περικυκλόνουν τὸ αὐτὰ ἀντικείμενα καὶ ἐνόμισεν ὅτι ἐκοιμήθη μόνον μίαν νύκτα. Τὰ πάντα κατεῖχον τὴν αὐτῶν θέσιν, τὴν ὁποίαν κατεῖχον καὶ πρὸ ἕνδεκα ἐτῶν. Τὰ παραπετάσματα ἦσαν διηυθετημένα κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον· ὁ σοφᾶς ἦτο ὁ ἴδιος σκεπασμένος μὲ τὰ λευκὰ σκεπάσματά του καὶ αἱ θέσεις αἱ ἴδιαι· ἡ θεία ἡ μεγάλη κατεῖχε τὴν δεξιὰν γωνίαν τοῦ σοφᾶ, ἡ κ. Δόμνα τὴν ἀριστερὰν καὶ αἱ ἄλλαι ὅλαι, ὅπως τὰς ἐνθυμούμην πενταετῆς, ἐκάθηντο. Ὅταν ὅμως ἔρριψα βλέμματα παρατηρητικὰ ἐπὶ τῶν προσώπων, ἐξηκρίβωσα ὅτι μόνον τὰ μελανὰ ἐνδύματα ἦσαν ὅμοια, ἀλλ’ ἡ ῥεύσασα ἑνδεκαετία ἐπέφερε σπουδαίαν μεταβολὴν ἐπὶ τῶν μορφῶν των. Ἡ θεία ἡ μεγάλη ἔφερε τώρα δύο διόπτρας καὶ ἦτο ἠφανισμένη ἀπὸ τὰς νευρικὰς μεταβολὰς αἱ ὁποῖαι ἐγίνοντο συνεχέστεραι. Ἡ θεία Μαριγὼ ἡ ὁποία ἦτο ὡς μούμια λευκὴ καὶ ἄσαρκος, δὲν ἤνοιγε πλέον τὰ χείλη διὰ νὰ ὁμιλήσῃ καὶ ἡ θεία Εὐφημία ἡ ὁποία ἄλλοτε ἔφερε στηθόδεσμον καὶ μετεχειρίζετο ὀριζόχονιν εἰς το πρόσωπόν της, ἦτο τώρα ὅλως διόλου ἀπεριποίητος, ἀφεθεῖσα εἰς τὴν διάκρισιν τοῦ γήρατος, τὸ ὁποῖον τὴν παρέσυρε.
Ἡ μεγαλειτέρα ἀδελφὴ τῆς Ἑλένης εἶχε πλησίον της φιάλην πλήρη ὑπολεύκου ὑγροῦ, διὰ τοῦ ὁποίου ὠλιγόστευεν ὡς ἔλεγεν ὁ πονοκέφαλός της. Καὶ προσέθετεν ἐπισφραγίζουσα ἐκάστην ὁμιλίαν της:
— Αὐτὸ εἶναι ἡ σωτηρία μου καὶ τὴν νύχτα ἀκόμη τὸ πίνω ἀντὶ τοῦ νεροῦ. Εἶναι τόσῳ εὔκολο πρᾶγμα καὶ ὅμως αἱ θεῖαι δὲν τὸ παραδέχονται. Μοῦ τὸ εἶπε ὁ παπᾶ - Θανάσης. Καὶ ὅμως ἔχω διαφορὰ μεγάλη. Καμμιὰ φορὰ μὲ τὸ τίποτε ἰατρεύεται κἀνείς.
Ἡ Ἀνθὴ μοῦ ἀφῆκε μεγάλην ἐντύπωσιν. Ποτὲ δὲν ἐδικαίωσα τὰς ψιμμυθιουμένας γυναῖκας· ἡ ἀπάτη εἶναι πάντοτε μισητή. Καὶ ὅμως εἰς τὸ διάστημα τῆς ζωῆς μου εἶδον δύο τοιαύτας, πρὸς τὰς ὁποίας δὲν ᾐσθάνθην βδελυγμίαν οὔτε ἔδειξα καταφρόνησιν. Ἡ μία ἐπάλαιε κατὰ τῆς ἀδιαφορίας συζύγου λατρευτοῦ καὶ ἡ δυστυχὴς προσπαθοῦσα νὰ νικήσῃ, μετεχειρίσθη μεταξὺ ἄλλων καλλυντικῶν καὶ το ψιμμύθιον. Εἶμαι βεβαία ὅτι τὸ ψιμμύθιον θὰ ἐφεῦρε δυςτυχὴς ἐγκαταλειφθεῖσα σύζυγος. Ἡ ἄλλη ἦτο ἡ Ἀνθή, ἥτις διῆλθε τὰ ὡραῖα νεανικὰ ἔτη της ἐν μέσῳ κλονισμῶν νευρικῶν καὶ ἤδη ἐπόθει
