συνηρμοσμένον, ὡς ὁρᾷν ἔξεστιν, εἰς κάλλος δὲ γράφειν μελετήσας, ἄριστος τῶν καθ’ ἡμᾶς, ὡς ἡμεῖς ἴσμεν, ἐν Λευτεκίᾳ (sic) τῶν Παρισίων ἄριστος ἐντάττεται.»
Καὶ ὁ υἱὸς δὲ τοῦ Ἀγγέλου Νικόλαος, τῷ 1540 ἐκ Κρήτης εἰς Γαλλίαν ἀποδημήσας, ἦν τῶν γραμμάτων θεράπων, γράψας στίχους εἰς Ἀνδριανὸν τὸν Τούρνεβον.
Συγγενὴς δὲ αὐτοῦ φαίνεται ὢν καὶ Ἰωάννης Βεργίκιος ὁ Κρὴς, γράψας Ἰταλιστὶ ἱστορίαν τῆς νήσου ἐν βιβλίοις δέκα ἑπτὰ ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τοῦ 1597[1].
Ἀλλὰ καὶ Γεώργιος Βεργίκιος συγγενὴς πιθανῶς ἦν τῶν ἄνω· τούτου δ’ εὕρηται τὸ ἑξῆς χειρόγραφον ἐν τῇ Βιβλιοθήκῃ Δουβλίνου· «Μιχαὴλ τοῦ Λυγίζου ἐξήγησις κατὰ πλάτος εἰς τὸν Θουκυδίδην κατὰ λέξιν καὶ κατὰ νοῦν, παρὰ τοῦ ἐντίμου Γεωργίου τοῦ Βερκικίου (sic)[2]».
Κερκυραῖος. Καταλιπὼν τὴν πατρίδα ἕνεκα πλείστων δυστυχημάτων, διέτριψεν ἐν Βενετίᾳ, ἔνθα ἐξέδωκε τῷ 1545 τὸ Τυπικὸν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας, δι’ ἐξόδων Δαμιανοῦ φιλοχρίστου τινος ἀνδρός. Ἐν τοῖς προλεγομένοις τῆς ἐκδόσεως ταύτης, πρώτης θεωρουμένης, ὁ Νούκιος ὑπογράφεται μὲ τὸ πρωτόθετον ὄνομά του Ἀνδρόνικος, ὅπερ μετ’ où πολὺ κατ’ ἀναγραμματισμὸν εἰς Νίκανδρος ἐπὶ τὸ ἑλληνικώτερον, κατὰ τὴν τότε συνήθειαν τῶν λογίων, μετέτρεψε.
Κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο ἀφίχθη, ἐν Βενετίᾳ ὁ Γεράρδος Βελτουρύκος, ἀνὴρ εἰδήμων τῶν Ἀνατολικῶν γλωσσῶν, πεμπόμενος ὑπὸ Πεῤῥενότου τοῦ ἐκ Γραμβίλλης, πρωθυπουργοῦ Καρόλου Εʹ ὡς πρέσβυς εἰς Κωνσταντινούπολιν ἵνα συνομολογήσῃ ἀνακωχὴν μετὰ τοῦ Σουλτάνου Σουλεϊμάνου.
Γνωστὸς γενόμενος ὁ Νούκιος εἰς τὸν Γεράρδον ἐξενάγησεν αὐτὸν
- ↑ Αὐτόθι
- ↑ Fabricii Bibliotheca Græca.
- ↑ Tὸ ἀληθὲς αὐτοῦ ὄνομα ἦν Νούντζιος, ὅπερ ἐν ἔτει 1312 ἐξελλήνισεν εἰς Νούκιος. Τῷ 1311—43 διατρίβων ἐν Βενετίᾳ ἀντέγραψε, κατὰ παραγγελίαν τοῦ Μενδόζα διαφόρους κώδηκας χειρογράφων σωζομένων ἐν Ἐσκουριάλῃ. Ἐφ’ ἑνὸς τούτων ἀναγινώσκεται «Ἀνδρόνικος Νούντζιος Κερκυραῖος μετὰ τὴν πυρπόλησιν καὶ λαφυραγωγίαν τῆς ἑαυτοῦ πατρίδος ὑπὸ τῶν ἀσεβῶν Ἑνετίῃσι διατρίβων καὶ πενίᾳ συζῶν μισθῷ καὶ ταύτην τὴν βίβλον ἐξέγραψε». Miller, Catalogue des Manuscrits de l'Escurial, σελ. 110, 111, 116, 150.
