Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
141
’Σ τὸ σπίτι ἐκεῖνο ποὖχε ἰδῇ τὰ μάτια μας νὰ κλαῖνε,
τόσαις φοραὶς ἀπὸ εὐτυχιὰ,
καὶ ’ς τ’ ἀνυπόμονα φιλιὰ
τὰ χείλη μας νὰ καῖνε,
¤
’Σ τὸ σπίτι πὤχω μ’ ἵδρωτα καὶ δάκρυα ποτισμένο·
κ’ ἐκεῖ ποῦ σκύφτω καὶ φιλῶ,
τὸν πόνο μου παρατηρῶ
παντοῦ ζωγραφισμένο.
¤
Γέρνω ἀπὸ ’δῶ, γέρνω ἀπὸ ’κεῖ, τὰ πάντα μοῦ θυμίζουν
τὰ περασμένα μου καλὰ,
πλὴν, ὅλα μένουνε βουβὰ,
ποῦ λὲς δὲν μὲ γνωρίζουν.
¤
Κι’ αὐτὴ τῆς νειότης μου ἡ θεὰ νὰ λακταρῶ μ’ ἀφίνει,
μήτε τὰ δάκρυα τὴν κινοῦν·
σπλάχνα δὲν ἔχει νὰ πονοῦν,
ἄ! πλειὸ δὲν εἶν’ ἐκείνη.
¤
Κι’ ἀπὸ τὸν μόνο θησαυρὸ ποὖχα ’ς τὴν γῆ λατρεύσῃ
φεύγω γιὰ πάντα!.. Δυστυχὴς,
ποῦ ’ς ἕναν ἴσκιο τῆς ζωῆς
εἶχα τρελλὰ πιστεύση!
Γ. Μαρτινελησ.
