Αγάπη μου πολύτιμη
| Αγάπη μου πολύτιμη Συγγραφέας: |
Αγάπη μου πολύτιμη, τα λόγια σου έχω νόμο,
τον λόγο που μ' επρόσταξες τον έβαλα σε δρόμο.
Για τρεις ημέρες ώρισες μακρυά οχ την κατοικιά σου,
να στερευτώ τα μάτια σου και τη γλυκειά θωριά σου.
Κυρά είσαι, καμμιά ξέτασι δεν κάνω στο σκοπό σου,
εγώ σαν δούλος πρέπει μου ν' ακούω τον ορισμό σου.
Κι όχι τόσο διάστημα καιρού κοντό κι ολίγο
μακρυά οχ τ' εσένα στρέγομαι, σαν θέλησες να φύγω,
μόνε για πάντα είμ' έτοιμος μακρυά οχ τ' εσέ να ζήσω,
της αρεσιάς σου να φερθώ και να σ' ευχαριστήσω.
Και μη θαρρής, σου υπόσχομαι χωρίς να το τελειώσω·
τι δοκιμής απόδειξι μπορώ για να σου δώσω.
Αν ζιω στον κόσμο, μη θαρρής για ζωντανόν εμένα,
εγώ δε ζιω για λόγου μου, ζιω μοναχά για σένα.
Τη δανεική ζωή που ζιω, κρατάς στη θέλησί σου,
να πάρης πίσω, ως βούλεσαι, κι ως είν' της όρεξής σου.
Σε όλα τ' άλλα αναισθητώ και τότε ζωντανεύω,
τα κάλλη σου να χαίρωμαι κι εσένα να λατρεύω.
Μόν' πάλι αν είν' αβόλετο και τό 'χε το γραφτό μου,
να χωριστώ στα ζώντα μου το φίλο το δικό μου,
μηδέ μπορεί να γένη αλλοιώς, παρά να το φτουρήσω,
από τ' εσέν' που λαχταρώ πλιο χέρι να τραβήσω,
λιθάρι βάνω στην καρδιά, στα σωθικά μου πέτρα,
και παίρω την απόφασι, και μπαίνω σ' άλλα μέτρα.
Αντίς να βασανίζωμαι, να κολυμπώ στο δάκρυ,
τον κόσμ' αρνιούμ' ολότελα, και τη ζωή στην άκρη.
Κι αντίς να σε στερεύωμαι και ν' απερνώ τους χρόνους
σαν σε ζυντάνι σκοτεινό με πάθια και με πόνους,
την άχαρή μου αναπνοή δε μ' εμποδάει να σβύσω,
και οχ τα μελλούμενα πικρά και θλίψες μου να γλύσω.
Τι θελά ειπή ένας θάνατος κοντά σε χίλιους άλλους.
Στου χωρισμού σου τις στιγμές θανάτους πλιο μεγάλους!
Γιατί κι ατή σου το νογάς, κι ατή σου τ' απεικάζεις,
αν ίσως και με χωριστής, το Χάρο μού τοιμάζεις.