στρὸς ἀπὸ τὸν ἒβδομον ἔτι μῆνα, μὴ στέργων νὰ ἐκτίσῃ ὅλην τὴν ἐννεάμηνον ἐν αὐτῇ θητείαν.
Ἀλλὰ τὸ ἀνατρεπτικὸν πνεῦμα τοῦ κ. Τενεκιάδου θαυματουργεῖ ἐκδηλούμενον ἀπὸ τῆς παιδικῆς ἔτι ἡλικίας.
Ἀνατρέπει τὰς ἕδρας, τὰ σκεύη, τὰ ἀνθοδοχεῖα, τὰς χύτρας, τὰ ἄλλα παιδία τῆς συνοικίας, τὸν ταβλᾶν τοῦ στραγαλατσῆ, τὰς καλάθους τῶν ὀπωροπωλῶν καὶ τοὺς διαβάτας, διότι καθ’ ἑκάστην, ἅμα νυκτώνῃ, συνδέει τὰ ἄκρα τῶν δύο πεζοδρομίων τῆς ὁδοῦ διὰ τεταμένου σχοινίου εἰς ὕψος σπιθαμῆς καὶ ἀνατρέπει ἐκτάδην καὶ ὑπτίους τοὺς ἀνυπόπτως διερχομένους. Μαθητὴς δ’ ὢν τοῦ Σχολαρχείου, κατ’ εὐμενῆ καὶ αὐθόρμητον τύφλωσιν τοῦ ἀξιοτίμου κυρίου Σχολάρχου, κρημνίζει τῆς ἔδρας τὸν διδάσκαλον τῆς Ἱερᾶς Κατηχήσεως κατὰ τὴν ὥραν τῆς παραδόσεως, ὑποσαλεύων κατὰ τὸ διάλειμμα τὴν βάσιν. Ἀλλὰ, φύσει φιλελεύθερος, δὲν ἐννοεῖ νὰ φορτώνηται ἐπὶ τῆς ἰδίας ῥάχεως τὸ βάρος οἱασδήποτε εὐθύνης, ὅταν μάλιστα πρόκηνται πρόχειροι τόσαι ἄλλαι γειτονικαὶ ῥάχεις. Καὶ διὰ τοῦτο ὁ ἀνατραπεὶς διδάσκαλος τῶν Ἱερῶν ἀποβάλλει τοῦ σχολείου ἄλλον τινὰ δειλὸν καὶ φιλήσυχον μαθητὴν, καταδειχθέντα ὡς αὐτουργὸν ὑπὸ τοῦ ἰδίου κ. Τενεκιάδου.
Περὶ ἀλλοτρίας ἰδιοκτησίας καὶ ἀλλοτρίων ἐν γένει δικαιωμάτων ἔχει, παῖς ἔτι, ὀλίγον τολμηρὰς καί πως ἐπικινδύνους ἰδέας. Λιθοβολεῖ χάριν παιδιᾶς τοὺς κῦνας, χειραφετεῖ τὰς ὄρνιθας ἐκ τοῦ ὀρνιθῶνος τῶν γειτόνων, ἀναρριχᾶται εἰς τοὺς τοίχους τῶν κήπων δρέπων τὰς σταφυλὰς καὶ τὰ ἄνθη μετὰ τῶν γαστρῶν· ὑπεξαιρεῖ τὸ γλυκὸν καὶ τὴν ζάκχαριν ἀπὸ τὸ ὀψοφυλάκιον τῆς μαμᾶς καὶ τὰ δεκάλεπτα ἀπὸ τὸ γελέκι τοῦ μπαμπᾶ· θραύει τὰ ὑελώματα τῶν παροδίων φανῶν· διασκεδάζει κρημνίζων τὰς φωλεὰς τῶν χελιδόνων καὶ στραγγαλίζων τὰ νεογνά των· καὶ, ποικίλλων τὰ εἴδη τῶν ἀθώων του παιδικῶν παιγνίων, ῥαντίζει ἀπὸ τοῦ παραθύρου τοὺς διαβάτας μὲ τὴν λεκάνην τοῦ νιπτῆρος ἢ τὸ μελανοδοχεῖον.
Ἐν γένει δὲ καὶ ἐν ἄλλαις λέξεσιν, ὁ παῖς Τενεκιάδης, ἀπὸ τοῦ λίκνου ἔτι, καταφωρᾶται εἰς ἄκρον φιλελεύθερος, κοινωνιστὴς, ῥιζοσπάστης, μηδενιστής· μολονότι μόλις μανθάνει νὰ κινῇ τοὺς πόδας καὶ τὸν λάρυγγα, δὲν λείπει ἀπὸ τὰς πρω-
