Έτρεμαν τα καλάμια...
Συγγραφέας:
13.2.1940


Έτρεμαν τα καλάμια κι ο ουρανός βούιζε
Όταν σε είδα

Το πρώτο φως κοιμότανε ακόμη

Από το σίδερο της γης
Τ’ όνειρο ξεπετιόταν

Είχες με γάλα κρύψει τη φωνή σου
Η μάννα είχες γίνει του παιδιού μου
Στον κόρφο σου έσφιγγες την πλάση
Και πιο πολύ κρατούσες την ημέρα
Στο άσπρο των ματιών σου
Τώρα που η μοναξιά σου είχε φύγει
Για πάντα