τελέημονα!… καὶ θ’ ἀκοῦς; — Μέσα εἶν’ ὁ γιατρός; — Κοιμᾶται ὁ γιατρός! — Τρέχα, γιατρέ, στὸ σπίτι, γιατί πεθαίνει τὸ παιδί μου! — Εἶμαι κουρασμένος. Πιάσε καρότσα. — Ἀμάν, γιατρέ μου! — Καρότσααα! — Καὶ νά σου καὶ καρότσα καὶ νά τάλλαρα καὶ ἄλλα τάλλαρα, σακκιὰ τὰ τάλλαρα, καὶ ὅ,τι πῇς νὰ γίνεται καὶ ὅπου περνᾷς νὰ σηκόνωνται ὅλοι καὶ νὰ σὲ προσκυνοῦν μεγάλοι καὶ μικροὶ καὶ στὴν Ἐκκλησιὰ νὰ σοῦ δίνουν ὅλοι στασίδι καὶ νὰ πέρνῃς πρῶτος ἀντίδωρο!… Μωρὲ αὐτὴ εἶνε ζωὴ μιὰ φορά. Γιατρὸς καὶ πάλι γιατρός!…
Το εἶπε καὶ τὸ ἔκαμεν ὁ ἀθεόφοβος! Σθένος τάχα θελήσεως ἢ ἠλιθιότης τὸν ἐνίσχυσε ν’ ἀνθέξη εἰς τὴν πραγματοποίησιν τοῦ τολμηροῦ σχεδίου; Εῖνε ὅμως γεγονός, ὅτι μετά τινα καιρόν, ἀποβληθεὶς τοῦ φαρμακείου, εἰσῆλθεν εἰς τὴν ὑπηρεσίαν ἰατροῦ ἐμπειρικοῦ καὶ ὕστερον, ὅτε ᾐσθάνθη, ἑαυτὸν κατηρτισμένον εἰς τὴν ἰατρικήν, ἀπεμακρύνθη καὶ αὐτοῦ καὶ ἐπεδόθη εἰς τὴν ἐνάσκησιν τοῦ ἰατρικοῦ του ἐπαγγέλματος, θαρραλέος, ὡς ὁ κόραξ εἰς τὴν βορὰν τῶν πτωμάτων.
Κατ’ ἀρχὰς μετήρχετο τὸ νέον του ἐπάγγελμα εἰς τὰ χωρία καὶ κατὰ προτίμησιν τὰ μᾶλλον ἀπόκεντρα, κατόπιν δὲ βαθμηδὸν καὶ κατ’ ὀλίγον κατήρχετο καὶ εἰς τὰς κωμοπόλεις. Ἀπέφευγε τὰ ἅλματα καὶ μετριοφρόνως ἠρκεῖτο εἰς βαθμιαίαν πρόοδον, διότι πάντοτε, ὡς ἔλεγε, τὸν ἐφθόνουν οἱ ἰατροὶ τῶν πόλεων. Ὅσοι τῶν δυστυχῶν θνητῶν περιέπιπτον εἰς χεῖρας του ἐλάμβανον, ἐννοεῖται, ἀσφαλὲς καὶ ἄμεσον διαβατήριον διὰ τὴν ἄλλην ζωήν. Ἠρωτήθη ποτέ, πῶς πηγαίνουν οἱ ἐν τῷ χωρίῳ ⁂ ἀσθενεῖς του καὶ ἀπεκρίθη ἑτοίμως:
— «Τί νὰ ’πῶ! ὅσῳ εἶνε καλά, εἶνε. Ἅμα ὅμως πέσουν κάτω ἄρρωστοι, σηκόνονται πλιά. Διαβολότοπος! Τρομερὸ κλίμα!»…
Φαίνεται ἐν τούτοις. ὅτι ὁ Καραμεσούτης ηὐδοκίμει, εἰς τὸ νέον του στάδιον, ἡ φήμη του διεδίδετο καὶ ἀπέκτησε πελατείαν. Οὕτω τοὐλάχιστον δύναται νὰ ἐξηγηθῇ τὸ γεγονός, ὅτι κατηγγέλθη, ὡς μετερχόμενος τὸν ἰατρὸν ἄνευ ἀδείας, κατεδικάσθη δὲ ὑπὸ τοῦ Πλημμελειοδικείου Τριπόλεως εἰς δεκαήμερον φυλάκισιν.
Ἀλλὰ τὸ ἀτύχημα τοῦτο ἐνέπνευσεν αὐτῷ κρείττονας σκέ-
