Όναρ
| Ὄναρ Συγγραφέας: |
Ἐξυπνῶ. Ἀλλὰ πῶς; Ἐκοιμώμην;
Ὄναρ ἦτο ἐκεῖνο, ἢ τοῦτο;
Τῆς αὐγῆς, ἢ ἐκείνης τὴν κόμην
εἶδα, ὡς φωτοβόλως ἡπλοῦτο;
Τώρα, βλέπω, ροδόχρους ἡ πύλη
διανοίγετ' ἐκεῖ τῆς πρωΐας.
Πρὸ μικροῦ τὰ ροδόπλαστα χείλη
διαστέλλουσα σὺ ἐμειδίας.
Πρὶν αὐτῆς, εἰς τὰς ὄψεις μου ἄλλη
φύσις ἔλαμψε, φύσις χαρίτων·
καὶ ὁ νοῦς μου, θελχθείς, ἀμφιβάλλει
ἂν σκιά, ἂν ἀλήθεια ἦτον.
Ἡ γῆ ἦτον σμαράγδινος τάπης·
εἰς τὰ δένδρα, στιλπνῶν ἀδαμάντων
ἦσαν ἄνθη· εἰς δὲ τὴν σκιάν των
πτηνὰ ἔψαλλον ὕμνους ἀγάπης.
Φῶς ρευστὸν τὸ ρυάκιον, πλῆρες
ἐκυμάτει μελῶν καὶ γελώτων,
καὶ ἀνθίνους στεφάνους, ἐρώτων
φιλοπαίγμονες ἔπλεκον χεῖρες.
Ὅπου ἔθετον μόνον τόν πόδα,
ὅπου μόνον τὸ βλέμμα προσήλουν,
πανταχοῦ ἀνεφύοντο ρόδα,
καὶ μοὶ ἔνευον, ὡς ἂν ὡμίλουν.
Τὸ ἓν ἔχον ἀσύγκριτα κάλλη
τήν μικρὰν κεφαλὴν του ἐκίνει.
Μοὶ ἐφαίνετο ὅτι μ' ἐκάλει.
Ἐπλησίασα, κ' ἦτον ἐκείνη.
Ἡ καρδία σφοδρῶς μοὶ ἐκτύπα.
Δισταγμὸς μὲ κατέλαβε ξένος.
«Εἰπὲ τέλος τὶ εἶσαι, τῇ εἶπα·
»εἶσαι ρόδον, ἢ εἶσαι παρθένος;
»Ἐὰν ρόδον, πῶς τόσον μ' ἑλκύεις;
»Ἂν παρθένος, ἀκάνθας πῶς τρέφεις;
»Παραδείσου ἂν ἄνθος ἐφύης,
»πῶς ὡς κόρ' εἰς τὴν γῆν ἐπιστρέφεις;»
Μοὶ ἐξέτεινε τότε τὴν χεῖρα,
τὴν λευκὴν ὡς τοῦ ὄρους χιόνα,
κ' εἰς τὸν δάκτυλον, ὡς τὴν ἐπῆρα,
μικρὰν αἵματος εἶδα σταγόνα.
Ἡ σταγὼν δ' ὡς ἐστάλαξ', ἐβάθη
ἐρυθρὰ ὅλ' ἡ γῆ, καὶ μ' ἐφάνη
ὁ ὁρίζων ὡς ρόδων στεφάνη,
κ' ἦσαν ρόδων λειμὼν τὰ ἐδάφη.
Εἰς τὴν τύρβην αὐτὴν τῶν ὀνείρων
ἐξυπνῶ, κ' ἡ ψυχὴ ἀμφιβάλλει
ἂν σὺ ἦσο ἐκπέμπουσα μύρον,
ἂν τὸ ρόδον, ἐμπρέπον εἰς κάλλη.
Σκιᾶς εἶναι τὸ ὄναρ ἀπάτη,
ἢ ψιθύρισμα εἶναι ἀγγέλων;
Προφοιβάζει ἀγέννητον μέλλον,
ἢ σβεσθὲν παρελθὸν ἀναπλάττει;
Δὲν ἠξεύρω· ἀλλ' ὡς εἰς τοὺς λίθους
ἀνεξάλειπτα γλύφει ἡ σμίλη,
μοὶ ἐχάραξεν ἔνδον τοῦ στήθους
καὶ αὐτὸ τὴν εἰκόνα σου, φίλη.