Ύμνος στον έρωτα
| Ύμνος στον έρωτα Συγγραφέας: |
Ω τρυφερώτατ' Έρωτα,
γλυκύ ψυχής μου πάθος,
θνητός δεν έχει λάθος
εσέ να προσκυνάη.
Εσύ στιγμή να λείψης,
μαραίνεται όλη η φύση,
νεκρώνει πάσα χτίσι,
το παν διαλυέται, σβυεί.
Το δυνατό σου χέρι
νομοθετάει, μορφώνει,
τον κόσμον εμψυχώνει,
κινεί και κυβερνάει.
Εσύ 'σαι που λαμπρύνεις
των ουρανών τους θόλους
με τους αχτινοβόλους
αστέρες φωτεινούς.
Της θάλασσας τα βάθη
μακρυά οχ τ' εσέ δε μνήσκουν
και οι στεριές ευρίσκουν
ζωής αναπνοή.
Οχ τ' εσέν' της γης η όψι
παντού κατοικημένη,
βλαστίζει στολισμένη
με λογιαστή θωριά.
Τα πάντα ζιουν και είναι
στη δύναμί σου μόνη,
κι ο κόσμος ξανανειώνει
με κύκλο σταθερό
Στην προσταγή σου νοιώθει
μαλακωμένο στήθος,
τ' ανήμερό της ήθος
η Τίγρι απαρατάει.
Τ' αρπαχτικό Γεράκι,
το αθώο Περιστέρι,
με το γλυκό τους ταίρι
συζιούν μες στη φωλιά.
Του Έρωτα η φλόγα
είναι παντού χυμένη,
κι η φύση ερωτεμένη
τον Έρωτα αντηχάει.
Ω τρυφερώτατ' Έρωτα,
της φύσης όλης πάθος,
θνητός δεν έχει λάθος
εσέ να προσκυνή.