Όνειρον
| ←Συμβουλή | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Ὄνειρον |
Ὁ κιθαρῳδός→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Τὴν ἐνθυμούμην κ’ ἔκλαια κ’ ὕπνος
Μ’ ηὗρεν ὡς βρέφος θρηνοῦν, ἀδείπνως.
Κ’ εἰς τ’ ὄνειρόν μου, (γλυκεῖα πλάνη!)
Ἡ μαγική της, θεία μ’ ἐφάνη
Μορφὴ, ὁποία ὅτε τὸ πρῶτον...
Ναὶ, μειδιῶσα, φαιδρά, Ἐρώτων
Ἀδελφή. Ὅλα, ὅλα, κ’ ἡ ὥρα
Κ’ ἡ θέσις, ὅπως εἰς μυροφόρα
Ὁ λιγυρόπνους Ζέφυρος πνέων
Δένδρα, ἀπέσπα βροχὴν ἀνθέων,
Κ’ ἐρωτικῶς τὰ κατετυράννει,
Ὡς νὰ μὴν έμελλε νὰ μαράνῃ
Ποτὲ χειμὼν τὴν νεότητά των·
Κ’ εἰς τὸ πυκνόφυλλον σκήνωμά των,
Ὡς νὰ μὴν ἤθελον λήξει ν’ ᾄδουν
Ποτὲ, πτηνὰ ἐγλυκοκελάδουν!
Ὡς τότ’ εὐδαίμων τὴν ἐθεώρουν,
Κ’ οὐδὲ ἠρώτων, οὐδὲ ἠπόρουν,
Πῶς χρόνον τόσον ὠρφανευμένοι
Πάλιν εὑρέθημεν ἑνωμένοι!
Ὢ ἔρχου, ἔρχου, ψυχὴ φιλτάτη,
Φάσμα, ἢ ὄνειρον. Ὅλ’ ἀπάτη
Εἶν’ εἰς τὴν γῆν τῶν ματαιοτήτων·
Κ’ ἡ εὐτυχία μας ὄναρ ἦτον!
Ἀφότου σ’ ἔχασα, ἡ ψυχή μου
Εἰς σκότος μένει, κ’ οἱ ὀφθαλμοί μου
Ἔγειναν δύω πηγαὶ δακρύων,
Τ’ ἁλμυρὸν ὅθεν ἀπαύστως βρύον
Καὶ τὸν χειμῶνα νᾶμά των τρέχει,
Κ’ οὐδὲ τὸ θέρος στειρευμὸν ἔχει!