Δὲν γνωρίζω πῶς καὶ κατὰ ποῖον χρόνον περιῆλθον εἰς τὰς χεῖρας τοῦ πατρός μου τὸ ἡμερολόγιον καὶ ἡ ἐπιστολὴ αὕτη, οὐχ ἧττον ἐξ ἅπαντος ἀνῆκον εἰς τὸν πλοίαρχον τοῦ μιλτοβαφοῦς πλοίου, ὃν πραγματικῶς δὲν ἐπανεῖδε πλέον.
- Ἐν Πειραιεῖ 4 Ἰουνίου 1888.
Μὴ φύγῃς, μή, ἀγάπη μου. Ἡ Ἀθήνα θὰ σ’ ἀλλάξῃ
Θὰ κλέψῃ ἀπ’ τὴν ἁγνότη σου κι’ ἀπὸ τὴν ὠμορφιά·
Μὴ φύγῃς, μή, θὰ τρελλαθῶ, ὁ νοῦς μου θὰ πετάξῃ·
Δὲν βλέπεις πῶς ῥαγίζεται ἡ ἔρμη μου καρδιά;
Ὁ χωρισμὸς σου ’στὴ καρδιὰ μοῦ εἶνε σκληρὸ μαχαῖρι
Φεύγεις καὶ παίρνεις τὴ χαρά, τὸ φῶς μου, τὴ πνοή,
Ἄχ! πῶς θὰ φύγῃς ἄσπλαγχνη, ἀφοῦ ἡ ψυχή σου ξέρει
Πῶς θὰ μοῦ γίνῃ Κόλασι μακρυά σου ἡ ζωή;
Μή σε πλανᾷ ἡ ψεύτικη ζωὴ τοῦ ξένου κόσμου
Ποῦ ὅλα ἀγοράζονται, ποῦ ὅλα εἶν’ πλαστά.
Ποτὲ ἡ πολυτέλεια μή σε πλανέψῃ, φῶς μου,
Ἡ πεταλοῦδα καίγεται ’στὴ λάμψι ποῦ πετᾷ.
Ποῦ πᾷς ν’ ἀλλάξῃς τὴ σεμνὴ παρθενικιά σου χάρι
Μὲ ἄλλα ἤθη φράγκικα, ψευτοπολιτισμένα;
Ὁ λίβας τοῦ πολιτισμοῦ τὸ μῦρό σου θὰ πάρῃ.
Ἄχ! μεῖνε, μεῖνε, ἀγάπη μου, σἄν πρίν, πιστὴ μ’ ἐμένα.
Μὴ φύγῃς! Σὺ βασίλισσα θὰ ἦσαι ’ς τὴν καρδιά μου,
Κ’ εἶνε μεγάλη ἡ καρδιὰ ὅπου θὰ κυβερνᾷς.
Θὰ ζῶ μὲ τὴν ἀγάπη σου, θὰ ζῇς μέσ’ ’ς τὰ φιλιά μου
Καὶ θὰ δουλεύω, ’ξένοιαστη ζωὴ νὰ μοῦ περνᾷς.
Ἄχ! τῆς Ἀθήνας ἡ ζωὴ θά σε πλανέψῃ, φῶς μου,
τὰ πλούτη καὶ οἱ στολισμοὶ κ’ ᾑ ψεύτικες χαρές,
Θὰ σοῦ ξεράνῃ τὴν καρδιὰ τ’ ἀγέρι ἄλλου κόσμου
Καὶ θὰ μὲ θυμηθῇς, σκληρά, πολλαῖς, πολλαῖς φορές.
Μὴ φύγης, μή, ἀγάπη μου· ἡ Ἀθήνα θὰ σ’ ἀλλάξῃ,
Θὰ κλέψῃ ἀπ’ τὴν ἁγνότη σου κι’ ἀπὸ τὴν ὠμορφιά·
Μὴ φύγῃς, μή! Θὰ τρελλαθῶ, ὁ νοῦς μου θὰ πετάξῃ,
Δὲν βλέπεις πῶς ματώνεται ἡ ἔρμη μου καρδιά;
Καλάμαι, 1888.
Δ. ΜΠΕΝΗ-ΨΑΛΤΗΣ.
