φευγε πλέον τὰ ἀθῶα μετὰ τῶν ποιμενίσκων παίγνια. Ἐκεῖνοι ηὐξήθησαν ἤδη· ἐγένοντο νεανίαι, αὕτη δὲ κόρη τελεία· ξανθοπλόκαμος καὶ χαρίεσσα, μὲ μεγάλους γαλανοὺς ὀφθαλμοὺς, ὅσον προέβαινον τὰ ἔτη, τόσον ἐν τῇ ἁπλότητι αὐτῆς ὡραιοτέρα καθίστατο, ἐπὶ τοσοῦτον ὅμως ἐπετείνετο ἡ ἐν ἑαυτῇ γεννηθεῖσα δυσεξήγητος ἐκείνη φωνή, ὑφ’ ἧς καὶ αὐτῶν τῶν δένδρων ὁ ψίθυρος, καὶ αὐτοῦ τοῦ ῥύακος ὁ κελαρυσμός, καὶ αὐτῶν ἔτι τῶν αὐλῶν τῶν ποιμενικῶν οἱ ἦχοι, ἄλλο τι μυστηριῶδες δι’ αὐτὴν ἔψαλλον.
Ναί, ἔψαλλον τὸν ἔρωτα, ἔψαλλον τὴν ἀγάπην τὴν ἀπὸ τῶν τρυφερῶν παιγνίων ἀναπτυχθεῖσαν πρὸς τὸν σύντροφον τῆς ἐρημίας κατὰ τὸν χρόνον τῆς τρυφερᾶς αὐτῆς ἡλικίας, πρὸς τὸν γείτονα ποιμενίσκον μεθ’ οὗ ἀπὸ πρωΐας ἀφελῶς συναντωμένη διῆγε πολλάκις τὴν ἡμέραν ὅλην ἐπὶ τῶν ὀρέων καὶ ἀνὰ τὰς φαράγγας· ἔψαλλον δεσμὸν ἀκατάβλητον λεληθότως συναφθέντα, λεληθότως συνδέσαντα ἀδιαρρήκτως δύο ἁγνὰς καρδίας. Ὁ νεαρὸς ποιμενίσκος, νεανίας ἤδη τοὺς πρώτους ἰούλους τοῦ γενείου ἀναδιδούς, ὑπὸ τῶν αὐτῶν καὶ ἡ ὀρφανὴ συναισθημάτων ἀγόμενος, ἠρέσκετο παίζων τὸν αὐλὸν ἐπὶ μονήρων λόφων, ἐνόμιζε δ’ ὅτι κατεῖχε τὸ πᾶν ὅτε ἐκείνη ἀντικρύ του ἐπεφαίνετο, μετὰ προσοχῆς ἀκροωμένη τῶν ἤχων τοῦ αὐλοῦ αὐτοῦ προσλαμβανόντων μαγικήν τινα δι’ ἀμφοτέρους δύναμιν, δυσεξήγητον ἐν τῇ ἀθωότητι αὐτῶν. Ἡ μόνη εὐχαρίστησις τοῦ νέου, ἡ μόνη τέρψις τῆς νέας ἦτο νὰ συναντήσῃ ὁ εἷς τὸν ἄλλον ἐν ᾧ ἀκόμη τὸ πᾶν ἐπὶ τῆς νήσου ἦτο ἐν ἠρεμίᾳ, καθ’ ὃν χρόνον τὰ πάντα ἡσύχαζον καὶ συμβαδίζοντες νὰ πορευθῶσιν εἰς τὸ ἔργον αὐτῶν ἔνθα διαμένοντες μέχρι τῆς ἑσπέρας, ἀποκεχωρισμένοι τὸ πλεῖστον ὁ εἷς τοῦ ἄλλου, συνηντῶντο καὶ πάλιν μετὰ τοσαύτης χαρᾶς μεθ’ ὁπόσης λύπης καὶ στενοχωρίας τὸ πρωῒ ἐχωρίσθησαν.
