάσιμον γόον    1445
      κεῖται † φιλήτως τοῦδ', ἐμοὶ δ' ἐπήγαγεν
      εὐνῆς παροψώνημα τῆς ἐμῆς χλιδῇ.
 
 Χο. φεῦ, τίς ἂν ἐν τάχει, μὴ περιώδυνος, [στρ. α.
        μηδὲ δεμνιοτήρης,
      μόλοι τὸν ἀεὶ φέρουσ' ἐν ἡμῖν    1450
      Μοῖρ' ἀτέλευτον ὕπνον, δαμέντος
        φύλακος εὐμενεστάτου [καὶ]
      πολέα τλάντος γυναικὸς διαί; πρὸς γυναι-
        κὸς δ' ἀπέφθισεν βίον.
 
 – ἰὼ ἰὼ παράνους Ἑλένα    1455 [ἐφυμν. α
        μία τὰς πολλάς, τὰς πάνυ πολλὰς
          ψυχὰς ὀλέσασ' ὑπὸ Τροίᾳ,
        νῦν τελέαν πολύμναστον ἐπηνθίσω
        δι' αἷμ' ἄνιπτον ἥτις ἦν τότ' ἐν δόμοις    1460
        ἔρις ἐρίδματος, ἀνδρὸς οἰζύς.
 
 Κλ. μηδὲν θανάτου μοῖραν ἐπεύχου
      τοῖσδε βαρυνθείς·
      μηδ' εἰς Ἑλένην κότον ἐκτρέψῃς,
      ὡς ἀνδρολέτειρ', ὡς μία πολλῶν    1465
      ἀνδρῶν ψυχὰς Δαναῶν ὀλέσασ'
        ἀξύστατον ἄλγος ἔπραξε.
 
 Χο. δαῖμον, ὃς ἐμπίτνεις δώμασι καὶ διφυί- [ἀντ. α.
        οισι Τανταλίδαισιν,
      κράτος <τ'> ἰσόψυχον ἐκ γυναικῶν    1470
      καρδιόδηκτον ἐμοὶ κρατύνεις,
        ἐπὶ δὲ σώματος δίκαν [μοι]
      κόρακος ἐχθροῦ σταθεὶς ἐννόμως ὕμνον ὑ-
        μνεῖν ἐπεύχεαι <κακόν>.
 
 Κλ. νῦν δ' ὤρθωσας στόματος γνώμην,    1475
      τὸν τριπάχυντον
      δαίμονα γέννης τῆσδε κικλῄσκων.
      ἐκ τοῦ γὰρ ἔρως αἱματολοιχὸς
      νείρᾳ τρέφεται· πρὶν καταλῆξαι
      τὸ παλαιὸν ἄχος, νέος ἰχώρ.    1480
 
 Χο. ἦ μέγαν οἴκοις τοῖσδε [στρ. β.
      δαίμονα καὶ βαρύμηνιν αἰνεῖς,
        φεῦ φεῦ, κακὸν αἶνον
          ἀτηρᾶς τύχας ἀκόρεστον·
        ἰὼ ἰὴ διαὶ Διὸς    1485
        παναιτίου πανεργέτα·
      τί γὰρ βροτοῖς ἄνευ Διὸς τελεῖται;
          τί τῶνδ' οὐ θεόκραντόν ἐστιν;
 
 – ἰὼ ἰὼ βασιλεῦ βασιλεῦ, [ἐφυμν. β.
      πῶς σε δακρύσω;    1490
        φρενὸς ἐκ φιλίας τί ποτ' εἴπω;
      κεῖσαι δ' ἀράχνης ἐν ὑφάσματι τῷδ'
        ἀσεβεῖ θανάτῳ βίον ἐκπνέων,
      ὤμοι μοι, κοίταν τάνδ' ἀνελεύθερον
        δολίῳ μόρῳ δαμεὶς <δάμαρτος>    1495
      ἐκ χερὸς ἀμφιτόμῳ βελέμνῳ.
 
 Κλ. αὐχεῖς εἶναι τόδε τοὔργον ἐμόν·
      μὴ δ' ἐπιλεχθῇς
      Ἀγαμεμνονίαν εἶναί μ' ἄλοχον.
      φανταζόμενος δὲ γυναικὶ νεκροῦ    1500
      τοῦδ' ὁ παλαιὸς δριμὺς ἀλάστωρ
      Ἀτρέως χαλεποῦ θοινατῆρος
      τόνδ' ἀπέτεισεν,
        τέλεον νεαροῖς ἐπιθύσας.
 
 Χο. ὡς μὲν ἀναίτιος εἶ    1505 [ἀντ. β.
      τοῦδε φόνου τίς ὁ μαρτυρήσων;
        πῶ πῶ; πατρόθεν δὲ
          συλλήπτωρ γένοιτ' ἂν ἀλάστωρ.
        βιάζεται δ' ὁμοσπόροις
      ἐπιῤῥοαῖσιν αἱμάτων    1510
      μέλας Ἄρης, ὅποι δίκαν προβαίνων
          πάχνᾳ κουροβόρῳ παρέξει.
 
 – ἰὼ ἰὼ βασιλεῦ βασιλεῦ, [ἐφυμν. β.
      πῶς σε δακρύσω;
        φρενὸς ἐκ φιλίας τί ποτ' εἴπω;    1515
      κεῖσαι δ' ἀράχνης ἐν ὑφάσματι τῷδ'
        ἀσεβεῖ θανάτῳ βίον ἐκπνέων,
      ὤμοι μοι, κοίταν τάνδ' ἀνελεύθερον
        δολίῳ μόρῳ δαμεὶς <δάμαρτος>
      ἐκ χερὸς ἀμφιτόμῳ βελέμνῳ.    1520
 
 Κλ. [οὔτ' ἀνελεύθερον οἶμαι θάνατον
      τῷδε γενέσθαι.]
 
      οὐδὲ γὰρ οὗτος δολίαν ἄτην
      οἴκοισιν ἔθηκ';
      ἀλλ' ἐμὸν ἐκ τοῦδ' ἔρνος ἀερθέν,    1525
      † τὴν πολύκλαυτόν τ' Ἰφιγενείαν,
      ἄξια δράσας, ἄξια πάσχων,
      μηδὲν ἐν Ἅιδου μεγαλαυχείτω,
      ξιφοδηλήτῳ
        θανάτῳ τείσας ἅπερ ἔρξεν.
 
Χο. ἀμηχανῶ φροντίδος στερηθεὶς    1530 [στρ. γ.
            εὐπάλαμον μέριμναν
        ὅπᾳ τράπωμαι, πίτνοντος οἴκου.
      δέδοικα δ' ὄμβρου κτύπον δομοσφαλῆ
        τὸν αἱματηρόν. ψακὰς δὲ λήγει;
      δίκην [δ'] ἐπ' ἄλλο πρᾶγμα θηγάνει βλάβης    1535
        πρὸς ἄλλαις θηγάναισι Μοῖρα.
 
      – ἰὼ γᾶ γᾶ, εἴθ' ἔμ' ἐδέξω, [ἐφ. γ.
        πρὶν τόνδ' ἐπιδεῖν ἀργυροτοίχου
      δροίτης κατέχοντα χάμευναν.    1540
        τίς ὁ θάψων νιν; τίς ὁ θρηνήσων;
        ἦ σὺ τόδ' ἔρξαι τλήσῃ, κτείνασ'
        ἄνδρα τὸν αὑτῆς ἀποκωκῦσαι,
        ψυχῇ τ' ἄχαριν χάριν ἀντ' ἔργων    1545
          μεγάλων ἀδίκως ἐπικρᾶναι;
 – τίς δ' ἐπιτύμβιος αἶνον ἐπ' ἀνδρὶ θείῳ
      σὺν δακρύοις ἰάπτων
      ἀληθείᾳ φρενῶν πονήσει;    1550
Κλ. οὐ σὲ προσήκει τὸ μέλημ' ἀλέγειν
      τοῦτο· πρὸς ἡμῶν
      κάππεσε, κάτθανε, καὶ καταθάψομεν
      οὐχ ὑπὸ κλαυθμῶν τῶν ἐξ οἴκων,
      ἀλλ' Ἰφιγένειά νιν ἀσπασίως    1555
      θυγάτηρ, ὡς χρή,
      πατέρ' ἀντιάσασα πρὸς ὠκύπορον
      πόρθμευμ' ἀχέων
        περὶ χεῖρε βαλοῦσα φιλήσει.
Χο. ὄνειδος ἥκει τόδ' ἀντ' ὀνείδους,    1560 [ἀντ. γ.
          δύσμαχα δ' ἐστὶ κρῖναι.
      φέρει φέροντ', ἐκτίνει δ' ὁ καίνων.
    μίμνει δὲ μίμνοντος ἐν θρόνῳ Διὸς
      παθεῖν τὸν ἔρξαντα· θέσμιον γάρ.
    τίς ἂν γονὰν ἀραῖον ἐκβάλοι δόμων;    1565
      κεκόλληται γένος πρὸς ἄτᾳ.
 
 Κλ. ἐς τόνδ' ἐνέβη σὺν ἀληθείᾳ
      χρησμός. ἐγὼ δ' οὖν
      ἐθέλω δαίμονι τῷ Πλεισθενιδᾶν
      ὅρκους θεμένη τάδε μὲν στέργειν,    1570
      δύστλητά περ ὄνθ'· ὃ δὲ λοιπόν, ἰόντ'
      ἐκ τῶνδε δόμων ἄλλην γενεὰν
      τρίβειν θανάτοις αὐθένταισι·
      κτεάνων δὲ μέρος
      βαιὸν ἐχούσῃ πᾶν ἀπόχρη μοι,    1575
      μανίας μελάθρων
        ἀλληλοφόνους ἀφελούσῃ.
 
 ΑΙΓΙΣΘΟΣ
      ὦ φέγγος εὖφρον ἡμέρας δικηφόρου.
      φαίην ἂν ἤδη νῦν βροτῶν τιμαόρους
      θεοὺς ἄνωθεν γῆς ἐποπτεύειν ἄχη,
      ἰδὼν ὑφαντοῖς ἐν πέπλοις Ἐρινύων    1580
      τὸν ἄνδρα τόνδε κείμενον, φίλως ἐμοί,
      χερὸς πατρῴας ἐκτίνοντα μηχανάς.
      Ἀτρεὺς γὰρ ἄρχων τῆσδε γῆς, τούτου πατήρ,
      πατέρα Θυέστην τὸν ἐμόν, ὡς τορῶς φράσαι,
      αὑτοῦ δ' ἀδελφόν, ἀμφίλεκτος ὢν κράτει,    1585
      ἠνδρηλάτησεν ἐκ πόλεώς τε καὶ δόμων.
      καὶ προστρόπαιος ἑστίας μολὼν πάλιν
      τλήμων Θυέστης μοῖραν ηὕρετ' ἀσφαλῆ,
      τὸ μὴ θανὼν πατρῷον αἱμάξαι πέδον
      αὐτός· ξένια δὲ τοῦδε δύσθεος πατὴρ    1590
      Ἀτρεύς, προθύμως μᾶλλον ἢ φίλως πατρὶ
      τὠμῷ, κρεουργὸν ἦμαρ εὐθύμως ἄγειν
      δοκῶν, παρέσχε δαῖτα παιδείων κρεῶν.
      τὰ μὲν ποδήρη καὶ χερῶν ἄκρους κτένας
      ἔθρυπτ' ἄνωθεν ἀνδρακὰς καθημένοις    1595
      ἄσημ'· ὁ δ' αὐτῶν αὐτίκ' ἀγνοίᾳ λαβὼν
      ἔσθει βορὰν ἄσωτον, ὡς ὁρᾷς, γένει.
      κἄπειτ' ἐπιγνοὺς ἔργον οὐ καταίσιον
      ᾤμωξεν, ἀμπίπτει δ' ἀπὸ σφαγὴν ἐρῶν,
      μόρον δ' ἄφερτον Πελοπίδαις ἐπεύχεται,    1600
      λάκτισμα δείπνου ξυνδίκως τιθεὶς ἀρᾷ,
      οὕτως ὀλέσθαι πᾶν τὸ Πλεισθένους γένος.
        ἐκ τῶνδέ τοι πεσόντα τόνδ' ἰδεῖν πάρα.
      κἀγὼ δίκαιος τοῦδε τοῦ φόνου ῥαφεύς.
      τρίτον γὰρ ὄντα μ' ἔλιπε, κἀθλίῳ πατρὶ    1605
      συνεξελαύνει τυτθὸν ὄντ' ἐν σπαργάνοις·
      τραφέντα δ' αὖθις ἡ δίκη κατήγαγεν,
      καὶ τοῦδε τἀνδρὸς ἡψάμην θυραῖος ὤν,
      πᾶσαν ξυνάψας μηχανὴν δυσβουλίας.
      οὕτω καλὸν δὴ καὶ τὸ κατθανεῖν ἐμοί,    1610
      ἰδόντα τοῦτον τῆς δίκης ἐν ἕρκεσιν.
 Χο. Αἴγισθ', ὑβρίζειν ἐν κακοῖσιν οὐ σέβω.
      σὺ δ' ἄνδρα τόνδε φῂς ἑκὼν κατακτανεῖν,
      μόνος δ' ἔποικτον τόνδε βουλεῦσαι φόνον;
      οὔ φημ' ἀλύξειν ἐν δίκῃ τὸ σὸν κάρα    1615
      δημοῤῥιφεῖς, σάφ' ἴσθι, λευσίμους ἀράς.
 Αι. σὺ ταῦτα φωνεῖς νερτέρᾳ προσήμενος
      κώπῃ, κρατούντων τῶν ἐπὶ ζυγῷ δορός;
      γνώσῃ γέρων ὢν ὡς διδάσκεσθαι βαρὺ
      τῷ τηλικούτῳ, σωφρονεῖν εἰρημένον.    1620
      δεσμοὶ δὲ καὶ τὸ γῆρας αἵ τε νήστιδες
      δύαι διδάσκειν ἐξοχώταται φρενῶν
      ἰατρομάντεις. οὐχ ὁρᾷς ὁρῶν τάδε;
      πρὸς κέντρα μὴ λάκτιζε, μὴ παίσας μογῇς.
 Χο. γύναι, σὺ τοὺς ἥκοντας ἐκ μάχης νέον–    1625
      οἰκουρὸς εὐνήν <τ'> ἀνδρὸς αἰσχύνουσ' ἅμα,
      ἀνδρὶ στρατηγῷ τόνδ' ἐβούλευσας μόρον;
 Αι. καὶ ταῦτα τἄπη κλαυμάτων ἀρχηγενῆ.
      Ὀρφεῖ δὲ γλῶσσαν τὴν ἐναντίαν ἔχεις.
      ὁ μὲν γὰρ ἦγε πάντα που φθογγῆς χαρᾷ,    1630
      σὺ δ' ἐξορίνας νηπίοις ὑλάγμασιν
      ἄξῃ· κρατηθεὶς δ' ἡμερώτερος φανῇ.
 Χο. ὡς δὴ σύ μοι τύραννος Ἀργείων ἔσῃ,
          ὃς οὐκ, ἐπειδὴ τῷδ' ἐβούλευσας μόρον,
          δρᾶσαι τόδ' ἔργον οὐκ ἔτλης αὐτοκτόνως.    1635
 Αι. τὸ γὰρ δολῶσαι πρὸς γυναικὸς ἦν σαφῶς,
          ἐγὼ δ' ὕποπτος ἐχθρὸς ἦ παλαιγενής.
          ἐκ τῶν δὲ τοῦδε χρημάτων πειράσομαι
          ἄρχειν πολιτῶν· τὸν δὲ μὴ πειθάνορα
          ζεύξω βαρείαις, οὔτι μὴ σειραφόρον    1640
          κριθῶντα πῶλον· ἀλλ' ὁ δυσφιλὴς σκότῳ
          λιμὸς ξύνοικος μαλθακόν σφ' ἐπόψεται.
 Χο. τί δὴ τὸν ἄνδρα τόνδ' ἀπὸ ψυχῆς κακῆς
          οὐκ αὐτὸς ἠνάριζες, ἀλλὰ σὺν γυνὴ
          χώρας μίασμα καὶ θεῶν ἐγχωρίων    1645
          ἔκτεινε; Ὀρέστης ἆρά που βλέπει φάος,
          ὅπως κατελθὼν δεῦρο πρευμενεῖ τύχῃ
          ἀμφοῖν γένηται τοῖνδε παγκρατὴς φονεύς;
 Αι. ἀλλ' ἐπεὶ δοκεῖς τάδ' ἔρδειν καὶ λέγειν, γνώσῃ τάχα·
           εἶα δή, φίλοι λοχῖται, τοὔργον οὐχ ἑκὰς τόδε.    1650
 Χο. εἶα δή, ξίφος πρόκωπον πᾶς τις εὐτρεπιζέτω.
 Αι. ἀλλὰ κἀγὼ μὴν πρόκωπος οὐκ ἀναίνομαι θανεῖν.
 Χο. δεχομένοις λέγεις θανεῖν σε· τὴν τύχην δ' αἱρούμεθα.
 Κλ. μηδαμῶς, ὦ φίλτατ' ἀνδρῶν, ἄλλα δράσωμεν κακά.
      ἀλλὰ καὶ τάδ' ἐξαμῆσαι πολλὰ δύστηνον θέρος·    1655
      πημονῆς δ' ἅλις γ' ὑπάρχει· μηδὲν αἱματώμεθα.
        στείχετ' αἰδοῖοι γέροντες πρὸς δόμους, πεπρωμένοις
      πρὶν παθεῖν εἴξαντες· ἀρκεῖν χρὴ τάδ' ὡς ἐπράξαμεν.
      εἰ δέ τοι μόχθων γένοιτο τῶνδ' ἅλις, δεχοίμεθ' ἄν,
      δαίμονος χηλῇ βαρείᾳ δυστυχῶς πεπληγμένοι.    1660
      ὧδ' ἔχει λόγος γυναικός, εἴ τις ἀξιοῖ μαθεῖν.
 Αι. ἀλλὰ τούσδε μοι ματαίαν γλῶσσαν ὧδ' ἀπανθίσαι
      κἀκβαλεῖν ἔπη τοιαῦτα δαίμονος πειρωμένους,
      σώφρονος γνώμης δ' ἁμαρτεῖν τὸν κρατοῦντ' <ἀρνουμένους>.
 Χο. οὐκ ἂν Ἀργείων τόδ' εἴη, φῶτα προσσαίνειν κακόν.    1665
Αι. ἀλλ' ἐγώ σ' ἐν ὑστέραισιν ἡμέραις μέτειμ' ἔτι.
 Χο. οὔκ, ἐὰν δαίμων Ὀρέστην δεῦρ' ἀπευθύνῃ μολεῖν.
 Αι. οἶδ' ἐγὼ φεύγοντας ἄνδρας ἐλπίδας σιτουμένους.
 Χο. πρᾶσσε, πιαίνου, μιαίνων τὴν δίκην, ἐπεὶ πάρα.
 Αι. ἴσθι μοι δώσων ἄποινα τῆσδε μωρίας χάριν.    1670
 Χο. κόμπασον θαρσῶν, ἀλέκτωρ ὥστε θηλείας πέλας.
 Κλ. μὴ προτιμήσῃς ματαίων τῶνδ' ὑλαγμάτων· <ἐγὼ>
      καὶ σὺ θήσομεν κρατοῦντε τῶνδε δωμάτων <καλῶς>.