Ἀντ. Θ. Σπηλιωτόπουλος ἐν ΠειραιεῖΕΞ ὅλων τῶν παιδικῶν μου ἀναμνήσεων μία διατηρεῖται ἀκόμη ἐν τῇ μνήμῃ μου. Ὅτε ἤμην παιδίον εἰσέτι διεμένομεν ἐν Πάτραις, ἃς μόλις φαντάζομαι νῦν. Ἡ οἰκία τοῦ πατρός μου ἔκειτο εἰς παραλιακήν τινα συνοικίαν καὶ τόσῳ ἐγγὺς τῆς θαλάσσης, ὥστε ὅταν ἐταράσσετο αὕτη, τὰ κύματά της ἔθιγον σχεδὸν τοὺς τοίχους αὐτῆς καὶ ἡ αἰωρουμένη ἄχνη τοῦ συντριβομένου ἀφροῦ της εἰσήρχετο μέχρι τῆς κλίνης μου διὰ τοῦ ἀνοιγομένου παραθύρου. Δὲν ἦτο πλέον οἰκία, ἦτο αὐτόχρημα πλοῖον διαρκῶς ἠγκυροβολημένον ἐκεῖ, ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἐθεώμεθα τὴν ἀνοικτὴν θάλασσαν καὶ τοὺς ἱπταμένους ἐπάνωθεν λάρους, οἵτινες ὀκνηροὶ κατεσκόπευον ἔνθεν κἀκεῖθεν τὰ ἔγκατά της. Ὤ! τὸν ὡραῖον μου κόλπον! Τὸν ἐνθυμοῦμαι ἀκόμη μὲ τὰς καταφύτους ἀκτάς του καὶ τὰ καταντικρὺ σιγηλὰ τῆς Στερεᾶς ὄρη, τόσῳ γαλήνιον καὶ αἰγλήεντα τόσῳ ἐνίοτε συννεφώδη καὶ ὀργίλον, ὥστε τὸν παρομοιάζω τώρα πρὸς τριακοντούτιδα ἔχουσαν ὅλας τὰς ἐρωτοτροπίας κόρης καὶ ὅλους τοὺς ἀκκισμοὺς ὑπάνδρου γυναικός.
Ὁ πατήρ μου χωρὶς νὰ εἶνε ἐπαγγέλματι ναυτικὸς εἶχε διαπλεύσει πολλάκις τὰς θαλάσσας. Ἀπὸ Πατρῶν μέχρι Νεαπόλεως
