Ἰω. Φουστάνος ἐν ΣύρῳΜετα τὴν ἐπιστήμην τοῦ Ἀσκληπιοῦ, τὴν μουσικὴν ἠγάπησα πλειότερον παντὸς ἄλλου, ἢ μᾶλλον τὴν μουσικὴν ἠγάπησα πολὺ πρὸ τῆς ἐπιστήμης. Ἡ καλή μου μήτηρ ἕως χθὲς μοὶ διηγεῖτο, ὅτι, βρέφος ὢν ἔτι, μόλις ἤκουον μουσικὴν, ἐσίγων ἐκ τῶν κλαυθμηρισμῶν καὶ πρὸς αὐτὴν ἔτεινον ἀτενῆ τὴν προσοχήν μου· μετὰ τρόμου δὲ ἐνεθυμεῖτο, ὅτε ἤμην νήπιον, ὅτι, διερχομένης ποτὲ μουσικῆς ἔξωθεν τῆς οἰκίας μας, τοσοῦτο παρεσύρθην ἐκ τῶν ἐκ τῆς ὁδοῦ μουσικῶν ἤχων, ὥστε εἰς ἕνα πρὸς τὴν μουσικὴν αἰφνίδιον καὶ ἰσχυρὸν τιναγμόν μου παρ’ ὀλίγον ἐξέφευγον τῆς ἀγκάλης της ἱσταμένης κατὰ τύχην εἰς τὸ παράθυρον τῆς οἰκίας, καὶ ἴσως νῦν δὲν θὰ ὑπῆρχον ἐν τῇ ζωῇ, καὶ ἡ ἱστορία τῶν μικρῶν θὰ ἀνέγραφεν εἰς τὰς δέλτους αὐτῆς ἓν περισσότερον μουσόληπτον θῦμα, ἡ δὲ ἰατρικὴ ἐπιστήμη θὰ ἠρίθμει σήμερον ἕνα ἔτι ὀλιγώτερον εὐσεβῆ θεράποντα αὐτῆς.
Ὁ πατὴρ μου, βλέπων τὴν πρὸς τὴν μουσικὴν ζωηρὰν κλίσιν μου, μοὶ ἐπρομήθευσεν ἐνωρὶς μικρὸν μουσικὸν ὄργανον, ὅπερ
