του ἀνήκουσα εἰς τὴν οἰκογένειαν Μοίρα, ἐκ τῶν πρωτευουσῶν τῆς νήσου ἐκείνης. Περατώσας ἐνταῦθα τὰς πανεπιστημιακὰς του σπουδάς, ἀπῆλθεν εἰς Βερολῖνον ὅπου ἐπὶ ὀκταετίαν ἐσπούδασεν εἰδικῶς τὸν κλάδον τῆς μαιευτικῆς, ἀναδειχθεὶς ὁ διαπρεπέστερος μαιευτὴρ ἐν ὁλοκλήρῳ τῇ Ἀνατολῇ, τυγχάνων δὲ φήμης οὐ σμικρᾶς καὶ ἐν αὐτῇ τῇ Εὐρώπῃ. Ἐπιστρέψας τῷ 1850 εἰς Ἀθήνας διωρίσθη δημοτικὸς ἰατρὸς τῆς πόλεως καὶ καθηγητὴς ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ, ὅπου μετὰ δύο ἔτη διωρίσθη τακτικὸς καθηγητής. Πρύτανις ἐξελέγη δίς, ἐν ἔτει 1865 καὶ 1883, ἐπρυτάνευσε δὲ καὶ τῷ 1866, ὅτε ἀπελθόντος τοῦ πρυτάνεως κ. Α. Ραγκαβῆ ἐξ Ἀθηνῶν ὡς διορισθέντος πρεσβευτοῦ, ἐκλήθη εἰς τὴν ἀνωτάτην πανεπιστημιακὴν ἀρχὴν αὐτὸς ὡς ἀντιπρύτανις. Δὶς ἐπίσης ἐγένετο κοσμήτωρ τῆς ἰατρικῆς σχολῆς, ἀπὸ τοῦ ἔτους δὲ 1861 δὲν ἔπαυσεν ἀποτελῶν μέρος τῆς πανεπιστημιακῆς συγκλήτου. Εἰς τὴν δημοσίαν ὑγείαν προσέφερεν ὄντως πολυτίμους ὑπηρεσίας ὁ Βενιζέλος, ἀφόβως παρασχὼν τὴν συνδρομήν του κατὰ τὴν χολερικὴν ἐπιδημίαν τοῦ 1854 καὶ κατορθώσας τὴν σύστασιν τοῦ νοσοκομείου τῶν μεταδοτικῶν νοσημάτων καὶ τοῦ μαιευτηρίου, οὗ διετέλει μέχρι πρὸ μικροῦ διευθυντὴς ὅτε παρῃτήθη καὶ τῆς θέσεως ταύτης καὶ τῆς τοῦ καθηγητοῦ ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ, ἵνα κατέλθῃ εἰς τὸν ἐκλογικὸν ἀγῶνα. Εἰς διάφορα ἐν Εὐρώπῃ ἐπιστημονικὰ συνέδρια παρευρέθη ὁ Βενιζέλος ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Πανεπιστημίου ἢ τῆς Κυβερνήσεως, ἐν πᾶσι δὲ ἐτίμησε τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος. Εἰς τὸ ἐν Κοπενάγῃ μάλιστα κατὰ τὸ 1884 συγκροτηθὲν διεθνὲς ἰατρικὸν συνέδριον, ἐκτιμώμενος ὑπὸ τῶν συναδέλφων του διὰ τὴν πεῖραν καὶ τὰς γνώσεις του, ἐξελέγη πρόεδρος τοῦ τμήματος τῆς γυναικολογίας. Εἰς τὴν πολιτικὴν ἀνεμίχθη ἐν ἔτει 1863 ἐκλεχθεὶς πληρεξούσιος εἰς τὴν Ἐθνικὴν Συνέλευσιν, ἧς ἐχρημάτισε καὶ ἀντιπρόεδρος. Ὁ ἀοίδιμος Κανάρης καὶ ὁ Δεληγεώργης προσέφερον αὐτῷ χαρτοφυλάκια εἰς τὰ ὑπὸ τὴν προεδρείαν των σχηματισθέντα ὑπουργεῖα, ἀλλ’ ἀπεποιήθη προτιμῶν τὸν ἤρεμον βίον τοῦ ἐπιστήμονος. Ἐσχάτως ὅμως ἐδέχθη τὸ ὑπουργεῖον τῆς δημοσίας ἐκπαιδεύσεως εἰς τὸ ὑπὸ τὴν προεδρείαν τοῦ κ. Βάλβη σχηματισθὲν κατὰ Μάϊον τοῦ λήξαντος ἔτους ἄχρουν ὑπουργεῖον, φρονῶν ὅτι παρέχει ὑπηρεσίαν τῇ πατρίδι του κατὰ τὰς δεινὰς ἐκείνας περιστάσεις. Ὁ Βενιζέλος ἦν τετιμημένος διὰ τοῦ Σταυροῦ τῶν Ταξιαρχῶν τοῦ Σωτῆρος καὶ τοῦ Σταυροῦ τῶν Ταξιαρχῶν τοῦ δανικοῦ τάγματος Δανεβρόγ, ὃν ἔλαβε διότι ἠδυνήθη νὰ σώσῃ ἀπὸ σοβαροῦ κινδύνου τὴν ἐνταῦθα διατρίβουσαν σύζυγον τοῦ διαδόχου τῆς Δανίας, μετακληθεὶς νύκτωρ εἰς τὰ Ἀνάκτορα ὑπὸ τοῦ Βασιλέως δι’ ἐπιστολῆς ἰδιοχείρου.
Ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Βενιζέλου ἀπόλλυσι καὶ ἡ πτωχὴ ἑλληνικὴ ἐπιστήμη μύστην ἐπιφανῆ καὶ ἡ πολιτική, μεταξὺ τῶν ὀπαδῶν τῆς ὁποίας ἐσχάτως μόλις κατετάχθη, χρηστὸν εὐθὺν καὶ εἰλικρινῆ ἀντιπρόσωπον, καὶ ἡ οἰκογένειά του ἀρχηγὸν πολύτιμον.
Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Π. ΗΠΙΤΗΣ, υἱὸς τοῦ ἰατροῦ καὶ μέλους τῆς Φιλικῆς Ἑταιρίας Ἠπίτη, γεννηθεὶς ἐν Ὀδησσῷ τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1822, ὀκταέτης ἔτι ἀποτάθη ὑπὸ τοῦ πατρὸς εἰς Γενεύην τῆς Ἑλβετίας ἔνθα ἐπὶ ὀκταετίαν διήνυσε τὰς πρώτας ἐγκυκλίους σπουδάς, μεθ’
