Ένας ήλιος αόρατος...
| Ένας ήλιος αόρατος Συγγραφέας: |
| 12.3.1940 |
Ένας ήλιος αόρατος κι αδιάκοπος με ξυπνά
Κάθε φορά που τον θάνατο πάω να ονειρευτώ
Μια φλόγα που δεν ανάβει με καίει μυστικά
Κι ακουμπώ στη συνείδησή μου για να πάρω φως
Όταν δεν μ’ αγαπάνε οι άνθρωποι κάποτε απελπίζομαι
Κάποτε τους αγαπώ εγώ κι ας μη με αγαπάνε
Έτσι δεν μου χρειάζονται δέντρα για να πλαγιάσω
Δεν μου χρειάζονται φύλλα χόρτα ή λουλούδια
Φτάνω να βλέπω στον άνθρωπο τον εαυτόν μου
Να νιώθω γαλάζιο τον εαυτό μου κι ας μη το βλέπω