τῆς παιδικῆς ἀθωότητος καὶ ἀμεριμνησίας βλέπει τὰ πάντα πλήρη εὐωδῶν ἀνθέων καὶ γλυκέα ὄνειρα πληροῦσι διαρκῶς τὴν φαντασίαν αὐτοῦ καὶ μέλλον εὐρὺ καί εὐτυχὲς διακρίνει ἀνελισσόμενον πρὸ αὑτοῦ: Ὁ Γκαῖτε παριστάνει που τὸν Φάουστ ἐν τῷ μέσῳ τῶν περιπετειῶν τοῦ βίου ἀκούοντα τὸν κώδωνα τῆς ἐκκλησίας καὶ μετὰ δακρύων συγκινήσεως ἀναπολοῦντα εἰς τὴν μνήμην τοὺς ἀθώους καὶ εὐτυχεῖς τῆς παιδικῆς ἡλικίας χρόνους, οἵτινες ἀνεπιστρεπτεὶ παρέρχονται. Τί ἄλλο ἢ δάκρυα συγκινήσεως ἐκκρέουσι καὶ ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν ἐκείνου, ὅστις μετὰ μακρὰν ἀπουσίαν πατεῖ τὸ ἔδαφος τῆς γεννήσεως αὑτοῦ, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἀνὰ πᾶν βῆμα ἠχοῦσιν οἱ κώδωνες τῶν παιδικῶν ἀναμνήσεων τῶν εὐτυχῶν ἐκείνων χρόνων, οἵτινες ἀντιπαρέρχονται πρὸ ἡμῶν ὡς ὄναρ, ὡς σκιά!
Ἐπεσκέφθην πρὸ μικροῦ μίαν τῶν ὡραιοτέρων, ἢ μᾶλλον τὴν ὡραιοτάτην τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου, τὴν Ἄνδρον. Ἐπάτησα ἐπὶ ἐδάφους οἰκειοτάτου· ᾐσθάνθην ἐνταῦθα τὰς αὐτὰς συγκινήσεις, ἃς αἰσθάνομαι καὶ ἐν τῷ τόπῳ τῆς γεννήσεώς μου· διότι καὶ ἡ φύσις καὶ τὸ κλίμα καὶ ὁ βίος καὶ ὁ γλυκὺς τῶν κατοίκων χαρακτήρ, τὰ πάντα ἐν γένει παρουσιάζουσι τὸν αὐτὸν τύπον καὶ τὰς αὐτὰς παράγουσιν ἐντυπώσεις εἰς ἁπάσας τας νήσους. Ἀλλ’ ἐθαύμασα πρὸ πάντων τὰς ὡραίας, τὰς ἀληθῶς μαγευτικὰς τῆς Ἄνδρου φυσικὰς καλλονάς, αἵτινες ἄνευ ὑπερβολῆς δύναταί τις νὰ ἰσχυρισθῇ, ὅτι ἀναδεικνύουσιν αὐτὴν μικρὰν Ἑλβετίαν. Δὲν θὰ ἐκθέσω ἐνταῦθα λεπτομερέστερον τὰς περὶ τῆς Ἄνδρου ἐντυπώσεις μου, θὰ προτιμήσω νὰ μεταφέρω ὑμᾶς διὰ τῆς φαντασίας εἰς ἐποχὴν ἀπωτάτην, εἰς τοὺς κλασικοὺς τῆς ἱστορίας ἡμῶν χρόνους, καὶ ν’ ἀπασχολήσω ἐπ’ ὀλίγον τὴν προσοχὴν ὑμῶν εἰς ζήτημά τι ἐκ τῆς ἱστορίας τῆς αἰσθητικῆς, ἤτοι νὰ ἐκθέσω ἐνώπιον ὑμῶν συντόμως τί ἐδίδαξε περὶ τοῦ καλοῦ ἢ τοῦ ὡραίου εἷς τῶν κορυφαίων τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας ἀντιπροσώπων, ὁ Πλάτων. Περὶ τῆς ἰδέας λοιπὸν τοῦ καλοῦ παρὰ Πλάτωνι θὰ εἴπω πρὸς ὑμᾶς ὀλίγα τινά. Ἵνα δὲ κάλλιον νοήσωμεν τὴν περὶ τοῦ καλοῦ θεωρίαν τοῦ Πλάτωνος, ἀνάγκη νὰ προτάξωμεν ὀλίγα τινὰ περὶ τῶν ἰδεῶν καθόλου παρ’ αὐτῷ, διότι ἡ περὶ τοῦ καλοῦ θεωρία τοῦ Πλάτωνος συνδέεται στενότατα πρὸς τὴν θεωρίαν αὐτοῦ περὶ ἰδεῶν.
Ὁ Πλάτων διακρίνει καθόλου δύο τάξεις ὄντων, ὄντα ὁρατὰ καὶ ὄντα νοητά. Δία τῶν αἰσθήσεων ἀντιλαμβανόμεθα τῶν ὁρατῶν, ἅτινα καλοῦμεν καλά, ἀγαθά, δίκαια κτλ. ἀλλὰ τὸ κάλλος, τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν δικαιοσύνην τῶν ὁρατῶν ὄντων δὲν δυνάμεθα νὰ νοήσωμεν ἄλλως ἢ διότι διὰ τοῦ νοῦ βλέπομεν
