κατὰ τύπους μόνον, πράγματι ὑποβάλλονται εἰς τὰς συνελεύσεις ταύτας τετελεσμένα γεγονότα. Μόνον οἱ βασιλεῖς συζητοῦσιν, ἐρίζουσι, διαπληκτίζονταν τὸ πολὺ πλῆθος παρίσταται παθητικὸς μάρτυς τῶν διαδραματιζομένων σκηνῶν, οὐαὶ δ’ εἰς ἐκεῖνον, ὅστις ἤθελε τολμήσει νὰ ψέξῃ. Εἶνε πατριαρχικὴ ἡ κοινωνία ἐκείνη. Ὑπάρχουσί τινες σχέσεις οἰκειότητος μεταξὺ βασιλέων καί θεραπόντων, πολλάκις μυστικοσυμβούλων χρέη ἐκτελούντων, ἀλλ’ αἱ σχέσεις αὗται ἀπορρέουσιν ἀπὸ τῆς πλήρους ἐξαρτήσεως τῶν μὲν ἀπὸ τῶν δέ. Ὑπὸ τὰς συνθήκας δὲ ταύτας θεμελιοῦται καὶ λειτουργεῖ ἡ ἀρχέγονος ἐκείνη ἐν Ἑλλάδι πολιτικὴ κοινωνία.
Ἡ κοινωνία αὕτη ἐρείδεται ἤδη ἐπὶ βάσεων μᾶλλον ἀνθρωπίνων, ἢ αἱ προηγηθεῖσαι θεοκρατικαὶ καθ’ ὁλοκληρίαν τῆς Ἀνατολῆς κοινωνίαι. Ἐν ταύταις μία μόνον ἐκπροσωπεῖται ἠθικὴ δύναμις, ὁ θεὸς, ἔξω τοῦ κύκλου τοῦ ὁποίου δέν ὑπάρχει ἀτομικότης, δέν ὑπάρχει ἐλευθερία, κοινωνία, πολιτεία. Ἀλλ’ ἐν τῷ ἤδη ἀποκαλυπτομένῳ ἐν τῷ ἱστορικῷ βίῳ ἑλληνικῷ κόσμῳ, ὁ ἄνθρωπος λαβὼν το πῦρ τῆς τέχνης παρὰ τοῦ Προμηθέως, παρίσταται ἐπὶ τῆς σκηνῆς τοῦ παγκοσμίου δράματος. ἔχων συνείδησιν ἑαυτοῦ καὶ τῶν πράξεών του, ὑφίσταται καταλογισμὸν ἐπ’ αὐταῖς. Ἐντεῦθεν ἡ διαφορὰ τοῦ ἀνατολικοῦ καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου, οἷος ἐκπροσωπεῖται ἐν τοῖς ποιητικοῖς δημιουργήμασι τῶν ἀνατολικῶν λαῶν καί τῶν Ἑλλήνων. Ἐν τοῖς πρώτοις ἐκλείπει ὁ ἄνθρωπος ἐνώπιον τοῦ θεοῦ, ἐνῷ ἐν τοῖς δευτέροις ἀνέρχεται μέχρις αὐτοῦ, διεκδικῶν ὑπὸ πᾶσαν ἔποψιν τὴν ἀτομικότητα αὐτοῦ καὶ τὴν ἐλευθερίαν.
Ἀλλ’ ἡ κοινωνία αὕτη εἷνε μοναρχικὴ καὶ ἀριστοκρατική. Εἷς κοίρανος, εἷς βασιλεὺς, ἐκ τοῦ θεοῦ ἕλκων τὸ γένος καὶ τὸ δίκαιον. Τὸ σκῆπτρον τοῦ Ἀγαμέμνονος κατεσκεύασεν ὁ ἀριστοτέχνης τοῦ κόσμου ἐκείνου, ὁ Ἥφαιστος, δοὺς αὐτὸ εἰς τὸν Δία, παρ’ οὗ μετεβιβάσθη εἰς τὸν Ἑρμῆν, ὅστις τὸ ἔδωκεν εἰς τὸν Πέλοπα, οὗτος εἰς τὸν Ἀτρέα, παρ’ οὗ ἔλαβεν αὐτὸ ὁ Θυέστης, κληροδοτήσας εἰς τὸν Ἀγαμέμνονα.
