Ἑγείρομαι καὶ στύγιον μὲ περιβάλλει χάος.
Εἷς τάφος μὲ τὸ λυκαυγὲς προβάλλων ἀεννάως
Μαυρίζει τὰς ἡμέρας μου, ὡς σκοτεινὴ νεφέλη.
Ἥτις τεκοῦσα κεραυνὸν πενθίμως ἐπιτέλλει.
Τὸ φοβερὸν μου ὄνειρον ἂς ἦτο τελευταῖον·
Ποτὲ ἃς μὴν ἠνοίγοντο οἱ ὀφθαλμοί μου πλέον,
Ἀφοῦ τὸ φῶς της τὸ γλυκὺ δὲν θέλουν ἐπανίδει.
Τίς χεὶρ τοιαῦτα τραύματα εἰς τοὺς ἀνθρώπους δίδει;
Φεῦ! ἡ πρωΐα δι’ ἐμὲ δὲν εἶνε ζωὴ νέα,
Ὡς δι’ αὐτὰ τὰ ἔντομα τῆς γῆς τὰ τελευταῖα,
Ἀλλὰ τὸ ἐγερτήριον σημαίνει τῆς ὀδύνης,
Τὴν λῆξιν τῆς ἀνακωχῆς, τῆς νηπενθοῦς εἰρήνης,
Καὶ προσδοκῶ τὸν ἥλιον ματαίως ν’ ἀνατείλῃ
Ἐκλείσθη τῆς ἀνατολῆς διὰ παντὸς ἡ πύλη
Τὸ δρᾶμα τὸ Σοφόκλειον ἐλύθη· φρικαλέα
Κατέπεσε τὸ μάρμαρον τοῦ μνήματος αὐλαία.
Καὶ πρὸς ἐμὲ ἀνάλγητος ἡ πλάσις πᾶσα μένει·
Τυφῶνες ἄνευ κεραυνῶν, κρατῆρες ἐσβεσμένοι,
Καὶ οἱ ναοὶ αὐτοὶ κενοὶ ἐλπίδων παρηγόρων
Μ’ ἀρνοῦνται τὸ οὐράνιον τῆς προσδοκίας δῶρον.
