κων, ἰδίως τῆς Σμύρνης καὶ Ῥουμουνίας, ἐπιδεικνύων καὶ προσκλητηρίους ἐπιστολάς, εἰς ἃς δυστυχῶς δὲν δύναται ν’ ἀνταποκριθῇ ἕνεκα τῆς μεγάλης ἐδῶ πελατείας του.
Sic itur ad astra!.....
Εἰ καὶ εἶνε ἔξοχος εἰδικότης διὰ πᾶσαν νόσον, ὁ Κὺρ Ἀνδρέας ἐννοεῖ κατ’ ἀρχὴν ν’ ἀναμιγνύηται εἰς τὰς σοβαρωτάτας. Ἄν τις τὸν συμβουλευθῇ δι’ ἐλαφρὸν πυρετὸν ἢ βῆχα, μειδιᾷ καὶ ἀποκρίνεται:
— «Ἐγὼ δὲν στραπατσάρω τὴν ἐπιστήμην μου. Αὐτὰ εἶνε παιγνιδάκια. Βγάλλε ἀρρώστιαις, φθίσιν, ὑδροπικίαν, ῥαχίτίδα…»
Βγάλλ’ ἀρρώστιαις! εἶνε τὸ πολυθρύλητον καὶ στερεότυπον λόγιόν του. Παρετηρήθη δὲ πολλάκις, ὅτι ἐμφανίζεται καὶ καλεῖται παρὰ τῷ ἀσθενεῖ, ὅταν οἱ ἄλλοι ἰατροὶ ἀπελπίζωνται περὶ τῆς θεραπείας του, οἱονεὶ προπορευόμενος τοῦ ψυχοπομποῦ Χάρωνος.
Ἐξ οἱουδήποτε νοσήματος καὶ ἂν πάσχητε, μὴ ἀνησυχῆτε. Τί ἔχετε; Ἔχετε περιπνευμονίαν, φθίσιν, κασίδαν, ῥαχίτιδα, ἆσθμα, ὑδροπικίαν, πυρετόν;… ὅ,τι καὶ ἂν ἔχητε, ἐδῶ εἶνε ὁ Καραμεσούτης καὶ τρέξατε. Θεραπεύει τὰ πάντα. Θεραπεύει τὴν πνευμονίαν, θέτων τὸν ἀσθενῆ ἐντὸς λέβητος ὕδατος θερμοῦ. Ἐνέκλεισέ ποτε δυστυχῆ τοιοῦτον, περικαλύψας αὐτὸν ἄνωθεν δι’ ἐφαπλώµατος. Ὁ ἀσθενῆς ἐν τῷ μαρτυρίῳ ἐκείνῳ ἀπέθανεν ὅτε δὲ ἀνήγγειλαν τοῦτο οἱ περὶ αὐτὸν εἰς τὸν Κὺρ Ἀνδρέαν, οὗτος ἀπεκρίθη ἀφελέστατα, ὑψῶν τοὺς ὤμους:
— «Κρῖμα! ἀτυχία! Πέντε λεπτὰ τῆς ὥρας νὰ ζοῦσε ἀκόμη, δὲν θὰ πέθαινε!
Πρὸς θεραπείαν τῆς κασίδας μεταχειρίζεται ἀλοιφὴν ἐκ τέφρας ξύλου συκῆς. Αἱ ὄρνιθες, τὰς ὁποίας λαιμάργως τρώγει, εἶνε πολύτιμον φάρμακον διὰ τὴν θεραπευτικήν του. Διὰ λευκῆς ὄρνιθος θεραπεύει τὴν φθίσιν, δι’ ἐρυθροκιτρίνου τὴν ῥαχίτιδα καὶ διὰ μαύρης τὸ ἆσθμα. Διὰ τὴν ὑδροπικίαν ἔχει δριμύτατα καθάρσια, ἀποδοκιμάζων τὰς παρακεντήσεις. Τὸν πυρετὸν ἐξηγεῖ, ὡς φλόγωσιν τῶν ἐντέρων καὶ συµβουλεύει ἄφθονον πόσιν ψυχροῦ ὕδατος, ἀποφεύγων τὴν κιννίνην, ὡς πικρὰν καὶ βλάπτουσαν τὸν στόμαχον. Διὰ τὴν σπληνοθερα-
