ΕΧΟΥΣΙΝ αἰ λέξεις τὴν ἱστορίαν των καὶ αἱ κοινότεραι τῶν ἐν χρήσει φράσεων τὴν μελέτην των, δίδουσαι πολλάκις νύξεις εἰς κρίσεις καὶ ἀποκαλύψεις ποικίλας. Λόγιός τις ἐκ τῶν βαθυνουστέρων ἐδημοσίευσε τόμον ὁλόκληρον περὶ τῆς ἱστορίας μιᾶς λέξεως κοινοτάτης, τῆς λέξεως «τραγουδῶ», λαβὼν ἐκ ταύτης ἀφορμὴν εἰς ἐκτεταμένην φιλολογικὴν καὶ ἐθνολογικὴν μελέτην περὶ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Περὶ πάσης λέξεως δύνανται νὰ γραφῶσιν πολλά· ἀλλὰ δὲν ἐννοῶ μόνον τὰ κριτικὰ καὶ ἐτυμολογικὰ τῶν σχολιαστῶν καὶ γραμματικῶν, οἵτινες δύνανται περὶ ἑκάστης αὐτῶν νὰ ὁρμαθιάσωσι σειρὰν παραπομπῶν καὶ κρίσεων ἵν’ ἀποδείξωσι φερ’ εἰπεῖν ὅτι ἡ σημερινὴ λέμβος δὲν εἶνε θηλυκὸν ἀλλ’ ἀρσενικὸν (ὁ λέμβος), ὅτι τὸ λᾶθος περισπᾶται ἢ ὅτι ὁ κόνικλος εἶνε ὁ τῶν ῥωμαίων κονίκουλος καὶ ὁ τοῦ Στράβωνος γεωρύχος λαγιδεύς, ἐξ οὗ ὠνομάσθησαν αἱ ὑπόνομοι (cuniculus) παρὰ λατίνοις, καὶ τὰ «λαγούμια» παρ’ ἡμῖν. Ἐν τούτοις καὶ ἐκ τῶν κριτικῶν αὐτῶν παρατηρήσεων μανθάνομεν τὴν ἱστορίαν πολλῶν λέξεων, πῶς δηλαδὴ ὁ κόκκων τῶν ἀρχαίων μετεμψυχώθη κατόπιν εἰς «στρόβιλον» καὶ ὁ «στρό-
