λογικά της ποῦ τἆχε χάσει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια της, εἶδε πῶς βρέθηκε ἀνάμεσα σὲ γυναῖκες ποῦ δὲν ἐπερίμενε.
— Θεέ μου, τί ἀτιμία!
Σιμὰ στὸ κρεββάτι της στὸ τραπεζάκι ἐπάνω εὑρῆκε ἡ δύστυχη τὸ πιστοποιητικὸ τῆς ἀτιμίας της ἐπιθεωρημένο καὶ σφραγισμένο ἀπὸ τὴν ἀστυνομία! ’φρόντισαν νὰ τῆς τὸ δώσουν πρὶν νὰ εὐγῇ ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο, τὸ διάβασε, τὸ ξαναδιάβασε τρέμοντας καὶ μιὰ φωνὴ σὰν οὔρλιασμα εὐγῆκε κομματιασμένη ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς της.
— Μάνα μου! Θεέ μου! καὶ ἔπεσι λιπόθυμη.
Ἔπειτα ἀπὸ λίγαις μέραις, ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο τὴν ἔφεραν στὸ φρενοκομεῖο.
Τρελάθη ἡ δύστυχη!
Καὶ ὁ Ἀλέκος; — Εἶναι πρᾶγμα παράδοξο, ζῇ εὐτυχισμένος στὴν Ἀθήνα!
- Ζάκυνθος
Διονυσιος Ηλιακοπουλοσ
Τυχαίως ἐγνωρίσθημεν
Μοιραίως ἠγαπήθημεν
Βραδέως ἐχωρίσθημεν
Ταχὺ ἐλησμονήθημεν.
Ν. Α. Κοτσελοπουλοσ
