Α
Φίλοι μου συμπατριώται,
Δούλοι νά 'μεθα ώς πότε
Των αχρείων Μουσουλμάνων,
Της Ελλάδος των τυράννων;
Εκδικήσεως η ώρα
Έφθασεν, ω φίλοι, τώρα·
H κοινή ΠΑΤΡΙΣ φωνάζει,
Με τα δάκρυα μας κράζει:
«Τέκνα μου, Γραικοί γενναίοι,
Δράμετ' άνδρες τε και νέοι·
K' είπατε μεγαλοφώνως,
Είπατε τ' όλοι συμφώνως,
Ασπαζόμεν' είς τον άλλον
M' ενθουσιασμόν μεγάλον:
Έως πότ' η τυραννία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Β
Με μεγάλην αφροσύνην
Των Γραικών και καταισχύνην,
Τούρκος, φευ! μας ετυράννει,
Και αλλού που δεν εφάνη
Τόση βία κ' αδικία,
Τόση καταδυναστεία
Των αχρειεστάτων Τούρκων,
Των αγρίων Μαμαλούκων,
Ήσαν όλα εις τας χείρας·
K' αν απέθνησκε της πείνας,
O Γραικός εσιωπούσε,
Να λαλήση δεν τολμούσε.
Έως πότε Μουσουλμάνους
Υποφέρομεν τυράννους;
Έως πότε η δουλεία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Γ
Πού νυν τέχνη; Πού 'πιστήμη;
Πού Γραικών η τόση φήμη;
Κατηργήθησαν, φευ! όλα·
K' αντ' αυτών πάσχομεν τώρα
Μουσουλμάνων τυραννίαν,
Αμαθίαν και πτωχείαν,
Βάσανα, μόχθους και πόνους,
Μάστιγας, σφαγάς και φόνους,
Και ξενιτευμόν ΠΑΤΡΙΔΟΣ,
Στερευμόν πάσης ελπίδος.
Όλ' αυτά συλλογισθήτε,
Τους προγόνους μιμηθήτε,
Ω Γραικοί ανδρειωμένοι,
K' είπατ' όλοι ενωμένοι:
«Έως πότ' η τυραννία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!»
Δ
Των Γραικών το μέγα γένος,
Το εξακουσμένον έθνος,
Εις Ανατολήν και Δύσιν,
Ως να μην ήν' εις την φύσιν,
Μήτ' ακούεται καθόλου
Εξ ενός ως άλλου πόλου.
Ταύτα κάμν' η τυραννία,
Μουσουλμάνων η αγρία.
Αλλά ήλθε τέλος πάντων,
Μεταξύ τόσων συμβάντων,
Εκδικήσεως η ώρα·
K' οι Γραικοί φωνάζουν τώρα,
Αλαλάζοντες με κρότον:
«Έλαμψε μετά τον σκότον,
Έλαμψεν η σωτηρία·
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!»
Ε
Εις τυράννων την θυσίαν,
Άπαντες με προθυμίαν,
Έρχοντ' άλλος αλλαχόθεν
Της Ελλάδος πανταχόθεν·
Ως εις εορτήν συντρέχουν,
Ως πανήγυριν την έχουν.
Και δεν στέργεται κανένας
Απ' αυτούς, μικρός ή μέγας,
Εξοπίσω να 'πομείνη,
Είναι, λέγει, καταισχύνη.
Τους υιούς των οι πατέρες
Εγκαρδιώνουν, κ' αι μητέρες·
«Εύγε! τέκνα μου» τους λέγουν,
K' εις τον πόλεμον τους στέλλουν·
Έως πότε η δουλεία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Στ
Τα σπαθία των γυμνωμένα,
Προς τον ουρανόν στρεμμένα,
Σταυρωμένα τα κλονούσι,
Όσον να σπινθοβολούσι·
K' ασπαζόμεν' είς τον άλλον,
Όρκον κάμνουσι μεγάλον,
Τότε μόνον να τ' αφήσουν
Αφ' ού τους εχθρούς νικήσουν.
Ναι μα Πίστιν! μα ΠΑΤΡΙΔΑ!
Μα την εις θεόν ελπίδα!
Της Ελλάδος η πριν δόξα,
Με των τέκνων της τα τόξα,
Θέλει πάλιν επιστρέψη,
Νέους Ήρωας να στέψη.
Έως πότ' η τυραννία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Ζ
Τρόπαια του Μαραθώνος
Δεν ηφάνισεν ο χρόνος,
Μήτε Σαλαμίνος έργα
Των Ελλήνων (Θαύμα μέγα!).
Οι Γραικοί τ' ανιστορούνται,
Και καλά τα ενθυμούνται.
Πρόγονοί των είν' ο Μίνως,
Λυκούργος, Σόλων εκείνος,
Μιλτιάδης, Λεωνίδης,
Μετ' αυτών ο Αριστείδης,
Και Θεμιστοκλής ο μέγας·
Ως αυτοί άλλος κανένας.
Σιωπώ τοσούτους άλλους,
Άνδρας θαυμαστούς, μεγάλους.
Έως πότε η δουλεία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Η
Τούτους οι Γραικοί μιμούνται,
Τούρκους πλέον δεν φοβούνται.
Την ζωήν καταφρονούσι,
Τους τυράννους δεν ψηφούσι,
Παρά να υποταχθώσι,
Προτιμούν να φονευθώσι.
Εις Γραικούς κόποι και πόνοι
Είν' ουδέν· Μόνοι και μόνοι
Τους εχθρούς να πολεμήσουν
Δύνανται, και να νικήσουν.
Αλλά τί δεν θέλουν κάμει,
Όταν μετ' αυτών οι Γάλλοι,
Ενωθώσιν εις έν σώμα;
Δεν φοβούνται πλέον πτώμα.
Έως πότ' η τυραννία;
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Θ
Θαυμαστοί Γενναίοι Γάλλοι,
Κατ' εσάς δεν είναι άλλοι,
Πλην Γραικών, ανδρειωμένοι,
K' εις τους κόπους γυμνασμένοι.
Φίλους της ελευθερίας,
Των Γραικών της σωτηρίας,
Όταν έχωμεν τους Γάλλους,
Τίς η χρεία από άλλους;
Γάλλοι και Γραικοί δεμένοι,
Με φιλίαν ενωμένοι,
Δεν είναι Γραικοί ή Γάλλοι,
Αλλ' έν έθνος Γραικογάλλοι,
Κράζοντες, «Αφανισθήτω,
K' εκ της γης εξαλειφθήτω
H κατάρατος δουλεία!
ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!»
