τοῦ. Καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἐπεδόθη εἰς τὴν σπουδὴν τῆς ἰατρικῆς. Ἀλλ’ ἐπιληφθεὶς τῆς ἀνατομίας ἐπὶ τοσοῦτον ἀπετροπιάσθη καὶ ἀηδίασεν ὥστε αὐτὸς μὲν ἠσθένησε καὶ τῆς κρεωφαγίας ἐπὶ μακρὸν ἀπέστη, τῆς δὲ ἐπιστήμης ταύτης παραιτηθεὶς ἔστρεψε τὰς σπουδὰς αὐτοῦ πρὸς τὴν φιλολογίαν. Οὕτω ἑαυτὸν καταρτίσας καὶ τοὺς νέους Δᾶκας μορφώσας, ἐπανέκαμψεν εἰς Βσυκσυρέστιον περὶ τὸ 1814.
Τῷ 1815 προσληφθεὶς ὡς καθηγητὴς εἰς τὴν ἐν Βουκουρεστίῳ ἑλληνικὴν σχολὴν συνεδίδαξε μετὰ τοῦ Κλονάρη καὶ τοῦ Ἰωάννου Μακρῆ σχολαρχοῦντσς τοῦ Νεοφύτσυ Δοὺκα. Τῷ 1817 συσταθείσης ἐν Ὀδησσῷ σχολῆς προσεκλήθη ὑπὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινότητος ὡς διευθυντὴς συμπαραλαβὼν ὡς συνδιδάσκαλσν καὶ τὸν φίλον αὐτοῦ Μακρῆν. Κατὰ τὴν τριετῆ αὐτοῦ σχολαρχίαν ἡ σχολὴ τῆς Ὀδησσοῦ ἀνεδείχθη ὡς μία τῶν ἀρίστων ἐν τῇ Ἀνατολῇ ἑλληνικῶν σχολῶν. Κατὰ τὸ διάστημα τοῦτο συνέταξε τῇ συνεργασίᾳ τοῦ συνδιδασκάλσυ Γεωργίου Λασσάνη «Στοιχειώδη ἐγκυκλοπαιδείαν τῶν παιδικῶν μαθημάτων» εἰς ἓξ τομίδια (ἐκτυπωθεῖσαν ὑπὸ Σελιβανόφσκη ἐν Μόσχᾳ 1819 — 1821) καὶ μετέφρασεν ἐκ τοῦ Ἰταλικοῦ τὴν περὶ χρεῶν τοῦ ἀνθρώπου στοιχειώδη πραγματείαν τοῦ Φραγκίσκου Σοαβίου, πολλάκις ἔκτοτε μεταφρασθεῖσαν.
Τῷ 1820 ὁ ἡγεμὼν Ἀλέξανδρος Σσῦτσσς θέλων ν’ ἀναδιοργανώσῃ ἐπὶ τὸ τελειότερον τὴν ἐν Βουκουρεστίῳ σχολὴν μετεκαλέσατο ἐξ Ὀδησσοῦ τὸν Γεννάδιον μετ’ ἄλλων ἐνδόξων συναδέλφων, τοῦ Κωνσταντίνου Βαρδαλάχου, τοῦ Κανέλλου καὶ τοῦ Κλεοβούλου.
Ἡ διδασκαλία τοῦ Γενναδίου δὲν περιωρίζετο εἰς τὴν μετάδσσιν τῶν ξηρῶν τύπων τῆς γραμματικῆς καὶ τοῦ συντακτικοῦ. Ὁ Γεννάδιος ἀείποτε διδάσκων προσεπάθει νὰ ἐμπνέῃ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ τὸ αἴσθημα τοῦ πατριωτισμοῦ. Ἀλλὰ τὴν προσπάθειαν ταύτην κατέβαλλεν ἰδίως κατὰ τὴν περίστασιν ταύτην, ὅτε κατελθὼν εἰς Βουκουρέστιον μεμυημένος εἰς τὰ τῆς φιλικῆς ἑταιρείας, ἐγνώριζεν ὅτι ὁ χρόνος τοῦ περὶ τῶν ὅλων ἀγῶνος ἦτο ἐγγύς. Ἐν Βουκουρεστίῳ σύμπαντα τὸν χρόνον αὐτοῦ κατέτριβεν ἐξάπτων τὰ αἰσθήματα τῶν ἀκροατῶν αὐτοῦ ὑπὲρ πατρίδος καὶ ἐλευθερίας, καὶ μνημονεὺων τῶν δύο τούτων λέξεων συνεκινεῖτο μέχρι δακρύων. Ἄοκνος
