Έρωτες ρόδου
| Ἔρωτες ρόδου Συγγραφέας: |
Ρὸδα, τοῦ ἔαρος χαρά,
τῆς αὔρας φίλα,
τῆς καλλονῆς ἡμῶν ἐρᾷ
ἡ φιλομήλα.
Ὅταν τὸ ἄνθος σας πνοὴ
κινῇ ζεφύρων,
ὁ κάλυξ σας οἰνοχοεῖ
ἡδὺ τὸ μύρον.
Πλὴν δάκνεται ἡ ἀηδὼν
πρὸς τὰς θωπείας,
μεμψιμοιροῦσα δι' ὠδῶν
ζηλοτυπίας.
Καὶ ἦτον τόσον θελκτικὴ
ἡ μελῳδία,
ὥστε τὸ ρόδον τὸ γλυκὺ
ὑπερυθρία.
Κ' ἠνοίγετο μετὰ παλμῶν
καὶ φιληδόνως,
ὁσάκις ἤκουε ψαλμὸν
τῆς ἀηδόνος.
Καὶ εἶχε μόνον δι' αὐτὴν
ἐπιφυλάττον
τὴν καυκα τὴν ἐφετὴν
τῶν ἀρωμάτων.
Ὅταν τὸ ἆσμα ν' ἀντηχῇ
ἀκού' εἰς μύρτα,
τὸ ρόδον σείεται, ταχύ,
ὡς ἂν ἐσκίρτα.
Καὶ πρὸς τῶν μύρτων τὴν σκιὰν
φθόνον ἠσθάνθη,
ὅπου ὁ ψάλτης φωλέαν
πλέκ' εἰς τὰ ἄνθη.
Ὁσάκις τὸ χρυσοῦν πτηνὸν
πλησίον ψάλλει,
μυρίπνυον, εὔχρουν, φωτεινὸν
τὸ ρόδον θάλλει.
Ὅταν δ' ἐκεῖνο τὰ πτερὰ
πετῶν ἐκτείνῃ,
χρῶμα καὶ μύρον καὶ χαρὰ
τοῦ ρόδου σβύνει.
Καὶ κλίνει ἄχρο', ἀδρανῆ
τὰ πέταλά του,
καὶ ἡ καρδία του πονεῖ
μέχρι θανάτου.
Τὸ ἄνθος του φυλλοροεῖ,
τὸ τηκ' ἡ λύπη·
ἀπὸ τῶν κλάδων του ζωὴ
κ' ἰκμὰς ἐκλείπει.
Πλὴν τὸ ταχύπτερον πτηνὸν
ἀπὸ τῶν κλάδων
ἀποπετᾷ πρὸς οὐρανόν,
εὐθύμως ἆδον.