κις μὲ ἀποδίδουσιν ἀρχὰς τὰς ὁποίας οὔτε ἐξέφρασα οὔτε πρεσβεύω.
«Εἰμὶ ἁπλοῦς ἐπιστήμων. Οἱ γνωρίζοντές με ἠξεύρουν ὅτι ἐγεννήθην, ἔζησα καὶ θ’ ἀποθάνω εἰς τὴν χριστιανικὴν πίστιν.
«Δέχθητε τὰς εὐχαριστίας μου καὶ τὴν ἔκφρασιν τῶν αἰσθημάτων τῆς πρὸς ὑμᾶς ἐξαιρέτου ὑπολήψεως μου.»
E. Chevreul.
Ὁ εὐσεβὴς καθηγητὴς δὲν περιορίζεται διὰ τῶν συγγραμμάτων καὶ ἐπιστολῶν καὶ διδασκαλιῶν του νὰ ἐκδηλοῖ τὰς χριστιανικὰς αὐτοῦ πεποιθήσεις, ἀλλ’ ἐν μέσῳ τῶν σπουδαίων ἔργων καὶ φροντίδων του ἐπιτελεῖ καὶ τὰ καθήκοντα τῆς ἐξωτερικῆς λατρείας. Κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς πανηγύρεως ἐδημοσιεύθη τὸ ἑξῆς ἀνέκδοτον. Ἑσπέραν τινὰ εἰσελθὼν ὁ ἐφημέριος τοῦ Dourdan εἰς τὸν ναὸν τοῦ χωρίου εἶδε κύριον τινὰ μόνον γονυπετῆ καὶ ἐπὶ πολλὴν ὥραν προσευχόμενον. Παραμείναντος τοῦ ἐφημερίου ἐκτὸς τῆς θύρας ὁ ξένος ἐξερχόμενος τῷ εἶπεν· «Αἰδαισιμώτατε, ἐξεπλάγητε βεβαίως ἰδόντες ξένον τοῦ χωρίου προσευχόμενον κατὰ τὴν ὥραν ταύτην. Εἶμαι ὁ Chevreul καὶ περιμένω τὴν ὥραν τῆς διαβάσεως τῆς ἁμαξοστοιχίας ὅπως ἀναχωρήσω. Ἑντοσούτῳ ἔκρινα ὅτι δὲν ἐδυνάμην νὰ ἀφιερώσω τὴν ὥραν ταύτην καλλίτερον ἢ προσευχόμενος καὶ ἀνυψῶν τὸ πνεῦμα πρὸς τὸν Ὕψιστον.» «Εἴθε, Κύριε καθηγητά, εἶπε τότε ὁ ἐφημέριος, εἴθε πάντες οἱ ἐπιστήμονες νὰ ἠκολούθουν τὸ παράδειγμά σας». «Ἔχετε δίκαιον, ἀνταπήντησεν ὁ Chevreul, οἱ συνάδελφοί μου γνωρίζουν πολλά, ἀλλὰ τινὲς ἐξ αὐτῶν εἶνε ἀμαθέστατοι περὶ τὰ θρησκευτικά.»[1]
Κυβέρνησις καὶ οἱ περὶ τὰ θρησκευτικὰ ἐλευθεροφρονοῦντες ἡμιλλῶντο ὅπως διαστρέφωνται ἢ ὑποκρύπτονται τὰ εὐσεβῆ φρονήματα τοῦ περιφανοῦς ἀνδρός.
- ↑ Univers. 10. Σεπτεμβρίου 1886.
