ἀμέσως ἀσθενὴς καὶ ἔμεινα κλινήρης ἐπὶ πολλὰς ἑβδομάδας· ὅταν δ’ ἀνέῤῥωσα δὲν ἤμην πλέον ἱκανὸς διὰ τίποτε· πᾶσα ἐνέργεια εἶχε παραλύσει ἐν ἐμοί, καὶ μόνον ἐδῷ εἰς τὸ στῆθός μου διέμενεν ἀκέραιον καὶ ἀδιάσειστον τὸ αἴσθημα ἐκεῖνο ὅπερ πρὸ ὀλίγων ἔτι μηνῶν καθίστα εὐτυχῆ τὴν ζωήν μου. Μάτην ἐζήτησα νὰ τὴν λησμονήσω, μάτην ἐζήτησα νἀνεύρω δυνάμεις ἐν ἐμοὶ ὅπως περιφρονήσω ἐκείνην, ἥτις ἔπαιζε μὲ τὴν καρδίαν μου, ἥτις μ’ ἐθεώρει ὡς ἓν ἁπλοῦν ῥάκος εἰς τοὺς ὄνυχας τῆς εἰρωνείας της. Πᾶσα προσπάθειά μου ἐμηδενίζετο πρὸ τοῦ κατατήκοντος τὸ στῆθός μου αἰσθήματος καὶ ταχέως ἐνόησα ὅτι ἤμην διαρκῶς δεσμώτης αὐτῆς. Ἔκτοτε δ’ ἤρξατο δι’ ἐμὲ ζωὴ πλήρης ἀγωνίας ἀλλὰ καὶ πλήρης ἀπολαύσεων. Ἡ δραστηριότης τῆς ψυχῆς μου εἶχε πνιγῆ διὰ μιᾶς καὶ ἐν τῇ καρδία μου οὐδεμία πλέον εὐφρόσυνος εἰκὼν διετηρεῖτο· ὅλη ἡ διάνοιά μου, ὅλον τὸ στῆθός μου εἶχον καταληφθῆ ὑπ’ ἐκείνης καὶ οἱ ὀφθαλμοί οὐδὲν ἔβλεπον ἢ μόνον τὴν γλυκεῖαν καὶ συμπαθῆ μορφήν της. ᾘσθανόμην ὅτι δὲν ἐδυνάμην νὰ ζήσω ἄνευ ἐκείνης καὶ μαινόμενος τὴν ἠκολούθουν πανταχοῦ, προσεπάθουν νὰ εὑρίσκωμαι ὅπου καὶ ἐκείνη ν’ ἀκούω ἐνίοτε μακρόθεν τὴν λαλιάν της, χωρίς ὅμως ποτὲ πλέον νὰ τὴν πλησιάσω, ἢ νὰ τῇ ἀποτείνω τὸν λόγον. Ἤμην ἡ ἀναπόσπαστος ἀλλὰ καὶ ἡ ἀόρατος πάντοτε σκιά της. Οὕτω δὲ παρήρχοντο τὰ ἔτη μέχρις οὗ συνεδέθη μεθ’ ἑνὸς ἀνδρὸς καὶ κατέστη σύζυγος. Πᾶς ἄλλος ἐν τῇ περιστάσει ταύτῃ θ’ ἀπεχώρει, θὰ ἐλησμόνει ὁλοτελῶς τὸ παρελθόν· ἀλλ’ ἐγὼ δὲν εἶχον τὴν δύναμιν· καὶ καταλιπὼν την πατρίδα μου τὴν ἠκολούθησα ἐνταῦθα, εἰς τὴν Σμύρνην, ὅπου δοῦλος τῆς καρδίας μου ἐφερόμην ἔκτοτε κατόπιν της ζητῶν μίαν στιγμὴν εὐχαριστήσεως, μίαν ἀπόλαυσιν ἐκ μόνης τῆς θέας της. Τὴν ἀκολουθῶ παντοῦ, εἰς τὴν ὁδόν, εἰς τὴν ἐξοχήν, εἰς τοὺς περιπάτους, εἰς τὸν ναὸν ἀκόμη. Ἵσταμαι πάντοτε ὀλίγα βήματα μακρὰν καὶ ἐκεῖ ὑπὸ τὴν γοητείαν ἣν ἐκχύνει ἀπολαμβάνω ἀρρήτου εὐχαριστήσεως, ἀπολαμβάνω γλυκερῶν στιγμῶν, ἃς οὐδαμοῦ ἀλλαχοῦ ἀνευρίσκω, χωρὶς αὐτὴ νὰ ἐνθυμῆται ὅτι ὑπὸ τὸν λευκότριχα καὶ καταβεβλημένον αὐτὸν γέροντα κρύπτεται ὁ ζωηρὸς νέος τοῦ παρελθόντος, ἐπὶ τῆς καρδίας τοῦ ὁποίου τὰ ἔτη δὲν κατώρθωσαν ν’ ἀποσπάσωσιν ἓν ἁγνὸν καὶ βαθύτατον αἴσθημα. Διατηρῶ ἀπὸ τῆς ὡραίας ἐκείνης ἡμέρας τῆς ζωῆς μου τὸ βιβλίον ὅπερ εἴδατε, τὸν Βέρτερον τοῦ Γκαῖτε, ὅστις φέρει ἐντὸς σημειώσεις καὶ ὑποδείξεις γενομένας διὰ τῆς χειρὸς της· μυριάκις ἔχω ἤδη προσηλώσει ἐπὶ τῶν σελίδων του τὸ βλέμμα καὶ ὅμως αἰσθάνομαι ὅτι οἱ χαρακτῆρες ἐκεῖνοι οὓς ἐχάραξεν ἡ χείρ της μοὶ φέρουσι νέαν ἐντύπωσιν, μοὶ διεγείρουσι
Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1889 - 107.jpg
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
107
