ἐπιγνώσει τοῦ ἔργου του, ἐτράπη τὴν πρὸς τὸν σταυρὸν ἄγουσαν, ἀναλαβὼν τὸν ἀγῶνα τῶν κοπιώντων καὶ πεφορτισμένων. Ἔκτοτε ἔτεινε τὸ οὖς καὶ ἠκροάσατο εὐκρινέστερον τῶν ἐν τῷ στήθει τῆς κοινωνίας τελούντων τὸ καταβρωτικὸν ἔργον των μικροβίων. Δὲν εἶχε χρείαν πανεπιστημίου ὅπως ἴδῃ καὶ κρίνῃ. Τὸ φῶς τῆς ἀγάπης καθωδήγει αὐτὸν ἀσφαλέστερον πάσης ἀκαδημαϊκῆς μεμβράνης, εἰς τὴν διάγνωσιν τῆς κοινωνικῆς νόσου καὶ εἰς τὴν εὔστοχον κρίσιν τοῦ μόνου τότε δυνατοῦ καὶ τελεσφόρου φαρμάκου. Τὰ συμπτώματα ἅτινα ἔλαθεν ἐν ὄψει ἦσαν ὅμοια πρὸς τὰ συμπτώματα ἅτινα πολλῷ ἐμφαντικώτερον ἐκδηλοῖ ἡ ἐνεστῶσα κοινωνικὴ κατάστασις.
Συνετάχθη τοῖς πτωχοῖς καὶ ἀνήγγειλεν αὐτοῖς ὅτι ἐντολὴν ἔλαβε νὰ κηρύξῃ αὐτοῖς εὐαγγέλιον σωτηρίας. Ἡ τακτική του ἐφεξῆς ἦν γλυκύτης πρὸς τοὺς πτωχούς, αὐστηρότης πρὸς τοὺς πλουσίους. Ἀλώπεκα ἀπεκάλει τὸν Ἡρώδην, καὶ ὑποκριτὰς τοὺς Γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους. Τοὺς κρατοῦντας ἠπείλει διὰ καταστροφῆς, ἐὰν μὴ ἔστεργον νὰ παράσχωσι δικαιοσύνην τῇ κοινωνίᾳ· ὅτε μὲν δι’ ἐκφράσεων δεινῆς ἐπιτιμήσεως ὁτὲ δὲ δι’ εὐγλώττου σιγῆς, ἐπέπιπτε λαῦρος κατὰ τῶν πλουσίων καὶ τῶν ἰσχυρῶν. Τοῖς πτωχοῖς ὁ Χριστὸς διὰ λόγων μεστῶν συμπαθείας ἐνέπνεε τὴν πεποίθησιν ὅτι ἡ βάσις τῆς κοινωνίας ἐκείνης ἀντέκειτο πρὸς τὴν δικαιοσύνην. Συμπαραβάλλων δὲ τὰ «κάτω στρώματα» πρὸς τὰ «ἀνώτερα» ἐπῄνει μὲν ἐκεῖνα, ὡς μᾶλλον ἀπηλλαγμένα κακιῶν, ἔψεγε δὲ ταῦτα ὡς μεστὰ πλεονεξίας, σκληρότητος, ἀναλγησίας καὶ αὐθαδείας. Ἡ τακτικὴ τοῦ Ἰησοῦ αὕτη ὑπεδήλου ὅτι τὴν ἠθικὴν εὐθύνην τῶν κοινωνικῶν κακῶν ἐπέρριπτε τοῖς ἔχουσι πλοῦτον καὶ ἐξουσίαν, καὶ ὅτι χρείαν ἠθικοποιήσεως εἶχον οἱ κρατοῦντες οὐχὶ ὁ λαός. Δὲν παρήγγειλέ ποτε τοῖς πτωχοῖς ὁ Ἰησοῦς ν’ ἀρκῶνται εἰς ὅ,τι ἔχουσι, νὰ ὑποτάσσωνται καὶ νὰ ὑπομένωσιν, ἀλλὰ παρήγγελλεν αὐτοῖς νὰ ἐκζητῶσι καὶ νὰ
